Προσευχή ενός δασκάλου…

Δώσε μου ένα σχολειό.

Να το χτίσω από την αρχή.

Μέσα σε ένα καταπράσινο λιβάδι.

Ή ακόμη, μες το γκρίζο της πόλης.

Σε κάποια απόμακρη γωνιά της γης.

Να ψηλώνουν τόσο όσο τα παιδιά,

αγγίζοντας το γαλάζιο του ουρανού.

Δώσε μου κι έναν μαυροπίνακα.

Κιμωλίες.

Σφουγγάρι.

Σκόνη.

Για τα διαδικαστικά.

Να νιώθω στα δάχτυλά μου τα υλικά,

καθώς θα πλάθω τις ψυχές εκείνων.

Δώσε μου ακόμη μια βιβλιοθήκη.

Να διαβάζουμε στους λογοτεχνικούς μας κύκλους,

τις βραδιές

όπου μετά τη σχολή θα μαζευόμαστε,

σπουδαστές ανάμεσα σε σπουδαστές,

και οι μεγαλύτεροι μέσω της αλληλοδιδασκαλίας

και της αυτοδιαχείρισης

θα αφήνουμε παρακαταθήκη

μια καινούρια φουρνιά εθελοντών δασκάλων

στα φτωχικά ομογενειακά σχολειά μας.

Το εναλλακτικό σχολειό.

Με την ακέφαλη διοίκηση,

τους μικρούς διακοσμητικούς αρχαιοελληνικούς κίονες ανάμεσα στον πίνακά του,

τους μαθητές που κάθονται στο πάτωμα, πάντα σε κύκλο,

με τους γονείς και τους εθελοντές να μπαινοβγαίνουν ελεύθερα στην τάξη, ανάλογα τις δεξιότητες του καθενός,

με δασκάλους που φτιάχνουν σαΐτες την ώρα του μαθήματος,

και ρίχνουν βιαστικές ματιές στο ρολόι περιμένοντας

το διάλειμμα για να παίξουν κουτσό με τα παιδιά στην αυλή…

Τέλος, δώσε μου κι ένα μπουγέλο γεμάτο γαλάζιο.

Να βάψω τους τοίχους,

τις καρδιές,

τα πρόσωπά τους.