…αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ;

«Κι εγώ έτσι μεγάλωσα…Και τι έπαθα; Μια χαρά δεν έγινα; Οι γονείς μου δεν ήξεραν τίποτα. Κι όμως μεγάλωσα! Έτσι θα μεγαλώσει και το παιδί μου.  Τέλος!»

Και εκεί είναι που μου σηκώνεται η τρίχα και δεν ξέρω αν η σιωπή είναι η ενδεδειγμένη λύσις! Τι να απαντήσω; Και να απαντήσω…Θα με καταλάβει;

Αν όντως όλα είναι έτσι μια χαρά, τότε γιατί αυτός ο κόσμος δεν είναι όμορφος, αγγελικά πλασμένος; Γιατί τόσα προβλήματα στις σχέσεις, τόσα διαζύγια, χωρισμοί και πόνος;

Τόσα απωθημένα, εξαρτημένες προσωπικότητες…ανύπαρκτες προσωπικότητες;

Όχι! Τίποτα δεν είναι μια χαρά. Πάντα το πίστευα, η αγάπη είναι η μόνη απάντηση …αλλά φτάνει η αγάπη; Και όταν λέμε αγάπη..ισχύει κι αυτή που βαφτίζουμε ως αγάπη;…Αυτό το συνονθύλευμα αισθημάτων… εγωισμός, εξάρτηση, ανάγκες, που συνηθίσαμε να το αποκαλούμε αγάπη,που τελικά μόνο  τέτοια δεν είναι!

Μα άντε να κάνεις κάποιον που χορεύει σε αυτό το χορό να καταλάβει ότι χορεύει ζεϊμπέκικο ενώ το κομμάτι είναι καρσιλαμάς! Γιατί χρειάζεται να ξέρεις! Πάντα χρειάζεται η γνώση!

Να γνωρίζεις τι είναι τι, πως μεγαλώνεις έναν νέο άνθρωπο, τα λάθη και τα σωστά. Όχι για να μην κάνεις κανένα λάθος… Αλλά για να μπορείς να συνεχίζεις παρά τα λάθη και να προσπαθείς για το καλύτερο!

Δεν πιστεύω στον τέλειο γονιό. Πιστεύω στον γονιό που έχει ενσυναίσθηση. Που ξέρει γιατί έγινε γονιός και είναι έτοιμος για το ρόλο του. 

Που θέλει να δοκιμαστεί και να προσπαθήσει. Θέλει να δώσει!

Δεν φτάνει μια στιγμή πάθους, μια επιθυμία, ένας σκοπός μόνο, ένα λάθος (πόσα τέτοια λάθη δεν έγιναν!). Δεν φθάνει ένας γάμος, μια επισημοποίηση, ένα ανδρόγυνο.

Το θέμα παιδί είναι πάνω από όλα αυτά, κατά την ταπεινή μου άποψη. Είναι θέμα καθαρά ανιδιοτελούς συμπεριφοράς και σκέψης…Είναι θέμα συναισθηματικής ωρίμανσης! 

Η ανάγκη να δώσεις αγάπη πέρα και πάνω από το είναι σου…ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα αυτό.

Θλίβομαι όταν βλέπω μικρά κοριτσόπουλα 16,17, 18 ακόμα και 20 ετών που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, να μορφωθούν, να αγαπήσουν, να μάθουν στα δύσκολα προτού πέσουν κατευθείαν μέσα σε αυτά, να μεγαλώνουν αθώα πλάσματα σύμφωνα με το …ένστικτο! Μεγάλη πλάνη το ένστικτο…εκτός κι αν ομιλούμε για σκυλάκια και γατάκια…

«Κι εγώ έτσι μεγάλωσα…Και τι έπαθα; Μια χαρά δεν έγινα; Οι γονείς μου δεν ήξεραν τίποτα. Κι όμως μεγάλωσα! Έτσι θα μεγαλώσει και το παιδί μου.  Τέλος!»

Για αυτό πάμε κατά διαόλου…γιατί όλα τα θεωρούμε δεδομένα…Γιατί όχι, δεν γίναμε μια χαρά! Γιατί τα κάνουμε σκατά στις πρώτες δυσκολίες…..γιατί δεν ξέρουμε την τύφλα μας για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας αλλά γνωρίζουμε τα πάντα για την ομάδα που αγαπούμε, για το σήριαλ που παρακολουθούμε, για το μακιγιάζ της σεζόν! Για το σόου της Βίσση στη Μύκονο! Αλλά αν μας μιλήσουν για Ντράικωρς, για άτοπη προσοχή, ή για αγώνα για την υπεροχή, νομίζουμε ότι μας μιλούν εις την κινεζική!

Μια εισαγωγή έκανα σήμερα εδώ…προβληματισμοί να πέφτουν στο τραπέζι… οι περισσότερες φίλες έχετε παιδιά…πολλές όμως είστε σε νεαρή ηλικία..θα επιθυμούσα να σκέφτεστε πολύ σοβαρά και πολύ συχνά το θέμα «φέρνω μια ζωή σε τούτο τον δύσκολο κόσμο»!

Ευελπιστώ να γράφω πιο συχνά εδώ, σε τούτο το μπλογκ που κόντεψε να πιάσει αράχνες…

Οι αναρτήσεις, όταν κι όποτε γίνουν, είναι όλες αφιερωμένες στις μανούλες, είτε έχουν ήδη αποκτήσει το αγγελούδι τους, είτε το αναμένουν, είτε το επιθυμούν! Αφιερωμένες κυρίως σε σένα …ξέρεις εσύ! 

….άντε μπας κι αλλάξουμε κάποτε τούτο τον κόσμο!

@ριστέα

 

υγ: δεν ξέρω να κλείνω τα σχόλια στο wordpress… κι έτσι εδώ, αν το θελήσετε, θα μιλήσουμε ☺

 

Ποιος μου βάζει τα δώρα κάτω από το δέντρο μαμά;

«Αριστέα; Θέλω να μου απαντήσεις σε κάτι σοβαρό και θέλω την αλήθεια!»

Ο Τάκης μου, ο μεγάλος μου ανιψιός είχε φτάσει στη κρίσιμη στιγμή, αυτή της απομυθοποίησης… 

Είχε μάθει από άλλα παιδιά ότι Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει. Η αδερφή μου, τον είχε παραπέμψει σε μένα….Όπως σ’όλα τα δύσκολα…. με εμπιστευόταν εν λευκώ!

Εξάλλου το παιδί ήξερε ότι του έλεγα πάντα τα πράγματα όπως έχουν…

«Πες μου την αλήθεια; Ποιος βάζει τόσα χρόνια τα δώρα κάτω από το δέντρο;»

«Συνήθως η μαμά σου. Τη χρονιά που έλειπαν στο εξωτερικό και σας είχαμε πάνω, – Θυμάσαι; Τότε που άκουσες τα κουδουνάκια; Εγώ είχα χτυπήσει κάτι καμπανούλες- τα έβαλα εγώ. Κάποια πρώτα Χριστούγεννα που δυσκολεύονταν οι δικοί σου, ανέλαβε η γιαγιά…

Βλέπεις αγάπη μου; Ο Άγιος Βασίλης δεν είναι ένας… Αλλιώς πώς θα προλάβαινε; 

Η μαμά σου, εγώ, η γιαγιά, όλοι υπήρξαμε κάποια στιγμή Αγιοβασιλήδες …υπέροχοι συνεχιστές μιας γλυκιάς παράδοσης!

Να χαίρεσαι για όλο αυτό που έζησες! Να εύχεσαι να συνεχίσουν να υπάρχουν Άγιοι Βασίληδες.

Ναι ! ‘Αγιος Βασίλης υπάρχει! Και μη διανοηθείς ποτέ να πιστέψεις το αντίθετο! Όσο κι αν ξέρεις ότι δεν μπορεί να ζει άπειρα χρόνια αυτό το γλυκό γεροντάκι! 

Κάποια στιγμή, με χαρά θα γίνεις κι εσύ καρδούλα μου για τα δικά σου παιδάκια Άγιος Βασίλης! Μπορείς να γίνεις όποια στιγμή θελήσεις…. Όταν θα θες να δώσεις χαρά σε κάποιον που αγαπάς πολύ. Όχι δίνοντας κάτι ακριβό… Αλλά διαλέγοντας κάτι για τον άλλον με αγάπη!

Να θυμάσαι αυτό… Εγώ δεν μπορώ να σου πάρω αυτό που ήθελες. Έχει πολλά λεφτά για μένα. Αλλά αντί να πάρω για μένα κάτι, αποφάσισα να κάνω εσένα χαρούμενο. Ε; Δεν είναι αυτό σπουδαίο;

Σε παρακαλώ μόνο… Μέχρι να μεγαλώσει λίγο ακόμα ο Τάσος (σημ. ο μικρός μου ανιψιός κι αδερφός του) ας κρατήσουμε στις καρδιές μας το σπουδαίο αυτό μυστικό ε;

Από τότε πέρασαν χρόνια πολλά….Τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν. Έγιναν παλικάρια. Ο μεγάλος αρραβωνιάστηκε! Ο μικρός είναι ήδη 23 !

Κάθε χρόνο κάνουμε πάντα μαζί Χριστούγεννα! Στην οικογένεια ανταλλάσσουμε δώρα παραμονή Χριστουγέννων. Έτσι είναι η δική μας οικογενειακή παράδοση! Τα παιδιά μας κάθε χρόνο, παραμονή πρωτοχρονιάς γλυκά συνωμοτούν …από τότε που πήγαιναν σχολείο κι είχαν δικό τους χαρτζιλίκι! Πηγαίνουν έξω και φροντίζουν να πάρουν ένα μικρό δώρο για όλους! Φτιάχνουν και καρτούλες… Εξηγούν γιατί πήραν ό,τι πήραν για κάποιον και χαίρονται που μας κάνουν χαρούμενους!

Κι επειδή μεγάλωσαν να είναι ευαίσθητα παιδιά, φροντίζουν πάντα και τα φιλαράκια τους που ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ! Αυτό με συγκινεί απίστευτα!

Για μένα αυτές οι μέρες αξίζουν γιατί τα παιδιά μου έμαθαν να γίνονται ΆγιοΒασίληδες. Προς όλους!

Γιατί ξέρω ότι με χαρά θα συνεχίσουν να δίνουν ελπίδα κάποτε και στα δικά τους παιδιά!

Αν είστε γονείς με μικρά παιδιά θα βρείτε τον τρόπο. Αν έχετε μεγαλώσει ήδη τα παιδιά σας, αν δεν έχετε ακόμα, συνεχίστε την παράδοση σε όλους αυτούς που αγαπάτε! 

Δώστε χαρά με κάτι μικρό! 

Διαδώστε την ελπίδα…..

Αριστέα

 

Όταν χτυπάς ένα παιδί…

΄Ενα συγκλονιστικό βίντεο στο οποίο απεικονίζεται καρέ-καρέ το πώς μετακινείται το πρόσωπο ενός παιδιού όταν κάποιος του ρίχνει χαστούκι στο μάγουλο κάνει το γύρο του διαδικτύου στο πλαίσιο καμπάνιας για την ενδοοικογενειακή βία.
Μέσω του βίντεο που δημιουργήθηκε, σύμφωνα με το Onmed.gr, με πρωτοβουλία γαλλικού ιδρύματος για το παιδί επιχειρείται να περάσει το εξής μήνυμα στους γονείς: «Ένα μικρό χαστούκι για σας… ένα μεγάλο χαστούκι για εκείνο».

πηγή: http://www.hellasattack.com/2013/11/blog-post_8192.html

 

Όταν χτυπάς ένα παιδί …. 

Δεν το εκπαιδεύεις. Το θυμώνεις.

Δεν το συνετίζεις. Το ταπεινώνεις.

Πετυχαίνεις να εκτονώσεις την οργή σου

μα ταυτόχρονα έχεις δημιουργήσει οργή στο δικό σου παιδί.

Το παιδί συμμορφώνεται όσο υπάρχει διαφορά δυναμικού.

Στην πρώτη ευκαιρία θα σου ανταποδώσει το χτύπημα.

Η βία δημιουργεί αποδεδειγμένα βίαιες

ή μαλθακές προσωπικότητες

Αδύναμες. 

Αποθαρρυμένες.

Που ως ενήλικες αργότερα

δεν πιστεύουν στην προσωπική τους αξία.

Που ως ενήλικες ίσως γίνουν κι οι ίδιοι βίαιοι. 

Κι η ιστορία γίνεται έπειτα ένας φαύλος κύκλος.

 Αυτό θες για το παιδί σου;

 Σκέψου καλά πριν σηκώσεις το χέρι σου ….

Αριστέα

 

 

Προσευχή ενός δασκάλου…

Δώσε μου ένα σχολειό.

Να το χτίσω από την αρχή.

Μέσα σε ένα καταπράσινο λιβάδι.

Ή ακόμη, μες το γκρίζο της πόλης.

Σε κάποια απόμακρη γωνιά της γης.

Να ψηλώνουν τόσο όσο τα παιδιά,

αγγίζοντας το γαλάζιο του ουρανού.

Δώσε μου κι έναν μαυροπίνακα.

Κιμωλίες.

Σφουγγάρι.

Σκόνη.

Για τα διαδικαστικά.

Να νιώθω στα δάχτυλά μου τα υλικά,

καθώς θα πλάθω τις ψυχές εκείνων.

Δώσε μου ακόμη μια βιβλιοθήκη.

Να διαβάζουμε στους λογοτεχνικούς μας κύκλους,

τις βραδιές

όπου μετά τη σχολή θα μαζευόμαστε,

σπουδαστές ανάμεσα σε σπουδαστές,

και οι μεγαλύτεροι μέσω της αλληλοδιδασκαλίας

και της αυτοδιαχείρισης

θα αφήνουμε παρακαταθήκη

μια καινούρια φουρνιά εθελοντών δασκάλων

στα φτωχικά ομογενειακά σχολειά μας.

Το εναλλακτικό σχολειό.

Με την ακέφαλη διοίκηση,

τους μικρούς διακοσμητικούς αρχαιοελληνικούς κίονες ανάμεσα στον πίνακά του,

τους μαθητές που κάθονται στο πάτωμα, πάντα σε κύκλο,

με τους γονείς και τους εθελοντές να μπαινοβγαίνουν ελεύθερα στην τάξη, ανάλογα τις δεξιότητες του καθενός,

με δασκάλους που φτιάχνουν σαΐτες την ώρα του μαθήματος,

και ρίχνουν βιαστικές ματιές στο ρολόι περιμένοντας

το διάλειμμα για να παίξουν κουτσό με τα παιδιά στην αυλή…

Τέλος, δώσε μου κι ένα μπουγέλο γεμάτο γαλάζιο.

Να βάψω τους τοίχους,

τις καρδιές,

τα πρόσωπά τους.

 

Το κόκκινο πανί: Αντιμετώπιση κρίσεων

*

*

Πριν λίγο καιρό με αφορμή το παραπάνω βιντεάκι, στο μπλογκ μου Η ζωη Ειναι Ωραια, είχα ζητήσει την άποψη των φίλων-αναγνωστών μου, για το ποια θα έπρεπε, κατά τη γνώμη τους, να είναι η αντίδραση της μητέρας. Εκεί πολλοί αγαπητοί αναγνώστες εξέφρασαν τις απόψεις τους και τους ευχαριστώ όλους θερμά για τη συμμετοχή τους.Οι απόψεις που διατυπώθηκαν ήταν όλες ενδιαφέρουσες. 

Κατά αρχήν θα παρακάμψω τις αμφιβολίες για το πόσο αληθινό ή στημένο είναι το βιντεάκι και θα δεχθώ για χάρη της συζήτησης, ότι πρόκειται για ένα πραγματικό γεγονός, από αυτά που μπορεί κι εμείς να γίναμε κάποτε μάρτυρες.

Εκφράστηκαν επίσης αμφιβολίες κατά πόσο ασφαλές είναι να βγάζουμε συμπεράσματα από ένα και μόνο περιστατικό. Για παράδειγμα παρατηρήθηκε  (σωστά κατά τη γνώμη μου) ότι μπορεί να μην είναι απλά και μόνο μια αρρύθμιστη συμπεριφορά λόγω έλλειψης σωστής αγωγής, αλλά αποτέλεσμα κάποιας παθολογικής κατάστασης και το παιδάκι υπό φαρμακευτική αγωγή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα μεμονωμένο περιστατικό.Δεν μας αφορά γιατί θύμωσε το παιδί ή πόσο κουρασμένη είναι η μητέρα από τη συμπεριφορά του. Δεν μας απασχολεί αν βιαζόταν, αν είχε παρκάρει παράνομα,αν το παιδί είχε υπερκινητικό σύνδρομο αν, αν αν…. 

Τα δεδομένα μου είναι : 

►το παιδί έχει μια συμπεριφορά που με εκθέτει ως γονιό,

►ενοχλεί τους άλλους-καταστρέφει το χώρο

►δεν με αφήνει εν τέλει να εξυπηρετηθώ  

Φυσικά και η συμπεριφορά ενός παιδιού μιλάει.Μιλάει και μάλιστα πολύ και δυνατά για την αγωγή που δέχεται στο σπίτι του (ή που δεν δέχεται).Στην περίπτωση όμως κρίσης σημασία έχει πώς το αντιμετωπίζω ως γονιός.

Το γιατί έχει καταλήξει εκεί η ιστορία είναι ένα τεράστιο κουβάρι,που ελπίζω να το ξετυλίξουμε παρέα στη συνέχεια, εδώ στα βότσαλα. 

Όταν ένα παιδί συμπεριφέρεται έτσι όπως το παιδάκι στο βίντεο, πιθανόν επιδιώκει την άτοπη προσοχή.Το να το αγνοούμε, δεν θα σταματήσει, όσο κι αν το ευχόμαστε.Το πρώτο πράγμα που κάνω λοιπόν είναι να κατέβω στο επίπεδο του παιδιού.

Να το κοιτάξω στα μάτια. 

Όχι από ψηλά. 

Πώς θα με ακούσει και θα το ακούσω αν δεν κάνω επαφή πρώτα με τα μάτια; Πώς θα του δείξω ότι «ναι με ενδιαφέρει τι έχεις να μου πεις, και σου αφιερώνω το χρόνο που χρειάζεσαι;» Αυτό θα επιτευχθεί έχοντάς το απέναντί μου κι όχι από κάτω μου!

Το ρωτώ.

Το ακούω.

Μπορεί να έχει παράλογες απαιτήσεις, δεν αντιλέγω. Μα θα το ακούσω πρώτα με προσοχή. 

Προφανώς θα έχει χρειαστεί να έχω εξηγήσει από πριν:

«Θα μπούμε σε αυτήν την υπηρεσία για κάποιο χρονικό διάστημα,

γιατί πρέπει να κάνω αυτό. Θέλω από σένα να με περιμένεις,

όπως σε περιμένω κι εγώ πολλές φορές όταν μου ζητάς λίγο χρόνο

ακόμα να ολοκληρώσεις αυτό που κάνεις.

Θα μιλήσω με κάποια κυρία.

Ίσως να είναι κουραστικό αυτό για σένα.

Αλλά θα είναι σπουδαίο να αντέξεις.

Σημαίνει ότι έχεις υπομονή όπως οι μεγάλοι. 

Αν τώρα παρ’όλα αυτά σε αγνοήσει ή όντως είναι παιδάκι με υπερκινητικό σύνδρομο κι οι εξηγήσεις αυτές δεν αρκούν, ή «δεν πιάνουν», δεν ωφελεί ούτε να το αγνοείς, ούτε να το μαλώνεις. 

Σταματάς και το παίρνεις αγκαλιά.

Η αγκαλιά έχει αποδειχτεί ότι είναι το πιο ηρεμιστικό φάρμακο που υπάρχει. Ίσως χρειαστεί να αποχωρίσετε από το χώρο. Γιατί απλά του δείχνεις ότι δεν μπορεί να καταστρέφει ξένα πράγματα. 

Βγαίνεις έξω και του εξηγείς.

Βγαίνεις έξω και ζητάς τη συνεργασία του.

Δεν υποκύπτεις σε παράλογες απαιτήσεις.Δεν του δίνεις κάτι που ζητά προκειμένου να ησυχάσει.

(Μια μικρή παρενθεσούλα: χτες στο σούπερ μάρκετ. Ένα παιδάκι στο καρότσι. Έκλαιγε. Ζητούσε να ανοίξει μια συσκευασία με μικρές σοκολατένιες μπιλίτσες. Η μητέρα για να αποφύγει προφανώς το κλάμα το αφήνει να ανοίξει τη συσκευασία.Το προϊόν σκορπίζει όπως πολύ καλά υποπτεύτηκες στο πάτωμα.Ποιος φταίει;)

Αν το παιδί μας τώρα,δεν έχει μάθει σε αυτή τη γλώσσα πιθανόν τις πρώτες φορές που θα τη χρησιμοποιήσεις, να σε αγνοήσει. Οι αλλαγές δεν γίνονται ποτέ από τη μια στιγμή στην άλλη. Θα υπάρχουν πάντα πισωγυρίσματα. Να τα αναμένεις, όπως αναμένεις μια καταιγίδα. Θα υπάρχουν στιγμές που θα νιώσεις ανεπαρκής ως γονιός. Στιγμές που θα θέλεις να βάλεις τα κλάματα. Ή θα νιώθεις ενοχές. 

Θυμήσου τότε σε παρακαλώ πως είσαι άνθρωπος. 

Θυμήσου πως λάθη θα κάνεις πολλά, μα μέσα από αυτά θα μάθεις.

Και θα γίνεσαι καλύτερος όσο δεν εγκαταλείπεις.

Πως έχεις χρέος να μην εγκαταλείψεις.

 

Το θέμα δεν κλείνει εδώ. 

Νομίζω πως απλά έγινε η αρχή.

 Αριστέα

Σε Σένα Που Διάλεξε Η Καρδιά Μου

 

 Η αφήγηση της μικρής οικογενειακής μας ιστορίας κάπου εδώ τελειώνει.

Οι δυσκολίες προσαρμογής έχουν γίνει πια παρελθόν.

Ο Παναγιώτης εδώ και χρόνια είναι πια αναπόσπαστο μέλος μας.

Ενημερώνει ο ίδιος τους δάσκαλους – και τώρα πια τους καθηγητές του – με άνεση και απλότητα πως ήταν σε ίδρυμα κι από κει τον πήραμε στην οικογένειά μας.

Παρ’ όλα αυτά, με κάποιο μαγικό τρόπο φαίνεται πως είμαι η μαμά που γέννησε και τους δυο.

Δεν εξηγείται αλλιώς, όταν η κουβέντα γυρίζει σε κάτι που συνέβη στην εγκυμοσύνη μου να ακούω τον Βασίλη να ρωτά: «στον Παναγιώτη μαμά πώς ήσουν;»… περιμένοντας να του πω αντίστοιχες ιστορίες απ’ τον καιρό που .. ήμουν έγκυος στον αδελφό του!

Η αρχή της ιστορίας έχει ξεχαστεί από όλους μας.

Έχουμε κρατήσει την ουσία..

Και ουσία είναι η αγάπη και το δέσιμο μεταξύ μας.

Η σχέση των δυο παιδιών καλυτερεύει καθώς μεγαλώνουν.

 

Οι δυο τους είναι τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες.

Έχουν πολλές προστριβές και αντιθέσεις, ξέρω όμως πως αγαπιούνται και κατά ένα περίεργο τρόπο, είμαι σίγουρη πως στο μέλλον θα στηρίξει και θα «σταθεί» ο ένας στον άλλον.

Ο Παναγιώτης είναι ένα χαρισματικό παιδί.

Είναι τολμηρός, ανεξάρτητος, χαμογελαστός, τρυφερός.

Του αρέσει να φροντίζει τους άλλους.

Ειδικά όταν αρρωσταίνω είναι συνέχεια πλάι μου κουβαλώντας τον δίσκο με το φαγητό στο κρεββάτι, μαλώνοντας με όταν δεν ξεκουράζομαι, απαιτώντας με αυστηρό ύφος, που μου φαίνεται τόσο αστείο, να πιω τα φάρμακά μου ..

Είναι κοινωνικός και χαρούμενος.

Έξυπνος, δημιουργικός κι εργατικός.

Και για να μη βιαστείτε να σκεφτείτε πως είμαι μαμά-κουκουβάγια θα σας πω ότι παράλληλα είναι πεισματάρης και ξεροκέφαλος πολύ, πάρα πολύ !

Όταν μένουμε οι δυο μας μιλάμε για πολλά.

Για το παρελθόν αλλά και για το μέλλον.

Έχουμε τα δικά μας μικρά μυστικά, τους κρυφούς μας κώδικες.

Κι είναι συνηθισμένη πια η στιχομυθία. σε ανύποπτο χρόνο, όταν βρισκόμαστε οι δυό μας.

– Παναγιώτη;

– ναι

– σ’ αγαπάω πολύ, πάρα πολύ!

– κι εγώ μαμά !

Η Αποκάλυψη

O κοινωνικός περίγυρος δέχτηκε τον Παναγιώτη χωρίς ενδοιασμούς.

Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.

Ο Παναγιώτης είναι ένα χαρισματικό παιδί που σε κερδίζει με την πρώτη ματιά.

Ακόμα και η ιδιαιτερότητα στο δέρμα του, αυτή η κοκκινίλα και η ξηροδερμία λόγω της ιχθύασης, περνούσε και περνά σχετικά απαρατήρητη καθώς, επειδή είναι ξανθός με λευκό δέρμα, όλοι το αποδίδουν στον ήλιο.

Έτσι έχουμε συνηθίσει να ακούμε ξένους να του λένε «να φοράς καπέλο, σε έχει «αρπάξει» ο ήλιος»…

Όταν πήγε στην πρώτη δημοτικού έπιασα την δασκάλα και την ενημέρωσα.

Της εξήγησα τα πάντα έτσι ώστε να ξέρει να αντιμετωπίσει κάθε τι που ίσως παρουσιαζόταν στην πορεία.

΄Ετσι λίγους μήνες αργότερα την άκουγα με έκπληξη να μου παραπονιέται πως ο Παναγιώτης (ο οποίος πήγε και πενταμισάρης σχολείο) υστερεί σε σχέση με τα άλλα παιδιά και για να μου το αποδείξει μου είπε » για να καταλάβετε, μιλούσαμε στο μάθημα για τις βάρκες και ο Παναγιώτης δεν ήξερε καν τί είναι».

Την κοίταγα και απορούσα πώς αυτή η γυναίκα πήρε το δίπλωμα της εκπαιδευτικού!

Και  γιατί να ξέρει; της απάντησα, δεν σας είπα πού μεγάλωσε το παιδί, πού βρισκόταν όλα τα χρόνια; τί παραστάσεις είχε; πώς να ξέρει λοιπόν τί είναι η βάρκα; δεν έχει δει ποτέ του..

Έμεινε να με κοιτά έκπληκτη και αμέσως μετά μου ζήτησε συγνώμη καθώς δεν το είχε σκεφτεί καθόλου με αυτόν τον τρόπο.

Θυμάμαι πως είχα θυμώσει πολύ μαζί της.

Ακούς εκεί δεν το σκέφτηκε!

Και γιατί παρακαλώ την ενημέρωσα;

Για να κάνουμε κους κους;

Για να της «δειχτώ» ή για να περάσουμε την ώρα μας;

Εκπαιδευτικός σου λέει μετά!

Ο μικρός την είχε δασκάλα του μέχρι την Τρίτη  κι ακόμα και τώρα αν τον ρωτήσεις λέει πως ήταν η χειρότερη δασκάλα που είχε.. εκείνος βέβαια το στηρίζει στο γεγονός πως τους φώναζε..

Στο τέλος της χρονιάς πάνω στο ενδεικτικό της Πρώτης αναγράφονταν τα στοιχεία του Παναγιώτη με όνομα πατρός και μητρός αυτά των βιολογικών του γονιών.

Με μια αστραπιαία κίνηση το πήρα απ’ τα χέρια του εγκαίρως και πρόλαβα ερωτήσεις κι απορίες.

Μέχρι τώρα όταν ρωτούσε γιατί είχε διαφορετικό επίθετο του απαντούσα πως ο καθένας μας έχει το δικό του, άλλο ο μπαμπάς, άλλο εγώ, άλλο οι δυό μεγάλοι μου γιοί (που ήταν απ’ τον πρώτο μου γάμο), έτσι είχα αποφύγει για λίγο τις πιο άμεσες εξηγήσεις.

Στο τέλος της Δευτέρας όμως ήμουν πιο εφησυχασμένη και ξεχάστηκα.

Έτσι γυρίζοντας σπίτι κι ενώ ήμουν απασχολημένη άκουσα ξαφνικά τον Παναγιώτη να διαβάζει φωναχτά το ενδεικτικό..

«Ο Παναγιώτης  ……  του  Τάδε και της Δείνα…» και αμέσως μετά τον άκουσα να με ρωτά με φωνή γεμάτη απορία:

– μαμά λένε τον μπαμπά Τάδε;..

Έμεινα ακίνητη με την ανάσα κομμένη, τί του λένε τώρα;

– όχι μωρό μου, τον μπαμπά τον λένε Χρήστο.

– κι ο Τάδε ποιός είναι;

Τό’βλεπα πως το παιδί είχε μπερδευτεί.

Μέχρι τώρα νόμιζε – παρ’ όλες τις εξηγήσεις μου – πως όλα τα παιδιά γεννιούνται μέσα σ’ ένα μεγάλο σπίτι κι από κει τα παίρνουν κάποια στιγμή οι γονείς τους, δηλαδή εμείς.

Τώρα είχε μπερδευτεί και δεν καταλάβαινε από πού προέκυπτε το δεύτερο όνομα..

Βαθειά ανάσα και προσευχή από μέσα μου να με βοηθήσει ο Θεός να τα πω σωστά..

– αγόρι μου, ο Τάδε και η Δείνα είναι οι γονείς σου, εκείνοι που σε γέννησαν.

Σιωπή δευτερολέπτου και μετά:

 – τότε γιατί με άφησαν στο ίδρυμα;

Ένας κόμπος μου έκλεινε τον λαιμό, παρ’ όλα αυτά απάντησα.

– αυτό δεν το ξέρω, είμαι όμως σίγουρη πως θα είχαν πολύ σοβαρό λόγο, βλέπεις οι γονείς αγαπάνε πολύ, πάρα πολύ τα παιδιά τους, για να αναγκαστούν λοιπόν να σε αφήσουν θα πρέπει να ήταν πραγματικά μεγάλη ανάγκη.

Ο μικρός με κοιτούσε αμίλητος κι εγώ συνέχισα.

– μπορεί να ήταν πολύ φτωχοί και να μην είχαν την δυνατότητα να σε ζήσουν ή να υπήρχε κάποιο άλλο πρόβλημα, δεν ξέρω τον λόγο, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως θα πρέπει να ήταν κάτι πολύ σοβαρό!

-ναι, αλλά μου είπες ψέμματα.

– εγώ; πότε;

– όταν παλιά σε είχα ρωτήσει αν τους ξέρεις, μου είχες πει όχι.

– μα δεν τους ξέρω μωρό μου, τα ονόματά τους έχω διαβάσει στα χαρτιά σου όπως κι εσύ τώρα.

Αποσύρθηκε αμίλητος στο δωμάτιό του και για καιρό τό’βλεπα πως ήταν σοκαρισμένος και προβληματισμένος.

Άρχισε να παρακολουθεί στην τηλεόραση εκπομπές που αναφέρονταν σε ανθρώπους που είχαν χαθεί και βρίσκονταν μετά από χρόνια.

Σε μια τέτοια στιγμή που παρακολουθούσε το σμίξιμο ενός πατέρα με την κόρη του  πήγα και κάθησα δίπλα του.

Τον αγκάλιασα και του είπα ψιθυριστά στο αυτί «όταν μεγαλώσεις θα ψάξουμε μαζί να τους βρούμε, εγώ θα σε βοηθήσω εντάξει;»

Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά με τα ματάκια του δακρυσμένα και χώθηκε στην αγκαλιά μου.

 

συνεχίζεται..

Αγάπη Και Αντοχές

 

Εκείνον τον πολύ δύσκολο πρώτο χρόνο της προσαρμογής όλων μας, θυμήθηκα πολλές φορές την κοινωνική λειτουργό που στις ατέλειωτες κουβέντες που κάναμε πριν δοθεί η έγκριση της αναδοχής, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μας αποτρέψει.

Την θυμόμουν που μου έλεγε «έχετε περάσει πολλά στη ζωή σας, σκεφτείτε το.. τώρα έχετε πια βρει την γαλήνη, τους ρυθμούς σας, η ζωή σας θα αναστατωθεί, δεν έχετε λόγο να μπείτε σε μια τέτοια δοκιμασία».

Φυσικά δεν άκουγα τίποτα.

Ένιωθα δυνατή να παλέψω με κάθε αντιξοότητα, με κάθε δυσκολία.

Όμως εκείνη ήξερε, τα είχε δει πολλές φορές στην δουλειά της, μιλούσε την γλώσσα της λογικής ενώ εμένα με είχε κυριεύσει το συναίσθημα.

Εκείνον τον πρώτο χρόνο λοιπόν που οι αντοχές μου δοκιμάστηκαν όσο ποτέ άλλοτε, την θυμόμουν συχνά.

Υπήρξαν και κανα δυό στιγμές – ντρέπομαι που το λέω – που το μετάνιωσα.

Που λύγισα και σκέφτηκα τί πήγα κι έκανα;

Γιατί δεν καθόμουν στην ησυχία μου;

Στιγμές που τα προβλήματα φάνταζαν ανυπέρβλητα και η κούραση – ψυχική και σωματική – με λύγιζε.

Δεν προσπαθώ να δικαιολογηθώ όμως δεν ήμουν μια μαμά που ήταν στο σπίτι, δούλευα όπως και τώρα και μάλιστα με δύσκολο ωράριο.

Μπορεί να ήταν δική μου δουλειά, όμως ήμουν από τις εξήμισι το πρωί μέχρι τις έξι το απόγευμα στο μαγαζί και μετά έπρεπε να τρέξω μαζί με τα παιδιά για ψώνια, μαγείρεμα κι όλα όσα κάνουμε όλες οι εργαζόμενες μαμάδες.

Η προσοχή που έπρεπε να δείχνω σε κάθε κίνηση που έκανα, σε κάθε αγκαλιά, σε κάθε χαμόγελο, σε κάθε βλέμμα, ήταν εξουθενωτική.

Ακόμα και την ώρα που σερβίριζα το φαγητό ένιωθα το βλέμμα του Παναγιώτη να μετρά τις μπουκιές και την ποσότητα στα πιάτα τους για να δει αν είχα βάλει περισσότερο στον Βασίλη απ’ ότι σ’ εκείνον.

 

 

Ξέρω πως η ζήλεια υπάρχει – και πολλές φορές αρκετά έντονα – ακόμα και στα βιολογικά αδέλφια.

Όμως σ’ αυτή την περίπτωση το μωρό που έρχεται στην οικογένεια δεν καταλαβαίνει.

Μπορείς να αγκαλιάζεις το μεγαλύτερο, να το ησυχάζεις και να το βεβαιώνεις πως είναι το ίδιο σημαντικό για σένα όσο και το νέο μέλος της οικογένειας.

Στην δική μας περίπτωση το νέο μέλος δεν ήταν μωρό, ήταν ένα τετράχρονο παιδάκι που σ’αυτά τα πολύ σημαντικά πρώτα χρόνια της ζωής του, είχε στερηθεί την αγάπη, την προσοχή, την αποκλειστικότητα κι ήταν φυσικό να τα διεκδικεί με έντονο και απόλυτο τρόπο, ακόμα ακόμα και με τσαμπουκά.

Θυμάμαι κάποια φορά που με ρώτησε «μαμά πότε πήρατε τον Βασίλη;» κι αμέσως μετά «εμένα γιατί αργήσατε τόσο;».

Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως στο μυαλουδάκι του είχε σχηματιστεί η εντύπωση πως με αυτόν τον τρόπο έρχονται τα παιδιά στον κόσμο.

Οι βρεφοκόμες στο ίδρυμα τα μεγάλωναν λέγοντάς τους πως κάποια μέρα θα έρθουν οι γονείς τους να τα πάρουν, οπότε …

Του είπα λοιπόν πως τον Βασίλη δεν τον πήραμε, πως τον είχα στην κοιλιά μου, πως τον γέννησα, όμως εκείνον τον διάλεξα ανάμεσα σε πάρα πολλά παιδιά γιατί ήταν το πιο όμορφο, το πιο έξυπνο, το πιο χαρισματικό απ’ όλα κι εγώ τον αγάπησα τρελά.

Και τότε εκείνος τύλιξε τα χεράκια του στον λαιμό μου, με φίλησε και μείναμε έτσι αγκαλιασμένοι για ώρα..

 

συνεχίζεται..

Σε Τεντωμένο Σχονί

O πρώτος χρόνος στο σπίτι με τον Παναγιώτη ήταν απίστευτα δύσκολος και κουραστικός.

Ήταν ένας χρόνος στην διάρκεια του οποίου δοκιμάστηκαν οι αντοχές μου όσο ποτέ άλλοτε.

Ο μικρός ήταν σχεδόν τεσσάρων και είχε έντονα τα σημάδια της «ιδρυματοποίησης» στην συμπεριφορά του, για να κοιμηθεί πιπιλούσε δείκτη και μεσαίο.

Τα δυό του δάχτυλά του είχαν παραμορφωθεί .

Αφού το κουβεντιάσαμε μαζί του ξανά και ξανά εξηγώντας του πόσο άσχημα γίνονταν τα δάχτυλά του, δοκιμάσαμε διάφορες λύσεις .

Στην αρχή του δέσαμε το χέρι με μια γάζα σα να ήταν τραυματισμένο και του περάσαμε ένα πάνινο γαντάκι όπως κάνουμε στα μωρά.

Παρ’ όλα αυτά εκείνος κατάφερνε να τα βγάλει και την νύχτα ξυπνούσα πάλι απ’τον ήχο που έκανε ρουφώντας – κυριολεκτικά – τα δάχτυλά του.

Μετά πήρα απ’το φαρμακείο ένα ειδικό υγρό που χρησιμοποιείται από τα άτομα που θέλουν να σταματήσουν να τρώνε τα νύχια τους.

Το υγρό αυτό έχει άσχημη γεύση, όχι όμως για τον Παναγιώτη που δεν επηρεάστηκε καθόλου και συνέχισε ακάθεκτος!

Δεν ήξερα τί άλλο να κάνω, το μόνο που μου έμενε ήταν – επειδή ο θόρυβος ήταν πολύ ενοχλητικός, αλλά και τα δάχτυλά του είχαν παραμορφωθεί – να πηγαίνω στο δωμάτιό του και με μια απότομη κίνηση να του βγάζω τα δάχτυλα απ’ το στόμα.

Αυτό ήταν!

Πολύ σύντομα κόπηκε η κακιά συνήθεια κι άρχισαν τα δάχτυλά  να επανέρχονται σιγά σιγά στη φυσική τους μορφή.

Άλλο ένα πρόβλημα που είχα να αντιμετωπίσω ήταν αυτό της νυχτερινής ενούρησης.

Εδώ παιδευτήκαμε πολύ… πάρα πολύ!

Του έδινα νωρίς το βραδινό του γάλα κι έβαζα το ξυπνητήρι ανά δύο ώρες την νύχτα.

Τον πήγαινα  τουαλέτα στις 12,00 πριν πέσω για ύπνο και μετά στις 2,00, στις 4,00 και στις 6,00.

Αν υπολογίσει κανείς ότι στις 6,30 σηκωνόμουν έτσι κι αλλιώς για την δουλειά θα μπορέσει να καταλάβει για τί μαρτύριο επρόκειτο.

Παρ’ όλα αυτά, πάντα μα πάντα, στο ενδιάμεσο τον έβρισκα μούσκεμα.

Σ’εκείνες τις δυο ώρες που μεσολαβούσαν ο Παναγιώτης κατάφερνε να αδειάσει στο κρεβάτι τον Νιαγάρα!

Αυτή η ιστορία κράτησε σχεδόν δυό χρόνια!

Επίσης καθώς ήταν – και είναι – ένα υπερκινητικό παιδί, με ανεξάρτητο χαρακτήρα έπρεπε να είμαι συνεχώς σε εγρήγορση και νά’ χω τα μάτια μου πάνω του καθώς ποτέ δεν ήξερες τί ήταν ικανός να κάνει ή να πειράξει στην προσπάθειά του να γνωρίσει αυτόν τον κόσμο που ξαφνικά κι απότομα γνώριζε.

 Παράλληλα είχα να αντιμετωπίσω την ζήλεια του ενός παιδιού για το άλλο.

Ο Παναγιώτης ερχόμενος σπίτι βρήκε τον Βασίλη ο οποίος είχε ήδη, όπως ήταν φυσικό, τον χώρο του και το μερίδιο της αγάπης μέσα στην οικογένεια, έτσι άρχισε να με διεκδικεί έντονα κι ανταγωνιστικά.

Δεν τολμούσα ούτε ματιά παραπάνω να ρίξω  στον Βασίλη.

Όλα έπρεπε να τα μοιράζω ισότιμα για να μην υπάρχουν προβλήματα και εκρήξεις τα οποία εντέλει, όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν έκανα υπήρχαν.

Ο μεγάλος ζήλευε καθώς ξαφνικά έπρεπε να μάθει να με μοιράζεται, ο μικρός απ’ την άλλη μόλις με είχε βρει κι ήθελε να βεβαιωθεί για την αγάπη μου.. και στην μέση εγώ!

Aισθανόμουν να περπατάω σε τεντωμένο σχοινί κι αυτό σε καθημερινή βάση ήταν εξουθενωτικό.

Μόνο τις ώρες που ο Βασίλης έλειπε στο νηπιαγωγείο έπαιρνα ανάσα.

Τότε δεν χρειαζόταν να προσέχω την κάθε μου λέξη, το κάθε βλέμμα.. τότε γινόμουν αποκλειστικά μαμά του Παναγιώτη κι εκείνος το απολάμβανε όσο τίποτα.

Σε μια τέτοια στιγμή που ήμασταν μόνοι οι δυό μας τον άκουσα να μου λέει το εκπληκτικό «σ’ ευχαριστώ μαμά που μ΄αγαπάς» που με άφησε άφωνη και δακρυσμένη να τον σφίγγω για ώρα στην αγκαλιά μου δίχως να μπορώ να αρθρώσω λέξη!

συνεχίζεται…

 

Μελωδίες..

Μουσική. Η αρχή και το τέλος μιας ακόμη γεμάτης ημέρας. Με την καρδιά να ταξιδεύει στα χνάρια των Κουρητών. Στο νησί του Δία. Τα πνεμόνια να γεμίζουν Κρήτη. Η ψυχή να αντλεί δύναμη από τη μακρινή μυρωδιά της ρακής, τον παφλασμό των κυμάτων στην αμμουδιά, τη θέα του λιμανιού από απόσταση. Κι εκείνο το πρώτο βήμα στη στεριά, σε μια γη πλανεύτρα κι ερωτιάρα.

Κι όλα αυτά, πολύ μακριά από το μικρό μας σπιτάκι στην Μελβούρνη αλλά τόσο μα τόσο ζωντανά στη μνήμη.. Με καινούρια παιδιά και τέτοια αγωνία από πλευράς όλων μας για το αν θα ταιριάξουν, αν θα προσαρμοσθούν, αν θα προσαρμοστούμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι..

Κι όλα εκείνα τα τικ που πρέπει να βάλεις στις λίστες σου..

– Αγορά επίπλων για το παιδικό δωμάτιο,

– Έξοδος με τα παιδιά ώστε να γνωριστούν πριν από την συγκατοίκηση,

– Συνάντηση με τους υπεύθυνους του υπουργείου και της ομάδας μας για ενημέρωση,

– Τακτοποίηση φακέλων με στοιχεία πελατών/παιδιών,

κι ένα σωρό άλλα. Τυπικά. Γραφειοκρατικά. Στεγνά. Απρόσωπα. Χρονοβόρα και βαρετά. Σίγουρα όχι αξιοκρατικά ως προς το ΠΟΙΟΣ πάει ΠΟΥ, ΠΩΣ γίνεται η ανακατανομή των υλικών ή το ΓΙΑΤΙ έγιναν συγκεκριμένες επιλογές.

Κάπου εκεί οι μικροί πρωταγωνιστές κι αφανείς ήρωες της ιστορίας, τα παιδιά και οι έφηβοι αυτοί καθ’εαυτοί, οι οποίοι δίνουν τις δικές τους προσωπικές μάχες.. ενάντια στο σύστημα, μέσα από το σύστημα. Κι όλοι εμείς που ζούμε μαζί τους ή δουλεύουμε μαζί τους, τα πονάμε. Γιατί το μαζί είναι μεγάλη κουβέντα. Δεν δουλεύεις για αυτά ή για το κράτος. Δουλεύεις ΜΕ αυτά, πολλές φορές αντιτιθέμενος στο σύστημα, ΓΙΑ αυτά.

Και λίγο πριν το τέλος της ημέρας, η αγαπημένη φράση όλων μας, που έστησε το ίδιο το ιστολόγιο.. να ηχεί μελωδικά στα αυτιά μας. Άπλωσε το χέρι, λοιπόν..