…αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ;

«Κι εγώ έτσι μεγάλωσα…Και τι έπαθα; Μια χαρά δεν έγινα; Οι γονείς μου δεν ήξεραν τίποτα. Κι όμως μεγάλωσα! Έτσι θα μεγαλώσει και το παιδί μου.  Τέλος!»

Και εκεί είναι που μου σηκώνεται η τρίχα και δεν ξέρω αν η σιωπή είναι η ενδεδειγμένη λύσις! Τι να απαντήσω; Και να απαντήσω…Θα με καταλάβει;

Αν όντως όλα είναι έτσι μια χαρά, τότε γιατί αυτός ο κόσμος δεν είναι όμορφος, αγγελικά πλασμένος; Γιατί τόσα προβλήματα στις σχέσεις, τόσα διαζύγια, χωρισμοί και πόνος;

Τόσα απωθημένα, εξαρτημένες προσωπικότητες…ανύπαρκτες προσωπικότητες;

Όχι! Τίποτα δεν είναι μια χαρά. Πάντα το πίστευα, η αγάπη είναι η μόνη απάντηση …αλλά φτάνει η αγάπη; Και όταν λέμε αγάπη..ισχύει κι αυτή που βαφτίζουμε ως αγάπη;…Αυτό το συνονθύλευμα αισθημάτων… εγωισμός, εξάρτηση, ανάγκες, που συνηθίσαμε να το αποκαλούμε αγάπη,που τελικά μόνο  τέτοια δεν είναι!

Μα άντε να κάνεις κάποιον που χορεύει σε αυτό το χορό να καταλάβει ότι χορεύει ζεϊμπέκικο ενώ το κομμάτι είναι καρσιλαμάς! Γιατί χρειάζεται να ξέρεις! Πάντα χρειάζεται η γνώση!

Να γνωρίζεις τι είναι τι, πως μεγαλώνεις έναν νέο άνθρωπο, τα λάθη και τα σωστά. Όχι για να μην κάνεις κανένα λάθος… Αλλά για να μπορείς να συνεχίζεις παρά τα λάθη και να προσπαθείς για το καλύτερο!

Δεν πιστεύω στον τέλειο γονιό. Πιστεύω στον γονιό που έχει ενσυναίσθηση. Που ξέρει γιατί έγινε γονιός και είναι έτοιμος για το ρόλο του. 

Που θέλει να δοκιμαστεί και να προσπαθήσει. Θέλει να δώσει!

Δεν φτάνει μια στιγμή πάθους, μια επιθυμία, ένας σκοπός μόνο, ένα λάθος (πόσα τέτοια λάθη δεν έγιναν!). Δεν φθάνει ένας γάμος, μια επισημοποίηση, ένα ανδρόγυνο.

Το θέμα παιδί είναι πάνω από όλα αυτά, κατά την ταπεινή μου άποψη. Είναι θέμα καθαρά ανιδιοτελούς συμπεριφοράς και σκέψης…Είναι θέμα συναισθηματικής ωρίμανσης! 

Η ανάγκη να δώσεις αγάπη πέρα και πάνω από το είναι σου…ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα αυτό.

Θλίβομαι όταν βλέπω μικρά κοριτσόπουλα 16,17, 18 ακόμα και 20 ετών που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, να μορφωθούν, να αγαπήσουν, να μάθουν στα δύσκολα προτού πέσουν κατευθείαν μέσα σε αυτά, να μεγαλώνουν αθώα πλάσματα σύμφωνα με το …ένστικτο! Μεγάλη πλάνη το ένστικτο…εκτός κι αν ομιλούμε για σκυλάκια και γατάκια…

«Κι εγώ έτσι μεγάλωσα…Και τι έπαθα; Μια χαρά δεν έγινα; Οι γονείς μου δεν ήξεραν τίποτα. Κι όμως μεγάλωσα! Έτσι θα μεγαλώσει και το παιδί μου.  Τέλος!»

Για αυτό πάμε κατά διαόλου…γιατί όλα τα θεωρούμε δεδομένα…Γιατί όχι, δεν γίναμε μια χαρά! Γιατί τα κάνουμε σκατά στις πρώτες δυσκολίες…..γιατί δεν ξέρουμε την τύφλα μας για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας αλλά γνωρίζουμε τα πάντα για την ομάδα που αγαπούμε, για το σήριαλ που παρακολουθούμε, για το μακιγιάζ της σεζόν! Για το σόου της Βίσση στη Μύκονο! Αλλά αν μας μιλήσουν για Ντράικωρς, για άτοπη προσοχή, ή για αγώνα για την υπεροχή, νομίζουμε ότι μας μιλούν εις την κινεζική!

Μια εισαγωγή έκανα σήμερα εδώ…προβληματισμοί να πέφτουν στο τραπέζι… οι περισσότερες φίλες έχετε παιδιά…πολλές όμως είστε σε νεαρή ηλικία..θα επιθυμούσα να σκέφτεστε πολύ σοβαρά και πολύ συχνά το θέμα «φέρνω μια ζωή σε τούτο τον δύσκολο κόσμο»!

Ευελπιστώ να γράφω πιο συχνά εδώ, σε τούτο το μπλογκ που κόντεψε να πιάσει αράχνες…

Οι αναρτήσεις, όταν κι όποτε γίνουν, είναι όλες αφιερωμένες στις μανούλες, είτε έχουν ήδη αποκτήσει το αγγελούδι τους, είτε το αναμένουν, είτε το επιθυμούν! Αφιερωμένες κυρίως σε σένα …ξέρεις εσύ! 

….άντε μπας κι αλλάξουμε κάποτε τούτο τον κόσμο!

@ριστέα

 

υγ: δεν ξέρω να κλείνω τα σχόλια στο wordpress… κι έτσι εδώ, αν το θελήσετε, θα μιλήσουμε ☺

 

Ποιος μου βάζει τα δώρα κάτω από το δέντρο μαμά;

«Αριστέα; Θέλω να μου απαντήσεις σε κάτι σοβαρό και θέλω την αλήθεια!»

Ο Τάκης μου, ο μεγάλος μου ανιψιός είχε φτάσει στη κρίσιμη στιγμή, αυτή της απομυθοποίησης… 

Είχε μάθει από άλλα παιδιά ότι Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει. Η αδερφή μου, τον είχε παραπέμψει σε μένα….Όπως σ’όλα τα δύσκολα…. με εμπιστευόταν εν λευκώ!

Εξάλλου το παιδί ήξερε ότι του έλεγα πάντα τα πράγματα όπως έχουν…

«Πες μου την αλήθεια; Ποιος βάζει τόσα χρόνια τα δώρα κάτω από το δέντρο;»

«Συνήθως η μαμά σου. Τη χρονιά που έλειπαν στο εξωτερικό και σας είχαμε πάνω, – Θυμάσαι; Τότε που άκουσες τα κουδουνάκια; Εγώ είχα χτυπήσει κάτι καμπανούλες- τα έβαλα εγώ. Κάποια πρώτα Χριστούγεννα που δυσκολεύονταν οι δικοί σου, ανέλαβε η γιαγιά…

Βλέπεις αγάπη μου; Ο Άγιος Βασίλης δεν είναι ένας… Αλλιώς πώς θα προλάβαινε; 

Η μαμά σου, εγώ, η γιαγιά, όλοι υπήρξαμε κάποια στιγμή Αγιοβασιλήδες …υπέροχοι συνεχιστές μιας γλυκιάς παράδοσης!

Να χαίρεσαι για όλο αυτό που έζησες! Να εύχεσαι να συνεχίσουν να υπάρχουν Άγιοι Βασίληδες.

Ναι ! ‘Αγιος Βασίλης υπάρχει! Και μη διανοηθείς ποτέ να πιστέψεις το αντίθετο! Όσο κι αν ξέρεις ότι δεν μπορεί να ζει άπειρα χρόνια αυτό το γλυκό γεροντάκι! 

Κάποια στιγμή, με χαρά θα γίνεις κι εσύ καρδούλα μου για τα δικά σου παιδάκια Άγιος Βασίλης! Μπορείς να γίνεις όποια στιγμή θελήσεις…. Όταν θα θες να δώσεις χαρά σε κάποιον που αγαπάς πολύ. Όχι δίνοντας κάτι ακριβό… Αλλά διαλέγοντας κάτι για τον άλλον με αγάπη!

Να θυμάσαι αυτό… Εγώ δεν μπορώ να σου πάρω αυτό που ήθελες. Έχει πολλά λεφτά για μένα. Αλλά αντί να πάρω για μένα κάτι, αποφάσισα να κάνω εσένα χαρούμενο. Ε; Δεν είναι αυτό σπουδαίο;

Σε παρακαλώ μόνο… Μέχρι να μεγαλώσει λίγο ακόμα ο Τάσος (σημ. ο μικρός μου ανιψιός κι αδερφός του) ας κρατήσουμε στις καρδιές μας το σπουδαίο αυτό μυστικό ε;

Από τότε πέρασαν χρόνια πολλά….Τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν. Έγιναν παλικάρια. Ο μεγάλος αρραβωνιάστηκε! Ο μικρός είναι ήδη 23 !

Κάθε χρόνο κάνουμε πάντα μαζί Χριστούγεννα! Στην οικογένεια ανταλλάσσουμε δώρα παραμονή Χριστουγέννων. Έτσι είναι η δική μας οικογενειακή παράδοση! Τα παιδιά μας κάθε χρόνο, παραμονή πρωτοχρονιάς γλυκά συνωμοτούν …από τότε που πήγαιναν σχολείο κι είχαν δικό τους χαρτζιλίκι! Πηγαίνουν έξω και φροντίζουν να πάρουν ένα μικρό δώρο για όλους! Φτιάχνουν και καρτούλες… Εξηγούν γιατί πήραν ό,τι πήραν για κάποιον και χαίρονται που μας κάνουν χαρούμενους!

Κι επειδή μεγάλωσαν να είναι ευαίσθητα παιδιά, φροντίζουν πάντα και τα φιλαράκια τους που ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ! Αυτό με συγκινεί απίστευτα!

Για μένα αυτές οι μέρες αξίζουν γιατί τα παιδιά μου έμαθαν να γίνονται ΆγιοΒασίληδες. Προς όλους!

Γιατί ξέρω ότι με χαρά θα συνεχίσουν να δίνουν ελπίδα κάποτε και στα δικά τους παιδιά!

Αν είστε γονείς με μικρά παιδιά θα βρείτε τον τρόπο. Αν έχετε μεγαλώσει ήδη τα παιδιά σας, αν δεν έχετε ακόμα, συνεχίστε την παράδοση σε όλους αυτούς που αγαπάτε! 

Δώστε χαρά με κάτι μικρό! 

Διαδώστε την ελπίδα…..

Αριστέα

 

Όταν χτυπάς ένα παιδί…

΄Ενα συγκλονιστικό βίντεο στο οποίο απεικονίζεται καρέ-καρέ το πώς μετακινείται το πρόσωπο ενός παιδιού όταν κάποιος του ρίχνει χαστούκι στο μάγουλο κάνει το γύρο του διαδικτύου στο πλαίσιο καμπάνιας για την ενδοοικογενειακή βία.
Μέσω του βίντεο που δημιουργήθηκε, σύμφωνα με το Onmed.gr, με πρωτοβουλία γαλλικού ιδρύματος για το παιδί επιχειρείται να περάσει το εξής μήνυμα στους γονείς: «Ένα μικρό χαστούκι για σας… ένα μεγάλο χαστούκι για εκείνο».

πηγή: http://www.hellasattack.com/2013/11/blog-post_8192.html

 

Όταν χτυπάς ένα παιδί …. 

Δεν το εκπαιδεύεις. Το θυμώνεις.

Δεν το συνετίζεις. Το ταπεινώνεις.

Πετυχαίνεις να εκτονώσεις την οργή σου

μα ταυτόχρονα έχεις δημιουργήσει οργή στο δικό σου παιδί.

Το παιδί συμμορφώνεται όσο υπάρχει διαφορά δυναμικού.

Στην πρώτη ευκαιρία θα σου ανταποδώσει το χτύπημα.

Η βία δημιουργεί αποδεδειγμένα βίαιες

ή μαλθακές προσωπικότητες

Αδύναμες. 

Αποθαρρυμένες.

Που ως ενήλικες αργότερα

δεν πιστεύουν στην προσωπική τους αξία.

Που ως ενήλικες ίσως γίνουν κι οι ίδιοι βίαιοι. 

Κι η ιστορία γίνεται έπειτα ένας φαύλος κύκλος.

 Αυτό θες για το παιδί σου;

 Σκέψου καλά πριν σηκώσεις το χέρι σου ….

Αριστέα

 

 

Προσευχή ενός δασκάλου…

Δώσε μου ένα σχολειό.

Να το χτίσω από την αρχή.

Μέσα σε ένα καταπράσινο λιβάδι.

Ή ακόμη, μες το γκρίζο της πόλης.

Σε κάποια απόμακρη γωνιά της γης.

Να ψηλώνουν τόσο όσο τα παιδιά,

αγγίζοντας το γαλάζιο του ουρανού.

Δώσε μου κι έναν μαυροπίνακα.

Κιμωλίες.

Σφουγγάρι.

Σκόνη.

Για τα διαδικαστικά.

Να νιώθω στα δάχτυλά μου τα υλικά,

καθώς θα πλάθω τις ψυχές εκείνων.

Δώσε μου ακόμη μια βιβλιοθήκη.

Να διαβάζουμε στους λογοτεχνικούς μας κύκλους,

τις βραδιές

όπου μετά τη σχολή θα μαζευόμαστε,

σπουδαστές ανάμεσα σε σπουδαστές,

και οι μεγαλύτεροι μέσω της αλληλοδιδασκαλίας

και της αυτοδιαχείρισης

θα αφήνουμε παρακαταθήκη

μια καινούρια φουρνιά εθελοντών δασκάλων

στα φτωχικά ομογενειακά σχολειά μας.

Το εναλλακτικό σχολειό.

Με την ακέφαλη διοίκηση,

τους μικρούς διακοσμητικούς αρχαιοελληνικούς κίονες ανάμεσα στον πίνακά του,

τους μαθητές που κάθονται στο πάτωμα, πάντα σε κύκλο,

με τους γονείς και τους εθελοντές να μπαινοβγαίνουν ελεύθερα στην τάξη, ανάλογα τις δεξιότητες του καθενός,

με δασκάλους που φτιάχνουν σαΐτες την ώρα του μαθήματος,

και ρίχνουν βιαστικές ματιές στο ρολόι περιμένοντας

το διάλειμμα για να παίξουν κουτσό με τα παιδιά στην αυλή…

Τέλος, δώσε μου κι ένα μπουγέλο γεμάτο γαλάζιο.

Να βάψω τους τοίχους,

τις καρδιές,

τα πρόσωπά τους.

 

Το κόκκινο πανί: Αντιμετώπιση κρίσεων

*

*

Πριν λίγο καιρό με αφορμή το παραπάνω βιντεάκι, στο μπλογκ μου Η ζωη Ειναι Ωραια, είχα ζητήσει την άποψη των φίλων-αναγνωστών μου, για το ποια θα έπρεπε, κατά τη γνώμη τους, να είναι η αντίδραση της μητέρας. Εκεί πολλοί αγαπητοί αναγνώστες εξέφρασαν τις απόψεις τους και τους ευχαριστώ όλους θερμά για τη συμμετοχή τους.Οι απόψεις που διατυπώθηκαν ήταν όλες ενδιαφέρουσες. 

Κατά αρχήν θα παρακάμψω τις αμφιβολίες για το πόσο αληθινό ή στημένο είναι το βιντεάκι και θα δεχθώ για χάρη της συζήτησης, ότι πρόκειται για ένα πραγματικό γεγονός, από αυτά που μπορεί κι εμείς να γίναμε κάποτε μάρτυρες.

Εκφράστηκαν επίσης αμφιβολίες κατά πόσο ασφαλές είναι να βγάζουμε συμπεράσματα από ένα και μόνο περιστατικό. Για παράδειγμα παρατηρήθηκε  (σωστά κατά τη γνώμη μου) ότι μπορεί να μην είναι απλά και μόνο μια αρρύθμιστη συμπεριφορά λόγω έλλειψης σωστής αγωγής, αλλά αποτέλεσμα κάποιας παθολογικής κατάστασης και το παιδάκι υπό φαρμακευτική αγωγή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα μεμονωμένο περιστατικό.Δεν μας αφορά γιατί θύμωσε το παιδί ή πόσο κουρασμένη είναι η μητέρα από τη συμπεριφορά του. Δεν μας απασχολεί αν βιαζόταν, αν είχε παρκάρει παράνομα,αν το παιδί είχε υπερκινητικό σύνδρομο αν, αν αν…. 

Τα δεδομένα μου είναι : 

►το παιδί έχει μια συμπεριφορά που με εκθέτει ως γονιό,

►ενοχλεί τους άλλους-καταστρέφει το χώρο

►δεν με αφήνει εν τέλει να εξυπηρετηθώ  

Φυσικά και η συμπεριφορά ενός παιδιού μιλάει.Μιλάει και μάλιστα πολύ και δυνατά για την αγωγή που δέχεται στο σπίτι του (ή που δεν δέχεται).Στην περίπτωση όμως κρίσης σημασία έχει πώς το αντιμετωπίζω ως γονιός.

Το γιατί έχει καταλήξει εκεί η ιστορία είναι ένα τεράστιο κουβάρι,που ελπίζω να το ξετυλίξουμε παρέα στη συνέχεια, εδώ στα βότσαλα. 

Όταν ένα παιδί συμπεριφέρεται έτσι όπως το παιδάκι στο βίντεο, πιθανόν επιδιώκει την άτοπη προσοχή.Το να το αγνοούμε, δεν θα σταματήσει, όσο κι αν το ευχόμαστε.Το πρώτο πράγμα που κάνω λοιπόν είναι να κατέβω στο επίπεδο του παιδιού.

Να το κοιτάξω στα μάτια. 

Όχι από ψηλά. 

Πώς θα με ακούσει και θα το ακούσω αν δεν κάνω επαφή πρώτα με τα μάτια; Πώς θα του δείξω ότι «ναι με ενδιαφέρει τι έχεις να μου πεις, και σου αφιερώνω το χρόνο που χρειάζεσαι;» Αυτό θα επιτευχθεί έχοντάς το απέναντί μου κι όχι από κάτω μου!

Το ρωτώ.

Το ακούω.

Μπορεί να έχει παράλογες απαιτήσεις, δεν αντιλέγω. Μα θα το ακούσω πρώτα με προσοχή. 

Προφανώς θα έχει χρειαστεί να έχω εξηγήσει από πριν:

«Θα μπούμε σε αυτήν την υπηρεσία για κάποιο χρονικό διάστημα,

γιατί πρέπει να κάνω αυτό. Θέλω από σένα να με περιμένεις,

όπως σε περιμένω κι εγώ πολλές φορές όταν μου ζητάς λίγο χρόνο

ακόμα να ολοκληρώσεις αυτό που κάνεις.

Θα μιλήσω με κάποια κυρία.

Ίσως να είναι κουραστικό αυτό για σένα.

Αλλά θα είναι σπουδαίο να αντέξεις.

Σημαίνει ότι έχεις υπομονή όπως οι μεγάλοι. 

Αν τώρα παρ’όλα αυτά σε αγνοήσει ή όντως είναι παιδάκι με υπερκινητικό σύνδρομο κι οι εξηγήσεις αυτές δεν αρκούν, ή «δεν πιάνουν», δεν ωφελεί ούτε να το αγνοείς, ούτε να το μαλώνεις. 

Σταματάς και το παίρνεις αγκαλιά.

Η αγκαλιά έχει αποδειχτεί ότι είναι το πιο ηρεμιστικό φάρμακο που υπάρχει. Ίσως χρειαστεί να αποχωρίσετε από το χώρο. Γιατί απλά του δείχνεις ότι δεν μπορεί να καταστρέφει ξένα πράγματα. 

Βγαίνεις έξω και του εξηγείς.

Βγαίνεις έξω και ζητάς τη συνεργασία του.

Δεν υποκύπτεις σε παράλογες απαιτήσεις.Δεν του δίνεις κάτι που ζητά προκειμένου να ησυχάσει.

(Μια μικρή παρενθεσούλα: χτες στο σούπερ μάρκετ. Ένα παιδάκι στο καρότσι. Έκλαιγε. Ζητούσε να ανοίξει μια συσκευασία με μικρές σοκολατένιες μπιλίτσες. Η μητέρα για να αποφύγει προφανώς το κλάμα το αφήνει να ανοίξει τη συσκευασία.Το προϊόν σκορπίζει όπως πολύ καλά υποπτεύτηκες στο πάτωμα.Ποιος φταίει;)

Αν το παιδί μας τώρα,δεν έχει μάθει σε αυτή τη γλώσσα πιθανόν τις πρώτες φορές που θα τη χρησιμοποιήσεις, να σε αγνοήσει. Οι αλλαγές δεν γίνονται ποτέ από τη μια στιγμή στην άλλη. Θα υπάρχουν πάντα πισωγυρίσματα. Να τα αναμένεις, όπως αναμένεις μια καταιγίδα. Θα υπάρχουν στιγμές που θα νιώσεις ανεπαρκής ως γονιός. Στιγμές που θα θέλεις να βάλεις τα κλάματα. Ή θα νιώθεις ενοχές. 

Θυμήσου τότε σε παρακαλώ πως είσαι άνθρωπος. 

Θυμήσου πως λάθη θα κάνεις πολλά, μα μέσα από αυτά θα μάθεις.

Και θα γίνεσαι καλύτερος όσο δεν εγκαταλείπεις.

Πως έχεις χρέος να μην εγκαταλείψεις.

 

Το θέμα δεν κλείνει εδώ. 

Νομίζω πως απλά έγινε η αρχή.

 Αριστέα

Μελωδίες..

Μουσική. Η αρχή και το τέλος μιας ακόμη γεμάτης ημέρας. Με την καρδιά να ταξιδεύει στα χνάρια των Κουρητών. Στο νησί του Δία. Τα πνεμόνια να γεμίζουν Κρήτη. Η ψυχή να αντλεί δύναμη από τη μακρινή μυρωδιά της ρακής, τον παφλασμό των κυμάτων στην αμμουδιά, τη θέα του λιμανιού από απόσταση. Κι εκείνο το πρώτο βήμα στη στεριά, σε μια γη πλανεύτρα κι ερωτιάρα.

Κι όλα αυτά, πολύ μακριά από το μικρό μας σπιτάκι στην Μελβούρνη αλλά τόσο μα τόσο ζωντανά στη μνήμη.. Με καινούρια παιδιά και τέτοια αγωνία από πλευράς όλων μας για το αν θα ταιριάξουν, αν θα προσαρμοσθούν, αν θα προσαρμοστούμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι..

Κι όλα εκείνα τα τικ που πρέπει να βάλεις στις λίστες σου..

– Αγορά επίπλων για το παιδικό δωμάτιο,

– Έξοδος με τα παιδιά ώστε να γνωριστούν πριν από την συγκατοίκηση,

– Συνάντηση με τους υπεύθυνους του υπουργείου και της ομάδας μας για ενημέρωση,

– Τακτοποίηση φακέλων με στοιχεία πελατών/παιδιών,

κι ένα σωρό άλλα. Τυπικά. Γραφειοκρατικά. Στεγνά. Απρόσωπα. Χρονοβόρα και βαρετά. Σίγουρα όχι αξιοκρατικά ως προς το ΠΟΙΟΣ πάει ΠΟΥ, ΠΩΣ γίνεται η ανακατανομή των υλικών ή το ΓΙΑΤΙ έγιναν συγκεκριμένες επιλογές.

Κάπου εκεί οι μικροί πρωταγωνιστές κι αφανείς ήρωες της ιστορίας, τα παιδιά και οι έφηβοι αυτοί καθ’εαυτοί, οι οποίοι δίνουν τις δικές τους προσωπικές μάχες.. ενάντια στο σύστημα, μέσα από το σύστημα. Κι όλοι εμείς που ζούμε μαζί τους ή δουλεύουμε μαζί τους, τα πονάμε. Γιατί το μαζί είναι μεγάλη κουβέντα. Δεν δουλεύεις για αυτά ή για το κράτος. Δουλεύεις ΜΕ αυτά, πολλές φορές αντιτιθέμενος στο σύστημα, ΓΙΑ αυτά.

Και λίγο πριν το τέλος της ημέρας, η αγαπημένη φράση όλων μας, που έστησε το ίδιο το ιστολόγιο.. να ηχεί μελωδικά στα αυτιά μας. Άπλωσε το χέρι, λοιπόν..

Προσδοκίες περιβάλλοντος

Με μια ακόμα αναδημοσίευση θα ήθελα να συνεχίσω από τη δική μου πλευρά, αν και πολλοί φίλοι και φίλες θα τη θυμούνται από το μπλογκ μου. Θέλω όμως πριν προχωρήσω σε άλλες ιστορίες και παιδαγωγικά θέματα να υπάρχουν εδώ, ως αρχείο, όλα τα σχετικά με τη δουλειά μου με τα παιδιά.

Ήταν η πιο δύσκολη περίπτωση που πέρασε από τα χέρια μου αλλά που δεν χρειάστηκα περισσότερο από δύο χρόνια για να έχω αποτελέσματα. Δείχνει με το καλύτερο τρόπο πως αν πιστέψεις στις δυνατότητες του παιδιού όλα είναι εφικτά! Για όσους την έχασαν λοιπόν….

Ήταν τελευταία μέρα του Σεπτέμβρη του ’98 . Την εποχή που έκανα ιδιαίτερα σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Καλούμαι να αναλάβω ένα συμπαθητικό αλλά ζωηρό αγοράκι που μόλις έχει ξεκινήσει την πρώτη δημοτικού. Ο λόγος; Η δασκάλα αρνείται να το έχει άλλο μέσα στην τάξη της και ζητάει την παραπομπή του παιδιού σε ειδικό σχολείο. Επιμένει ότι το παιδί είναι νοητικά καθυστερημένο.

Οι γονείς απεγνωσμένοι, έχουν ακούσει για τη δουλειά μου και στρέφονται σε μένα για βοήθεια.

Οι πρώτες επαφές με το παιδί με οδηγούν στο συμπέρασμα πως είναι ανώριμο κι ανέτοιμο να παρακολουθήσει την πρώτη δημοτικού, καθώς δεν είχε κατακτήσει τις δεξιότητες της νηπιακής ηλικίας, πόσο μάλλον της πρωτοσχολικής.

Βρίσκομαι σε δίλημμα. Πρόκειται για δύσκολη περίπτωση, ανησυχώ για τις προσδοκίες που μπορεί να έχει η οικογένεια από μένα. Από την άλλη εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν άλλοι ειδικοί! Ούτε καν Ιατροπαιδαγωγική υπηρεσία. Μετά από την προτροπή μου απευθυνόμαστε στην πιο κοντινή Υπηρεσία που είναι στην Πάτρα και το ραντεβού κλείνεται για την άνοιξη! Τόσο καλά!

Οι πρώτες πληροφορίες που συλλέγω θα είχαν τρομοκρατήσει πολλούς:

-Θορυβώδης συμπεριφορά μέσα στην αίθουσα, διέκοπτε το μάθημα, γινόταν ο κλόουν της τάξης, πολλές φορές παρουσίαζε επιθετική συμπεριφορά προς τους άλλους συμμαθητές του. Δεν πρόσεχε, δεν έκανε καμία εργασία, δεν συμμετείχε στο μάθημα

-Είχε αδέξια κίνηση,συναισθηματική αστάθεια (από το γέλιο στο κλάμα κι αντίστροφα), παρουσίαζε ξαφνικά ευερεθιστότητα κι εκνευρισμό, αγνοούσε οδηγίες, δεν συνεργαζόταν, πηδούσε από το ένα θέμα στο άλλο, ήθελε άμεση ικανοποίηση των απαιτήσεων του, δεν είχε διακριτικότητα, άγγιζε τους πάντες και τα πάντα, παραπονιόταν για τους θορύβους και τις μυρωδιές γύρω του, βασικά ενοχλούνταν από τα πάντα, γκρέμιζε ή έσπαγε πράγματα μέσα στο σπίτι, ενώ η μικρή του αδερφή δεν έπρεπε να μένει χωρίς επίβλεψη μαζί του καθώς είχε κινδυνέψει πολλές φορές στο παρελθόν. 

Αυτά που περιέγραψα ήταν ένα απλά ένα μέρος από τις εξωτερικές αντιδράσεις του παιδιού.

Εγώ συναντώ ένα χαρούμενο αρχικά παιδάκι που προσπαθούσε και ήθελε να συνεργαστεί, αλλά γρήγορα έχανε το ενδιαφέρον του, καθώς θόρυβοι, εικόνες και μυρωδιές του αποσπούσαν πολύ εύκολα την προσοχή! Σταματούσε συχνά το μάθημά μας και μιλούσε ακατάπαυστα και για άσχετα θέματα, άλλες φορές με υποδεχόταν με χαρά κι άλλες με θυμό, πολλές φορές δεν ήθελε να συνεργαστεί, μου τραβούσε τα μαλλιά μου ή μου κολλούσε ακαθαρσίες από τη μυτούλα του πάνω στο πρόσωπό μου.

Δεν θυμώνω, δεν διώχνω, δεν τιμωρώ. Ήρεμα και σταθερά αγνοώ, και προχωρώ σε αυτό που ζητώ, σαν να μην είχα ενοχληθεί καθόλου. Το παιδί έχοντας συνηθίσει διαρκώς να δέχεται τιμωρίες, φωνές κι επιπλήξεις, τα χάνει. Επιμένει. Με δοκιμάζει. 

Πίσω από όλα αυτά εγώ βλέπω ένα ταλαιπωρημένο παιδί που θέλει να γίνει αποδεκτό. 

Όλες οι πληροφορίες που συλλέγω με οδηγούν στο σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής ή αλλιώς υπερκινητικό σύνδρομο.

Τα υπερκινητικά παιδιά βρίσκονται διαρκώς σε υπερδιέγερση ή κίνηση. Αυτό γνωρίζει ο πολύς κόσμος.Στην πραγματικότητα, πρόκειται για αδυναμία του παιδιού να αντιδρά σωστά στα ερεθίσματα που δέχεται από το περιβάλλον του. Μερικοί ειδικοί μιλούν για βλάβη στην επιλογή των ερεθισμάτων. Με άλλα λόγια δεν γίνεται «φιλτράρισμα» και κατά συνέπεια δεν γίνεται απόρριψη των περιττών ερεθισμάτων τα οποία δεχόμαστε όλοι μας κάθε στιγμή από το περιβάλλον μας!

Τι πληροφορία! Θαυματουργή!  Σκεφτείτε ένα τόσο δα μικρό μυαλουδάκι που προσπαθεί να μάθει τον κόσμο και να επικοινωνήσει, να δέχεται διαρκώς πληροφορίες. Να εισβάλλουν στο συνειδητό του όλα τα ερεθίσματα και κυριολεκτικά να το αλώνουν! Μπρρ! Η σκέψη και μόνο με τρομοκρατεί! Πόσο βασανισμένο πλασματάκι σκέφτομαι!  Πόσο θέλει να ανακουφιστεί! Να ηρεμήσει. Αντ΄αυτού προσπαθούσαμε να διαβάσουμε σε ένα σπίτι που έπαιζε η τηλεόραση στο διπλανό δωμάτιο, ένα μωρό ( η αδερφή του) έκλαιγε ή φώναζε, σε μια πολυκατοικία, πάνω σε ένα πολυσύχναστο δρόμο,με μαγαζιά από κάτω, φωνές κόσμο….ω θεέ μου! Φρίκη!

Με αυτό τον απλό τρόπο εξηγώ την κατάσταση στους γονείς. Προσπαθούμε λοιπόν να επιτύχουμε περιβάλλον με τα λιγότερα δυνατά ερεθίσματα. Πιστεύω σε αυτό το παιδί! Ξέρω πως μπορεί να μάθει. Παράλληλα το ενισχύω διαρκώς με ενθάρρυνση κι επιβραβεύσεις. Μικρές εύκολες εργασίες στην αρχή. Τα πρώτα μπράβο! «Έλα, μπορείς Θανάση»! 

Συνεχίζω έπειτα στο δικό μου χώρο. Κανένας θόρυβος εκεί. Δοκιμάζω σταδιακά κλασσική μουσική, πολύ χαμηλά. Πόσο το χαλαρώνει. Έχω αρχίσει και πετυχαίνω τη συνεργασία του!

Εν τω μεταξύ φτάνει ο καιρός και περνάει από αξιολόγηση στην Ιατροπαιδαγωγική Υπηρεσία. Τα αποτελέσματα καταδεικνύουν ότι το παιδί έχει μέτρια προς φυσιολογική νοημοσύνη αλλά κυρίως υπερκινητικό σύνδρομο. Συνιστάται να επαναλάβει την πρώτη τάξη.

Συνεχίζουμε μαζί και την επόμενη χρονιά.

Μετά από πολύ ψάξιμο ανακαλύπτω ότι η διατροφή μπορεί να βοηθήσει. Έτσι μπαίνει στο παιχνίδι η διατροφή και φεύγουν το λευκό αλεύρι, οι σοκολάτες, οι επεξεργασμένες τροφές με χημικά πρόσθετα από το σούπερ μάρκετ, τα αναψυκτικά. Καθόλου εύκολο να σας πω. Έδωσα αγώνα να μην δίνονται κρυφά από τους παππούδες κρουασάν με σοκολάτα. Δεν μπορείτε όμως να φανταστείτε τη βελτίωση που πετύχαμε σε όλα συμπτώματα όταν η διατροφή του παιδιού άλλαξε εντελώς!

Όταν τελείωσε κι η δεύτερη χρονιά το παιδί είχε ηρεμήσει σημαντικά, είχε βελτιωθεί σε όλους τους τομείς, είχε μειώσει στο ελάχιστο την επιθετική συμπεριφορά, και κυρίως έμαθε να διαβάζει, να γράφει και κάλυψε όλη την ύλη στα μαθηματικά.

Δεν χρειάστηκα τρίτη χρονιά.

Το έργο μου είχε ολοκληρωθεί.

Πριν λίγο καιρό η μαμά μου συνάντησε τη μαμά του στο λογιστικό γραφείο της αδελφής της και θείας του παιδιού (όπου πήγε για τη φορολογική της δήλωση). Ο Θανάσης σήμερα είναι ένα παλικάρι. Τελείωσε το σχολείο κανονικά και τη στρατιωτική του θητεία και είναι ένας χαρούμενος κι ευτυχισμένος νέος. 

Το «ευχαριστώ» που μου έστειλε εκείνη την ημέρα η μητέρα του μέσω της δικής μου, είναι από αυτά που θα κρατήσω για πάντα στην καρδιά μου. Η πορεία και η εξέλιξη του παιδιού όμως για μένα είναι η δικαίωση:  Όταν πιστέψεις στο παιδί και το πλησιάσεις με αγάπη, όσο κι αν η συμπεριφορά του σε κάνει να θέλεις να το βάλεις στα πόδια, αν μείνεις, αν το αποδεχτείς όπως είναι θα δεις ότι τα θαύματα γίνονται εδώ στη γη! 

Εύχομαι ολόψυχα να υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα πιστεύουν, θα ονειρεύονται και θα παλεύουν να αποδείξουν πως όλα είναι εφικτά!

Εύχομαι όμως ακόμα περισσότερο να υπάρχουν Δάσκαλοι πραγματικοί, δάσκαλοι που δεν θα διώχνουν παιδιά από την τάξη τους γιατί αναστατώνουν την ηρεμία τους. Δάσκαλοι που δεν θα καθοδηγούνται από τις προσδοκίες τους και δεν θα βοηθούν μονάχα όσα παιδιά νομίζουν ότι μπορούν, αφήνοντας πίσω τα αδύναμα. 

 Αριστέα

Παίρνοντας τις ήττες αγκαλιά……

Κι ήγγικεν η ώρα!

Ήρθε κι η δική μου η σειρά λοιπόν. Σκεφτόμουν μέρες πώς να ξεκινήσω. Για πολλές φίλες και φίλους δεν χρειάζονται συστάσεις. Υπάρχουν όμως -κι εύχομαι ότι θα υπάρξουν κι άλλοι αναγνώστες στην πορεία- που ίσως να αναρωτιούνται γιατί είμαι στην παρέα, μαζί με τα άλλα γλυκά βοτσαλάκια.

Με σπουδές στην Κοινωνική Εργασία κι ειδίκευση στις μαθησιακές δυσκολίες ασχολήθηκα για χρόνια με παιδιά χαρισματικά. Παιδιά που εύκολα το σχολείο τα περιθωριοποιεί αντί να τα βοηθήσει, όπως δυσλεξικά παιδιά, παιδιά με υπερκινητικότητα ή νοητική καθυστέρηση, αλλά και παιδιά έξυπνα αλλά αδιάφορα για τα μαθήματα. Σε αυτά προστέθηκαν και παιδιά από τριθέσια ή ακόμα χειρότερα από διθέσια σχολεία, από κοντινά προς την πόλη μου χωριά, όπου οι γονείς ανήσυχοι για την ποιότητα της μάθησης, απευθύνονταν σε μένα,για να καλύψουμε όσα το σχολείο θα έπρεπε να προσφέρει.

Ασχολήθηκα μέσω των ιδιαίτερων μαθημάτων με πολλά παιδιά. Με αγάπη για αυτό που έκανα, με ώρες παραπάνω από αυτό που πληρωνόμουν, με κόπο πολύ και δύσκολες πολλές φορές συνθήκες κι όχι πάντα καλή συνεργασία με τον εκάστοτε εκπαιδευτικό.

Ασχολήθηκα με πολλά παιδιά. Αλλά δικά μου δεν απέκτησα ποτέ. Κάποτε μου στοίχισε πολύ. Όλο αυτό που έζησα κάποια στιγμή το μοιράστηκα στο μπλογκ μου, μέσω μιας καθημερινής πρόκλησης που έκανα, γράφοντας για μία λέξη κάθε μέρα από κάθε γράμμα της αλφαβήτου. Φτάνοντας στο Η  επέλεξα την ήττα. Και σήμερα, θα μου επιτρέψτε αυτό το κείμενο να είναι η πρώτη δημοσίευση στα Βότσαλα.

Η μεγαλύτερη ήττα μου, ήταν που δεν κατάφερα να γίνω μάνα. Τόσο που το ήθελα! Και μου έλεγαν κιόλας ότι το’χα στο αίμα μου! Βλέπεις λάτρευα από μικρή τα παιδιά.Κι είχα ένα πλησίασμα που με γέμιζε σιγουριά. Κι εγώ εφησυχάστηκα κατά κάποιο τρόπο. Όλα έρχονται έλεγα εν καιρώ. Θα έρθει και η σειρά του. Και ήρθε! Και με προσπέρασε. Με τρομερούς ελιγμούς κι απίστευτη ταχύτητα! Όχι ότι δεν το προσπάθησα και μάλιστα με πάθος και πόθο πολύ. Σε σημείο που με διέλυσε. Εξάλλου αυτός ήταν ο λόγος που επισημοποίησα την δεκαπεντάχρονη τότε σχέση μου, αλλιώς θα είχαμε μείνει σχέση. Που ήταν υπέροχη και δυνατή ως τότε, να πω. Όχι δεν θα τα παρουσιάσω όλα παραμυθένια. Ήταν όμως ένα όμορφο παραμύθι. Και το έζησα. Όσο διήρκησε κι όσο μπορούσα!

Κι έπειτα ήρθαν οι μέλισσες! Τα δύσκολα! Εκεί να δείτε ήττες! Τελικά δεν ήταν καθόλου εύκολο να γίνω μάνα κατά παραγγελία! Μετά τα τριάντα και κάτι, το σώμα μεγαλώνει, αρνείται να δράσει όπως όταν ήταν ο καιρός του, μπαίνει στη μέση και η λεξούλα άγχος και δένει το γλυκό! Και να πώς τόσες γυναίκες τρέχουν μετά για τεχνητές γονιμοποιήσεις, για εξετάσεις, αγωνίες, τεστ και πάλι τεστ, δάκρυα, απογοήτευση, θυμός, νεύρα, πόνος και στο τέλος να νιώθεις και ανεπαρκής! Πονεμένη ιστορία και μόνο όποια τα έχει ζήσει το νιώθει.

Και κάπου εκεί διαλύθηκε κι αυτό που είχα σταθερό και σίγουρο στη ζωή μου. Μαζί κόπηκαν κι ελπίδες και φτερά κι όλα! Πόνεσα, έκλαψα, έπεσα και σε μια καταθλιψούλα νααα! μετά συγχωρήσεως! Αλλά μια φωνή που αντηχούσε στα αυτιά μου κατάφερε να με βγάλει από τα σκοτάδια μου: «Γίνε πρώτα ευτυχισμένη ρε Αριστέα εσύ, για να μπορέσεις να κάνεις ευτυχισμένους ανθρώπους μετά!» 

Έτσι έβαλα σκοπό της ζωής μου να είμαι καλά. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Να ζω, παρά τις δυσκολίες. Να χαμογελώ, παρά τις ήττες. 

Ο χρόνος είναι στυγνός κι αμείλικτος. Πέρασε και δεν μου έδωσε τα δικαιώματα που νόμιζα ότι μου ανήκαν. Δεν του κρατώ κακία. Σε κανέναν δεν κρατώ κακία! 

Το θέμα είναι να παίρνεις τις ήττες σου αγκαλιά και να τις αφουγκράζεσαι! Για κάποιο λόγο σου έρχονται. Ίσως για σε κάνουν ακόμα πιο δυνατό. Ίσως για να βρεις αυτά που πραγματικά αξίζουν σε αυτή τη ζωή.

Δεν είμαστε όλοι πλασμένοι για να ζήσουμε τα ίδια. Κι ευτυχώς δηλαδή. 

Γιατί κάνει κάποιος παιδιά; Για μένα δεν υπάρχει απάντηση άλλη εκτός από αυτή: για να δώσει αγάπη! Δεν υπάρχουν εξηγήσεις μέσα μου όπως : συνέχεια του εαυτού μου, για να έχω στήριγμα στα γεράματα κι άλλα τινά! Για να δώσω αγάπη ήθελα! Κι εγώ, βρήκα άλλους τρόπους να δίνω αγάπη! 

Κι όσο δίνω αγάπη δεν θα υπάρχουν ήττες με διάρκεια σε αυτή τη ζωή. Ίσως να υπάρχουν χαμένες μάχες. Όχι χαμένος πόλεμος.

Αριστέα

PostJoy!

Ξέρεις τι είναι το PostSecret;

Μια καρτ-ποστάλ, δυο λόγια σε έναν άγνωστο. Ένα γραμματόσημο, κι ένα μυστικό  που δεν έχεις εκμυστηρευθεί ποτέ σε κανέναν, φθάνει στην άλλη άκρη της γης. Ο δημιουργός του project έχει δική του ιστοσελίδα κι ανά τακτά χρονικά διαστήματα δημοσιεύει τις καρτ-ποστάλ που έχει λάβει. Έχει γράψει όμως και βιβλία πάνω στο θέμα αυτό!

Εδώ μπορείτε να δείτε στην αγγλική περισσότερα για το project αυτό..

Τι λέτε; Μπορούμε να κάνουμε κάτι παρόμοιο;

Σκοπός είναι να φτιάξουμε μια καρτ-ποστάλ στην αγγλική με ένα θετικό μήνυμα και να τις συγκεντρώσουμε για το γραφείο μου και το σαλόνι των παιδιών στον χώρο μας. Οι έφηβοι είναι παιδιά με ή χωρίς γονείς, με διάφορους εθισμούς και ψυχολογικά προβλήματα. Αρκετά από αυτά κακοποιημένα ή/και παραμελημένα. Άλλα με ιστορικό διατροφικών διαταραχών κι άλλα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Πολλά από αυτά έχουν περάσει από φυλακές ανηλίκων και τα περισσότερα δεν πάνε σχολείο…

Συνήθως οι χώροι αυτοί είναι αποστειρωμένοι. Πόρτες ασφαλείας και τζάμια διπλά που κλειδώνουν όλη μέρα…

Λευκοί τοίχοι, ασπρισμένοι από την χλωρίνη και την παγερή αδιαφορία των φορέων. Πολλές φορές ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης, έπιπλα, θεραπευτές και ειδικούς.

Αρκετά από τα παιδιά δουλεύουν από μικρή ηλικία για να καλύψουν τις ανάγκες του χώρου μας. Πολλά από αυτά είναι απομονωμένα κι αντικοινωνικά με προβλήματα συμπεριφοράς και παραβατική συμπεριφορά. Στο σπίτι μας νομίζω ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι όχι να μην γυρίσει κάποιο παιδί το βράδυ στο σπίτι, αλλά να ξυπνήσω το πρωί και να βρω κάποιο παιδί στο πάτωμα από υπερβολική δόση, ηλεκτροπληξία, κρέμασμα, χάπια…

Πράγματα καθημερινά και συνηθισμένα για εμάς εδώ και που συνάδελφοι έχουν βιώσει πολλές φορές. Εγώ στάθηκα τυχερή με τα ποτά, τα ναρκωτικά, τα όπλα , τους βανδαλισμούς και τις φωτιές μέσα στο σπίτι.

Το σπίτι μας αναπνέει, πονάει, ματώνει και επιβιώνει όπως κάθε σπίτι.

Όμως ήρθε ο καιρός για μια δραστική αλλαγή.

Για μια ανανέωση!

Για αυτό σκέφτηκα να καλέσω όλους εσάς να με βοηθήσετε να γεμίσω τους τοίχους μας με ιστορίες – ιστορίες καθημερινής τρέλας, αισιοδοξίας, χαράς και γέλιου. Μα πάνω απ’όλα ιστορίες φιλίας, επιβίωσης και γενναιότητας. Τα μηνύματα από την χώρα του Ήλιου δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ζεστά!

Για να λάβετε μέρος στο project πρέπει:

(α) να μην διαθέτετε απαραίτητα καλλιτεχνική φλέβα αλλά να θέλετε να χαρίσετε ένα χαμόγελο στα παιδιά αυτά (και σε εμένα που μένω μαζί τους κάτω από αντίξοες συνθήκες και τραγικές ελλείψεις… τώρα όποιος θέλει να κάνει κάτι για εμένα αποκλειστικά στην ελληνική όχι απλά δεν θα παρεξηγήσω, αλλά μάλλον θα με πάρουν και τα ζουμιά, ε; ),

(β) να αναδημοσιεύσετε την ανάρτηση αυτή στο ιστολόγιο σας ώστε να προσκαλέσουμε περισσότερο κόσμο στο εγχείρημα αυτό,

(γ) να φτιάξετε την καρτούλα σας (μέγεθος Α5-Α6), να την φωτογραφίσετε, να την αναρτήσετε στο ιστολόγιο σας και κατόπιν συνεννοήσεως μαζί μου να μας την στείλετε εδώ.

Τι λέτε; Θα τα καταφέρουμε να γίνει το PostJoy εξίσου δημιουργικό και ταξιδιάρικο;

Ο Εγκέφαλός σου, η Ζωή μου…

Ναι, τόσο σημαντικός είναι ο εγκέφαλος ώστε μπαίνει αυτόματα μοναχός του ως τίτλος. Ίσως εκεί εδρεύει εν μέρει κι η ψυχή. Που ξέρεις;

Έρευνες σε παιδιά που μεγάλωσαν σε ορφανοτροφεία κι ανάδοχες οικογένειες έδειξαν ότι τα πρώτα δεν αναπτύχθηκαν επαρκώς.

Γιατί;

Επειδή δεν υπήρχε διάδραση.

Δεν υπήρχε διάδραση με το στενό οικογενειακό κύκλο και περιβάλλον. Κι έτσι οι εγκέφαλοι των παιδιών δεν αναπτύχθηκαν σωστά. Έμειναν ατελείς. Δεν ακολουθήθηκαν τα απαραίτητα μονοπάτια στον εγκέφαλο και τους νευρώνες, δεν έγιναν οι απαραίτητες συνάψεις, δεν υπήρξαν τα απαραίτητα ερεθίσματα.

Το νευρικό σύστημα των παιδιών που έχουν μεγαλώσει σε ορφανοτροφεία, όπως είναι τα ορφανοτροφεία της Ρουμανίας (πηγή στην αγγλική), δεν είναι τόσο ισχυρό όσων των παιδιών που έχουν μεγαλώσει με ανάδοχες οικογένειες. Είτε βρίσκονται διαρκώς σε υπερένταση, αναζητώντας κάποιον άφαντο έως τώρα εχθρό, είτε είναι υποτονικά και μελαγχολικά.

Η ζωή στα ορφανοτροφεία μπορεί κυριολεκτικά ν’αλλάξει την δομή και την λειτουργία του εγκεφάλου καθώς τα παιδιά που μεγάλωσαν σε αυτά διαθέτουν λιγότερη λευκή ουσία στους εγκεφάλους τους. Οι επιστήμονες άρχισαν να επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στην λευκή ουσία μόλις τα τελευταία χρόνια.

Έρευνες αποδεικνύουν  (ελληνική πηγή) πως οι θετικές ή αρνητικές εμπειρίες της ζωής μας έχουν την δυνατότητα ν’αλλάξουν δραματικά την δομή και την λειτουργία του εγκεφάλου μας. Παιδιά τα οποία μεγαλώνουν κάτω από αντίξοες συνθήκες (αγγλική πηγή) όπως φτώχεια, ορφανοτροφεία και πολέμους έχουν σημαντικές διαφορές στην ποσότητα λευκής ουσίας που διαθέτουν σε σύγκριση με τους συνομήλικούς τους σε ανάδοχες και μη οικογένειες.

Όμως οι διαφορές δεν έγκειται μοναχά στην λευκή ουσία του εγκεφάλου αλλά και στην πλαστικότητα του εγκεφάλου (plasticity- ελληνική πηγή) να προσαρμόζεται σε μεταβαλλόμενες συνθήκες, στην προσαρμοστικότητα των παιδιών αυτών σε καινούργιες συνθήκες (adaptiveness), στο κατά πόσο είναι κοινωνικά (sociability) και δεκτικά σε καινούριες γνωριμίες, φιλίες κι ευκαιρίες στην ζωή τους. Αφορά επίσης την ταυτότητά τους (selfhood and identity) και την κρίση τους ως προς τους ανθρώπους και τις δυσκολίες που συναντούν.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με όλα τα θηλαστικά.

Η πλαστικότητα του εγκεφάλου μας είναι συνώνυμη με την βελτίωση των δεξιοτήτων των εγκεφάλων. Βλέπετε πόσο υστερούν στα παραπάνω τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε αντίξοες συνθήκες κι ορφανοτροφεία;

Δεν εξαγριώνεστε λοιπόν όταν βλέπετε το παρακάτω βίντεο;

Παιδιά στην πατρίδα μας που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πυρός. Γονείς λόγω της οικονομικής κρίσης αναγκάζονται να καταφύγουν σε βρεφοκομεία και ιδρύματα για να επιβιώσουν τα παιδιά τους. Εσύ θα σιωπήσεις;

Μπορείτε τώρα ν’αναλογιστείτε πόσο μερικώς εξοπλισμένα είναι αυτά τα παιδιά ώστε ν’αντιμετωπίσουν αρνητικές εμπειρίες, να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν, να τολμήσουν να ζήσουν; Με πόση ευκολία θα μεταδώσουν κι αυτά με την σειρά τους αυτές τις αρνητικές εμπειρίες στα δικά τους παιδιά όταν κάνουν κι αυτά τις οικογένειές τους; Τραύμα που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά… (intergenerational trauma).

————————

(Πηγές θα βρείτε τόσο στην ελληνική όσο και στην αγγλική εάν ακολουθήσετε τους συνδέσμους του κειμένου)

Βιβλιογραφία:

Drubach, D. (2000). The Brain Explained, Upper Saddle River, NJ: Prentice-Hall, Inc.

Gopnic, A., Meltzoff, A., Kuhl, P. (1999). The Scientist in the Crib: What Early Learning Tells Us About the Mind, New York, NY: HarperCollins Publishers.

Tulving, E. and Craik, F.I.M. (Eds.) (2000). The Oxford Handbook of Memory, London and New York: Oxford University Press.