Η Αποκάλυψη

O κοινωνικός περίγυρος δέχτηκε τον Παναγιώτη χωρίς ενδοιασμούς.

Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.

Ο Παναγιώτης είναι ένα χαρισματικό παιδί που σε κερδίζει με την πρώτη ματιά.

Ακόμα και η ιδιαιτερότητα στο δέρμα του, αυτή η κοκκινίλα και η ξηροδερμία λόγω της ιχθύασης, περνούσε και περνά σχετικά απαρατήρητη καθώς, επειδή είναι ξανθός με λευκό δέρμα, όλοι το αποδίδουν στον ήλιο.

Έτσι έχουμε συνηθίσει να ακούμε ξένους να του λένε «να φοράς καπέλο, σε έχει «αρπάξει» ο ήλιος»…

Όταν πήγε στην πρώτη δημοτικού έπιασα την δασκάλα και την ενημέρωσα.

Της εξήγησα τα πάντα έτσι ώστε να ξέρει να αντιμετωπίσει κάθε τι που ίσως παρουσιαζόταν στην πορεία.

΄Ετσι λίγους μήνες αργότερα την άκουγα με έκπληξη να μου παραπονιέται πως ο Παναγιώτης (ο οποίος πήγε και πενταμισάρης σχολείο) υστερεί σε σχέση με τα άλλα παιδιά και για να μου το αποδείξει μου είπε » για να καταλάβετε, μιλούσαμε στο μάθημα για τις βάρκες και ο Παναγιώτης δεν ήξερε καν τί είναι».

Την κοίταγα και απορούσα πώς αυτή η γυναίκα πήρε το δίπλωμα της εκπαιδευτικού!

Και  γιατί να ξέρει; της απάντησα, δεν σας είπα πού μεγάλωσε το παιδί, πού βρισκόταν όλα τα χρόνια; τί παραστάσεις είχε; πώς να ξέρει λοιπόν τί είναι η βάρκα; δεν έχει δει ποτέ του..

Έμεινε να με κοιτά έκπληκτη και αμέσως μετά μου ζήτησε συγνώμη καθώς δεν το είχε σκεφτεί καθόλου με αυτόν τον τρόπο.

Θυμάμαι πως είχα θυμώσει πολύ μαζί της.

Ακούς εκεί δεν το σκέφτηκε!

Και γιατί παρακαλώ την ενημέρωσα;

Για να κάνουμε κους κους;

Για να της «δειχτώ» ή για να περάσουμε την ώρα μας;

Εκπαιδευτικός σου λέει μετά!

Ο μικρός την είχε δασκάλα του μέχρι την Τρίτη  κι ακόμα και τώρα αν τον ρωτήσεις λέει πως ήταν η χειρότερη δασκάλα που είχε.. εκείνος βέβαια το στηρίζει στο γεγονός πως τους φώναζε..

Στο τέλος της χρονιάς πάνω στο ενδεικτικό της Πρώτης αναγράφονταν τα στοιχεία του Παναγιώτη με όνομα πατρός και μητρός αυτά των βιολογικών του γονιών.

Με μια αστραπιαία κίνηση το πήρα απ’ τα χέρια του εγκαίρως και πρόλαβα ερωτήσεις κι απορίες.

Μέχρι τώρα όταν ρωτούσε γιατί είχε διαφορετικό επίθετο του απαντούσα πως ο καθένας μας έχει το δικό του, άλλο ο μπαμπάς, άλλο εγώ, άλλο οι δυό μεγάλοι μου γιοί (που ήταν απ’ τον πρώτο μου γάμο), έτσι είχα αποφύγει για λίγο τις πιο άμεσες εξηγήσεις.

Στο τέλος της Δευτέρας όμως ήμουν πιο εφησυχασμένη και ξεχάστηκα.

Έτσι γυρίζοντας σπίτι κι ενώ ήμουν απασχολημένη άκουσα ξαφνικά τον Παναγιώτη να διαβάζει φωναχτά το ενδεικτικό..

«Ο Παναγιώτης  ……  του  Τάδε και της Δείνα…» και αμέσως μετά τον άκουσα να με ρωτά με φωνή γεμάτη απορία:

– μαμά λένε τον μπαμπά Τάδε;..

Έμεινα ακίνητη με την ανάσα κομμένη, τί του λένε τώρα;

– όχι μωρό μου, τον μπαμπά τον λένε Χρήστο.

– κι ο Τάδε ποιός είναι;

Τό’βλεπα πως το παιδί είχε μπερδευτεί.

Μέχρι τώρα νόμιζε – παρ’ όλες τις εξηγήσεις μου – πως όλα τα παιδιά γεννιούνται μέσα σ’ ένα μεγάλο σπίτι κι από κει τα παίρνουν κάποια στιγμή οι γονείς τους, δηλαδή εμείς.

Τώρα είχε μπερδευτεί και δεν καταλάβαινε από πού προέκυπτε το δεύτερο όνομα..

Βαθειά ανάσα και προσευχή από μέσα μου να με βοηθήσει ο Θεός να τα πω σωστά..

– αγόρι μου, ο Τάδε και η Δείνα είναι οι γονείς σου, εκείνοι που σε γέννησαν.

Σιωπή δευτερολέπτου και μετά:

 – τότε γιατί με άφησαν στο ίδρυμα;

Ένας κόμπος μου έκλεινε τον λαιμό, παρ’ όλα αυτά απάντησα.

– αυτό δεν το ξέρω, είμαι όμως σίγουρη πως θα είχαν πολύ σοβαρό λόγο, βλέπεις οι γονείς αγαπάνε πολύ, πάρα πολύ τα παιδιά τους, για να αναγκαστούν λοιπόν να σε αφήσουν θα πρέπει να ήταν πραγματικά μεγάλη ανάγκη.

Ο μικρός με κοιτούσε αμίλητος κι εγώ συνέχισα.

– μπορεί να ήταν πολύ φτωχοί και να μην είχαν την δυνατότητα να σε ζήσουν ή να υπήρχε κάποιο άλλο πρόβλημα, δεν ξέρω τον λόγο, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως θα πρέπει να ήταν κάτι πολύ σοβαρό!

-ναι, αλλά μου είπες ψέμματα.

– εγώ; πότε;

– όταν παλιά σε είχα ρωτήσει αν τους ξέρεις, μου είχες πει όχι.

– μα δεν τους ξέρω μωρό μου, τα ονόματά τους έχω διαβάσει στα χαρτιά σου όπως κι εσύ τώρα.

Αποσύρθηκε αμίλητος στο δωμάτιό του και για καιρό τό’βλεπα πως ήταν σοκαρισμένος και προβληματισμένος.

Άρχισε να παρακολουθεί στην τηλεόραση εκπομπές που αναφέρονταν σε ανθρώπους που είχαν χαθεί και βρίσκονταν μετά από χρόνια.

Σε μια τέτοια στιγμή που παρακολουθούσε το σμίξιμο ενός πατέρα με την κόρη του  πήγα και κάθησα δίπλα του.

Τον αγκάλιασα και του είπα ψιθυριστά στο αυτί «όταν μεγαλώσεις θα ψάξουμε μαζί να τους βρούμε, εγώ θα σε βοηθήσω εντάξει;»

Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά με τα ματάκια του δακρυσμένα και χώθηκε στην αγκαλιά μου.

 

συνεχίζεται..