Σε Σένα Που Διάλεξε Η Καρδιά Μου

 

 Η αφήγηση της μικρής οικογενειακής μας ιστορίας κάπου εδώ τελειώνει.

Οι δυσκολίες προσαρμογής έχουν γίνει πια παρελθόν.

Ο Παναγιώτης εδώ και χρόνια είναι πια αναπόσπαστο μέλος μας.

Ενημερώνει ο ίδιος τους δάσκαλους – και τώρα πια τους καθηγητές του – με άνεση και απλότητα πως ήταν σε ίδρυμα κι από κει τον πήραμε στην οικογένειά μας.

Παρ’ όλα αυτά, με κάποιο μαγικό τρόπο φαίνεται πως είμαι η μαμά που γέννησε και τους δυο.

Δεν εξηγείται αλλιώς, όταν η κουβέντα γυρίζει σε κάτι που συνέβη στην εγκυμοσύνη μου να ακούω τον Βασίλη να ρωτά: «στον Παναγιώτη μαμά πώς ήσουν;»… περιμένοντας να του πω αντίστοιχες ιστορίες απ’ τον καιρό που .. ήμουν έγκυος στον αδελφό του!

Η αρχή της ιστορίας έχει ξεχαστεί από όλους μας.

Έχουμε κρατήσει την ουσία..

Και ουσία είναι η αγάπη και το δέσιμο μεταξύ μας.

Η σχέση των δυο παιδιών καλυτερεύει καθώς μεγαλώνουν.

 

Οι δυο τους είναι τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες.

Έχουν πολλές προστριβές και αντιθέσεις, ξέρω όμως πως αγαπιούνται και κατά ένα περίεργο τρόπο, είμαι σίγουρη πως στο μέλλον θα στηρίξει και θα «σταθεί» ο ένας στον άλλον.

Ο Παναγιώτης είναι ένα χαρισματικό παιδί.

Είναι τολμηρός, ανεξάρτητος, χαμογελαστός, τρυφερός.

Του αρέσει να φροντίζει τους άλλους.

Ειδικά όταν αρρωσταίνω είναι συνέχεια πλάι μου κουβαλώντας τον δίσκο με το φαγητό στο κρεββάτι, μαλώνοντας με όταν δεν ξεκουράζομαι, απαιτώντας με αυστηρό ύφος, που μου φαίνεται τόσο αστείο, να πιω τα φάρμακά μου ..

Είναι κοινωνικός και χαρούμενος.

Έξυπνος, δημιουργικός κι εργατικός.

Και για να μη βιαστείτε να σκεφτείτε πως είμαι μαμά-κουκουβάγια θα σας πω ότι παράλληλα είναι πεισματάρης και ξεροκέφαλος πολύ, πάρα πολύ !

Όταν μένουμε οι δυο μας μιλάμε για πολλά.

Για το παρελθόν αλλά και για το μέλλον.

Έχουμε τα δικά μας μικρά μυστικά, τους κρυφούς μας κώδικες.

Κι είναι συνηθισμένη πια η στιχομυθία. σε ανύποπτο χρόνο, όταν βρισκόμαστε οι δυό μας.

– Παναγιώτη;

– ναι

– σ’ αγαπάω πολύ, πάρα πολύ!

– κι εγώ μαμά !

Η Αποκάλυψη

O κοινωνικός περίγυρος δέχτηκε τον Παναγιώτη χωρίς ενδοιασμούς.

Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.

Ο Παναγιώτης είναι ένα χαρισματικό παιδί που σε κερδίζει με την πρώτη ματιά.

Ακόμα και η ιδιαιτερότητα στο δέρμα του, αυτή η κοκκινίλα και η ξηροδερμία λόγω της ιχθύασης, περνούσε και περνά σχετικά απαρατήρητη καθώς, επειδή είναι ξανθός με λευκό δέρμα, όλοι το αποδίδουν στον ήλιο.

Έτσι έχουμε συνηθίσει να ακούμε ξένους να του λένε «να φοράς καπέλο, σε έχει «αρπάξει» ο ήλιος»…

Όταν πήγε στην πρώτη δημοτικού έπιασα την δασκάλα και την ενημέρωσα.

Της εξήγησα τα πάντα έτσι ώστε να ξέρει να αντιμετωπίσει κάθε τι που ίσως παρουσιαζόταν στην πορεία.

΄Ετσι λίγους μήνες αργότερα την άκουγα με έκπληξη να μου παραπονιέται πως ο Παναγιώτης (ο οποίος πήγε και πενταμισάρης σχολείο) υστερεί σε σχέση με τα άλλα παιδιά και για να μου το αποδείξει μου είπε » για να καταλάβετε, μιλούσαμε στο μάθημα για τις βάρκες και ο Παναγιώτης δεν ήξερε καν τί είναι».

Την κοίταγα και απορούσα πώς αυτή η γυναίκα πήρε το δίπλωμα της εκπαιδευτικού!

Και  γιατί να ξέρει; της απάντησα, δεν σας είπα πού μεγάλωσε το παιδί, πού βρισκόταν όλα τα χρόνια; τί παραστάσεις είχε; πώς να ξέρει λοιπόν τί είναι η βάρκα; δεν έχει δει ποτέ του..

Έμεινε να με κοιτά έκπληκτη και αμέσως μετά μου ζήτησε συγνώμη καθώς δεν το είχε σκεφτεί καθόλου με αυτόν τον τρόπο.

Θυμάμαι πως είχα θυμώσει πολύ μαζί της.

Ακούς εκεί δεν το σκέφτηκε!

Και γιατί παρακαλώ την ενημέρωσα;

Για να κάνουμε κους κους;

Για να της «δειχτώ» ή για να περάσουμε την ώρα μας;

Εκπαιδευτικός σου λέει μετά!

Ο μικρός την είχε δασκάλα του μέχρι την Τρίτη  κι ακόμα και τώρα αν τον ρωτήσεις λέει πως ήταν η χειρότερη δασκάλα που είχε.. εκείνος βέβαια το στηρίζει στο γεγονός πως τους φώναζε..

Στο τέλος της χρονιάς πάνω στο ενδεικτικό της Πρώτης αναγράφονταν τα στοιχεία του Παναγιώτη με όνομα πατρός και μητρός αυτά των βιολογικών του γονιών.

Με μια αστραπιαία κίνηση το πήρα απ’ τα χέρια του εγκαίρως και πρόλαβα ερωτήσεις κι απορίες.

Μέχρι τώρα όταν ρωτούσε γιατί είχε διαφορετικό επίθετο του απαντούσα πως ο καθένας μας έχει το δικό του, άλλο ο μπαμπάς, άλλο εγώ, άλλο οι δυό μεγάλοι μου γιοί (που ήταν απ’ τον πρώτο μου γάμο), έτσι είχα αποφύγει για λίγο τις πιο άμεσες εξηγήσεις.

Στο τέλος της Δευτέρας όμως ήμουν πιο εφησυχασμένη και ξεχάστηκα.

Έτσι γυρίζοντας σπίτι κι ενώ ήμουν απασχολημένη άκουσα ξαφνικά τον Παναγιώτη να διαβάζει φωναχτά το ενδεικτικό..

«Ο Παναγιώτης  ……  του  Τάδε και της Δείνα…» και αμέσως μετά τον άκουσα να με ρωτά με φωνή γεμάτη απορία:

– μαμά λένε τον μπαμπά Τάδε;..

Έμεινα ακίνητη με την ανάσα κομμένη, τί του λένε τώρα;

– όχι μωρό μου, τον μπαμπά τον λένε Χρήστο.

– κι ο Τάδε ποιός είναι;

Τό’βλεπα πως το παιδί είχε μπερδευτεί.

Μέχρι τώρα νόμιζε – παρ’ όλες τις εξηγήσεις μου – πως όλα τα παιδιά γεννιούνται μέσα σ’ ένα μεγάλο σπίτι κι από κει τα παίρνουν κάποια στιγμή οι γονείς τους, δηλαδή εμείς.

Τώρα είχε μπερδευτεί και δεν καταλάβαινε από πού προέκυπτε το δεύτερο όνομα..

Βαθειά ανάσα και προσευχή από μέσα μου να με βοηθήσει ο Θεός να τα πω σωστά..

– αγόρι μου, ο Τάδε και η Δείνα είναι οι γονείς σου, εκείνοι που σε γέννησαν.

Σιωπή δευτερολέπτου και μετά:

 – τότε γιατί με άφησαν στο ίδρυμα;

Ένας κόμπος μου έκλεινε τον λαιμό, παρ’ όλα αυτά απάντησα.

– αυτό δεν το ξέρω, είμαι όμως σίγουρη πως θα είχαν πολύ σοβαρό λόγο, βλέπεις οι γονείς αγαπάνε πολύ, πάρα πολύ τα παιδιά τους, για να αναγκαστούν λοιπόν να σε αφήσουν θα πρέπει να ήταν πραγματικά μεγάλη ανάγκη.

Ο μικρός με κοιτούσε αμίλητος κι εγώ συνέχισα.

– μπορεί να ήταν πολύ φτωχοί και να μην είχαν την δυνατότητα να σε ζήσουν ή να υπήρχε κάποιο άλλο πρόβλημα, δεν ξέρω τον λόγο, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως θα πρέπει να ήταν κάτι πολύ σοβαρό!

-ναι, αλλά μου είπες ψέμματα.

– εγώ; πότε;

– όταν παλιά σε είχα ρωτήσει αν τους ξέρεις, μου είχες πει όχι.

– μα δεν τους ξέρω μωρό μου, τα ονόματά τους έχω διαβάσει στα χαρτιά σου όπως κι εσύ τώρα.

Αποσύρθηκε αμίλητος στο δωμάτιό του και για καιρό τό’βλεπα πως ήταν σοκαρισμένος και προβληματισμένος.

Άρχισε να παρακολουθεί στην τηλεόραση εκπομπές που αναφέρονταν σε ανθρώπους που είχαν χαθεί και βρίσκονταν μετά από χρόνια.

Σε μια τέτοια στιγμή που παρακολουθούσε το σμίξιμο ενός πατέρα με την κόρη του  πήγα και κάθησα δίπλα του.

Τον αγκάλιασα και του είπα ψιθυριστά στο αυτί «όταν μεγαλώσεις θα ψάξουμε μαζί να τους βρούμε, εγώ θα σε βοηθήσω εντάξει;»

Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά με τα ματάκια του δακρυσμένα και χώθηκε στην αγκαλιά μου.

 

συνεχίζεται..

Αγάπη Και Αντοχές

 

Εκείνον τον πολύ δύσκολο πρώτο χρόνο της προσαρμογής όλων μας, θυμήθηκα πολλές φορές την κοινωνική λειτουργό που στις ατέλειωτες κουβέντες που κάναμε πριν δοθεί η έγκριση της αναδοχής, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μας αποτρέψει.

Την θυμόμουν που μου έλεγε «έχετε περάσει πολλά στη ζωή σας, σκεφτείτε το.. τώρα έχετε πια βρει την γαλήνη, τους ρυθμούς σας, η ζωή σας θα αναστατωθεί, δεν έχετε λόγο να μπείτε σε μια τέτοια δοκιμασία».

Φυσικά δεν άκουγα τίποτα.

Ένιωθα δυνατή να παλέψω με κάθε αντιξοότητα, με κάθε δυσκολία.

Όμως εκείνη ήξερε, τα είχε δει πολλές φορές στην δουλειά της, μιλούσε την γλώσσα της λογικής ενώ εμένα με είχε κυριεύσει το συναίσθημα.

Εκείνον τον πρώτο χρόνο λοιπόν που οι αντοχές μου δοκιμάστηκαν όσο ποτέ άλλοτε, την θυμόμουν συχνά.

Υπήρξαν και κανα δυό στιγμές – ντρέπομαι που το λέω – που το μετάνιωσα.

Που λύγισα και σκέφτηκα τί πήγα κι έκανα;

Γιατί δεν καθόμουν στην ησυχία μου;

Στιγμές που τα προβλήματα φάνταζαν ανυπέρβλητα και η κούραση – ψυχική και σωματική – με λύγιζε.

Δεν προσπαθώ να δικαιολογηθώ όμως δεν ήμουν μια μαμά που ήταν στο σπίτι, δούλευα όπως και τώρα και μάλιστα με δύσκολο ωράριο.

Μπορεί να ήταν δική μου δουλειά, όμως ήμουν από τις εξήμισι το πρωί μέχρι τις έξι το απόγευμα στο μαγαζί και μετά έπρεπε να τρέξω μαζί με τα παιδιά για ψώνια, μαγείρεμα κι όλα όσα κάνουμε όλες οι εργαζόμενες μαμάδες.

Η προσοχή που έπρεπε να δείχνω σε κάθε κίνηση που έκανα, σε κάθε αγκαλιά, σε κάθε χαμόγελο, σε κάθε βλέμμα, ήταν εξουθενωτική.

Ακόμα και την ώρα που σερβίριζα το φαγητό ένιωθα το βλέμμα του Παναγιώτη να μετρά τις μπουκιές και την ποσότητα στα πιάτα τους για να δει αν είχα βάλει περισσότερο στον Βασίλη απ’ ότι σ’ εκείνον.

 

 

Ξέρω πως η ζήλεια υπάρχει – και πολλές φορές αρκετά έντονα – ακόμα και στα βιολογικά αδέλφια.

Όμως σ’ αυτή την περίπτωση το μωρό που έρχεται στην οικογένεια δεν καταλαβαίνει.

Μπορείς να αγκαλιάζεις το μεγαλύτερο, να το ησυχάζεις και να το βεβαιώνεις πως είναι το ίδιο σημαντικό για σένα όσο και το νέο μέλος της οικογένειας.

Στην δική μας περίπτωση το νέο μέλος δεν ήταν μωρό, ήταν ένα τετράχρονο παιδάκι που σ’αυτά τα πολύ σημαντικά πρώτα χρόνια της ζωής του, είχε στερηθεί την αγάπη, την προσοχή, την αποκλειστικότητα κι ήταν φυσικό να τα διεκδικεί με έντονο και απόλυτο τρόπο, ακόμα ακόμα και με τσαμπουκά.

Θυμάμαι κάποια φορά που με ρώτησε «μαμά πότε πήρατε τον Βασίλη;» κι αμέσως μετά «εμένα γιατί αργήσατε τόσο;».

Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως στο μυαλουδάκι του είχε σχηματιστεί η εντύπωση πως με αυτόν τον τρόπο έρχονται τα παιδιά στον κόσμο.

Οι βρεφοκόμες στο ίδρυμα τα μεγάλωναν λέγοντάς τους πως κάποια μέρα θα έρθουν οι γονείς τους να τα πάρουν, οπότε …

Του είπα λοιπόν πως τον Βασίλη δεν τον πήραμε, πως τον είχα στην κοιλιά μου, πως τον γέννησα, όμως εκείνον τον διάλεξα ανάμεσα σε πάρα πολλά παιδιά γιατί ήταν το πιο όμορφο, το πιο έξυπνο, το πιο χαρισματικό απ’ όλα κι εγώ τον αγάπησα τρελά.

Και τότε εκείνος τύλιξε τα χεράκια του στον λαιμό μου, με φίλησε και μείναμε έτσι αγκαλιασμένοι για ώρα..

 

συνεχίζεται..

Σε Τεντωμένο Σχονί

O πρώτος χρόνος στο σπίτι με τον Παναγιώτη ήταν απίστευτα δύσκολος και κουραστικός.

Ήταν ένας χρόνος στην διάρκεια του οποίου δοκιμάστηκαν οι αντοχές μου όσο ποτέ άλλοτε.

Ο μικρός ήταν σχεδόν τεσσάρων και είχε έντονα τα σημάδια της «ιδρυματοποίησης» στην συμπεριφορά του, για να κοιμηθεί πιπιλούσε δείκτη και μεσαίο.

Τα δυό του δάχτυλά του είχαν παραμορφωθεί .

Αφού το κουβεντιάσαμε μαζί του ξανά και ξανά εξηγώντας του πόσο άσχημα γίνονταν τα δάχτυλά του, δοκιμάσαμε διάφορες λύσεις .

Στην αρχή του δέσαμε το χέρι με μια γάζα σα να ήταν τραυματισμένο και του περάσαμε ένα πάνινο γαντάκι όπως κάνουμε στα μωρά.

Παρ’ όλα αυτά εκείνος κατάφερνε να τα βγάλει και την νύχτα ξυπνούσα πάλι απ’τον ήχο που έκανε ρουφώντας – κυριολεκτικά – τα δάχτυλά του.

Μετά πήρα απ’το φαρμακείο ένα ειδικό υγρό που χρησιμοποιείται από τα άτομα που θέλουν να σταματήσουν να τρώνε τα νύχια τους.

Το υγρό αυτό έχει άσχημη γεύση, όχι όμως για τον Παναγιώτη που δεν επηρεάστηκε καθόλου και συνέχισε ακάθεκτος!

Δεν ήξερα τί άλλο να κάνω, το μόνο που μου έμενε ήταν – επειδή ο θόρυβος ήταν πολύ ενοχλητικός, αλλά και τα δάχτυλά του είχαν παραμορφωθεί – να πηγαίνω στο δωμάτιό του και με μια απότομη κίνηση να του βγάζω τα δάχτυλα απ’ το στόμα.

Αυτό ήταν!

Πολύ σύντομα κόπηκε η κακιά συνήθεια κι άρχισαν τα δάχτυλά  να επανέρχονται σιγά σιγά στη φυσική τους μορφή.

Άλλο ένα πρόβλημα που είχα να αντιμετωπίσω ήταν αυτό της νυχτερινής ενούρησης.

Εδώ παιδευτήκαμε πολύ… πάρα πολύ!

Του έδινα νωρίς το βραδινό του γάλα κι έβαζα το ξυπνητήρι ανά δύο ώρες την νύχτα.

Τον πήγαινα  τουαλέτα στις 12,00 πριν πέσω για ύπνο και μετά στις 2,00, στις 4,00 και στις 6,00.

Αν υπολογίσει κανείς ότι στις 6,30 σηκωνόμουν έτσι κι αλλιώς για την δουλειά θα μπορέσει να καταλάβει για τί μαρτύριο επρόκειτο.

Παρ’ όλα αυτά, πάντα μα πάντα, στο ενδιάμεσο τον έβρισκα μούσκεμα.

Σ’εκείνες τις δυο ώρες που μεσολαβούσαν ο Παναγιώτης κατάφερνε να αδειάσει στο κρεβάτι τον Νιαγάρα!

Αυτή η ιστορία κράτησε σχεδόν δυό χρόνια!

Επίσης καθώς ήταν – και είναι – ένα υπερκινητικό παιδί, με ανεξάρτητο χαρακτήρα έπρεπε να είμαι συνεχώς σε εγρήγορση και νά’ χω τα μάτια μου πάνω του καθώς ποτέ δεν ήξερες τί ήταν ικανός να κάνει ή να πειράξει στην προσπάθειά του να γνωρίσει αυτόν τον κόσμο που ξαφνικά κι απότομα γνώριζε.

 Παράλληλα είχα να αντιμετωπίσω την ζήλεια του ενός παιδιού για το άλλο.

Ο Παναγιώτης ερχόμενος σπίτι βρήκε τον Βασίλη ο οποίος είχε ήδη, όπως ήταν φυσικό, τον χώρο του και το μερίδιο της αγάπης μέσα στην οικογένεια, έτσι άρχισε να με διεκδικεί έντονα κι ανταγωνιστικά.

Δεν τολμούσα ούτε ματιά παραπάνω να ρίξω  στον Βασίλη.

Όλα έπρεπε να τα μοιράζω ισότιμα για να μην υπάρχουν προβλήματα και εκρήξεις τα οποία εντέλει, όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν έκανα υπήρχαν.

Ο μεγάλος ζήλευε καθώς ξαφνικά έπρεπε να μάθει να με μοιράζεται, ο μικρός απ’ την άλλη μόλις με είχε βρει κι ήθελε να βεβαιωθεί για την αγάπη μου.. και στην μέση εγώ!

Aισθανόμουν να περπατάω σε τεντωμένο σχοινί κι αυτό σε καθημερινή βάση ήταν εξουθενωτικό.

Μόνο τις ώρες που ο Βασίλης έλειπε στο νηπιαγωγείο έπαιρνα ανάσα.

Τότε δεν χρειαζόταν να προσέχω την κάθε μου λέξη, το κάθε βλέμμα.. τότε γινόμουν αποκλειστικά μαμά του Παναγιώτη κι εκείνος το απολάμβανε όσο τίποτα.

Σε μια τέτοια στιγμή που ήμασταν μόνοι οι δυό μας τον άκουσα να μου λέει το εκπληκτικό «σ’ ευχαριστώ μαμά που μ΄αγαπάς» που με άφησε άφωνη και δακρυσμένη να τον σφίγγω για ώρα στην αγκαλιά μου δίχως να μπορώ να αρθρώσω λέξη!

συνεχίζεται…

 

Ο Πρώτος Καιρός

Οι πρώτες μέρες στο σπίτι, οι πρώτες μέρες της ζωής του Παναγιώτη έξω από το ίδρυμα ήταν μια αποκάλυψη για τον μικρό.

Μέχρι εκείνη την ώρα οι μόνες παραστάσεις που είχε ήταν ο μεγάλος θάλαμος με τα ξύλινα κρεβατάκια όπου μεγάλωνε μαζί με καμμιά δεκαριά άλλα παιδιά κι ο κήπος με τις κούνιες που οι βρεφοκόμες τα έβγαζαν να παίξουν.

Βρέθηκε λοιπόν απ’τη μια στιγμή στην άλλη να «βομβαρδίζεται» από εικόνες και αντικείμενα άγνωστα σ’αυτόν.

Κι έκανε το αυτονόητο, αυτό που κάνουν όλα τα μικρά παιδιά προκειμένου να αντιληφθούν τον κόσμο.

Άγγιζε τα πράγματα, τα ακουμπούσε, τα εξέταζε.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα στο σούπερ μάρκετ με τον Παναγιώτη.

Βγαίνω φορτωμένη με τις σακούλες προχωρώντας προς το πάρκινγκ, καταλαβαίνω όμως πως ο μικρός δεν με ακολουθεί και σταματάω  να δω τί γίνεται.

Ο Παναγιώτης είχε σταθεί στην πόρτα εξόδου του σούπερ μάρκετ κι έκανε ένα βήμα πίσω και μετά ένα βήμα μπροστά ξανά και ξανά, κοιτώντας με έκπληξη σε κάθε του βήμα την πόρτα μια να ανοίγει και μια να κλείνει.

Όταν στο σπίτι ο Βασίλης έπαιζε με τα παιχνίδια τους ο Παναγιώτης προτιμούσε να κάθεται να με κοιτάει να σιδερώνω ή να μαγειρεύω, έχοντας τα μάτια ορθάνοιχτα από την έκπληξη και κάνοντας αμέτρητες ερωτήσεις.

Πράγματα απλά και καθημερινά όπως το σίδερο, η κατσαρόλα, η ηλεκτρικη κουζίνα, το πλυντήριο.. ήταν πράγματα πρωτόγνωρα για κείνον.

Όλη αυτή η απόλυτα φυσιολογική περιέργεια όμως, εγκυμονούσε  τον κίνδυνο να καεί ή να τραυματιστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έτσι ήμουν συνεχώς σε εγρήγορση κι είχα τα μάτια μου στραμμένα πάνω του διαρκώς.

Περάσαμε δύσκολες και κουραστικές στιγμές γιατί έχοντας ζήσει τα πρώτα τέσσερα σχεδόν χρόνια της ζωής του στο προστατευμένο περιβάλλον του ιδρύματος, αγνοούσε την ύπαρξη κινδύνων παντελώς.

Εκείνον τον καιρό είχα το μαγαζί μου (πριν το πουλήσουμε και μετακομίσουμε στην εξοχή) , έτσι λοιπόν τον πρώτο μήνα τον είχα μαζί μου όλη μέρα.

Έντρομη τον είδα μια μέρα να έχει βγει στον δρόμο (κεντρικός απ’ όπου περνούσαν πολλά αυτοκίνητα και το λεωφορείο) να παίζει μες την μέση.. κουτσό!

Τότε πείστηκα πως πράγματι τα μικρά παιδιά εχουν άγγελο που τα προσέχει.

Θυμάμαι τα μεσημέρια που ήταν συνηθισμένο να κοιμάται και βέβαια στο μαγαζί δεν υπήρχε τέτοια δυνατότητα, τον έπαιρνα λοιπόν στην αγκαλιά μου καθιστό με το στήθος του να ακουμπά στο δικό μου, τα ποδαράκια του να βγαίνουν προς την μεριά της πλάτης μου και κοιμόταν.

Άλλες φορές, όταν υπήρχαν πελάτες, τον είχα πετύχει να έχει γονατίσει μπροστά στην καρέκλα και με ακουμπισμένο το κεφαλάκι του στο κάθισμά της να τον έχει πάρει ο ύπνος.

Ταλαιπωρία, όμως δεν ήθελα αμέσως να τον στείλω στον παιδικό σταθμό, ήθελα να δεθεί λίγο μαζί μου, ΄να μας μάθει καλά, να σιγουρευτεί για την θέση του στην οικογένεια.

Όταν τελικά τον πήγα στον παιδικό σταθμό δεν του άρεσε καθόλου και το θυμάται ακόμα και τώρα που έχει μεγαλώσει.

Τα μεσημέρια που πήγαινα να τον πάρω τον έβρισκα σε μια γωνιά καθισμένο στο πάτωμα, απομονωμένο από τα άλλα παιδιά να με περιμένει και μόλις με έβλεπε ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφιζόταν στο προσωπάκι του.

Η καρδιά μου σκιζόταν στα δύο, όμως δεν γινόταν διαφορετικά….

συνεχίζεται..

Η Γνωριμία

Tην νύχτα πριν από το πρωϊνό που θα βλέπαμε πρώτη φορά τον Παναγιώτη κοιμήθηκα ελάχιστα.

Στριφογύριζα στο κρεβάτι «προβάροντας» ξανά και ξανά λόγια και κινήσεις.

Ήμουν αγχωμένη!

Ένιωθα το βάρος της απόφασής μου – της απόφασής μας – τεράστιο κι ασήκωτο στους ώμους μου.

Σκεφτόμουν πως όφειλα να είμαι καλά γι’ αυτό το παιδί, να μη πάθω τίποτα, να είμαι δίπλα του, να το μεγαλώσω και να το στηρίξω.

Είχα ήδη κόψει το τσιγάρο έξη μήνες πριν..

Κι ήταν περίεργο όλο αυτό καθώς σε κανένα από τα τρία μου παιδιά δεν είχα νιώσει έτσι.

Για κανένα από τα βιολογικά μου παιδιά δεν είχα αισθανθεί και μετρήσει την ευθύνη μου σαν γονιός και την σημασία της παρουσίας μου στην ζωή τους όσο εκείνες τις στιγμές, όσο για κείνο το παιδί!

Θυμάμαι πως στην διαδρομή μέχρι το ίδρυμα στο αυτοκίνητο μίλησα ελάχιστα μένοντας σιωπηλή με τις σκέψεις μου.

Όλα όμως ξεχάστηκαν όταν τον πρωταντίκρυσα…

Το πρώτο που είδα ήταν ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο, αυτό το ίδιο χαμόγελο που τον χαρακτηρίζει και που κερδίζει όλους όσους τον γνωρίζουν!

Οι βρεφοκόμες τον είχαν ντύσει με όμορφα γαλάζια ρουχαλάκια που ταίριαζαν με τα πανέμορφα γκριζογάλανα μάτια του.

Τον είχαν χτενίσει, του είχαν βάλει ακόμα και ζελέ στα μαλλιά και φυσικά του είχαν πει πως θα έρθει ο μπαμπάς και η μαμά του.

Κι ήταν τόσο μα τόσο αγχωμένος κι ο ίδιος!

Ένα τόσο δα ανθρωπάκι που πηγαινοερχόταν με νευρικότητα και η αμηχανία ήταν διάχυτη στις κινήσεις του.

Απόφευγε να μας κοιτάξει κι έκανε πως ασχολιόταν με τα παιχνίδια που του πήγαμε έχοντας ένα ντροπαλό χαμόγελο στο προσωπάκι του,

Ήθελα να τον σφίξω στην αγκαλιά μου και να του πω να μη φοβάται, πως από δω και πέρα θα είμαι πάντα δίπλα του, πως ότι κι αν τύχει στην ζωή του θά’ μαι εκεί στο πλάι του να τον φροντίζω και να τον στηρίζω..

Αντί γι’ αυτό τον κοιτούσα με ένα κόμπο στον λαιμό δίχως να μπορώ να πω και σπουδαία πράγματα, απλά κοιτώντας τον!

Έτσι κύλησε η πρώτη εκείνη συνάντηση, με χαμόγελα, κλεφτές ματιές, αμηχανία και ντροπαλοσύνη.

Κι αρχίσαμε να πηγαίνουμε καθημερινά πρωί κι απόγευμα να τον βλέπουμε.

Και μας περίμενε πάντα με τόση ανυπομονησία κι ήταν τόσο οδυνηρός κάθε φορά ο αποχωρισμός!

Ήθελε να έρθει μαζί μας στο σπίτι, ανυπομονούσε…

Και πώς να του εξηγήσεις την υπομονή;

Πώς να του πεις να περιμένει;

Περίμενε ήδη τριάμισι χρόνια απ’ την ζωή του …

συνεχίζεται…

Το Όνειρο..

Η ζωή μου έχει ξεκινήσει απ’ την αρχή.

Έχω δημιουργήσει μια καινούργια οικογένεια, έχω γεννήσει τον τρίτο μου γιο τον Βασίλη, έχω τους γιούς απ’ τον πρώτο μου γάμο κοντά μου και τότε αρχίζει να στριφογυρίζει στο μυαλό μου το παλιό εκείνο όνειρο, η αναδοχή ενός παιδιού.

Ο Βασίλης είναι τεσσεράμισι χρονών κι εγώ δεν θέλω ούτε να σκεφτώ μια τέταρτη εγκυμοσύνη, εξ άλλου είμαι μεγάλη πια.

Παρ’ όλο που οι δυο μεγάλοι μου γιοί με παροτρύνουν καθώς υποστηρίζουν πως ο Βασίλης θα μεγαλώσει ουσιαστικά σαν μοναχοπαίδι μιας και η διαφορά με τα αδέλφια του είναι τεράστια (είκοσι χρόνια), εγώ δεν θέλω ούτε να το σκεφτώ.

Έτσι, σκέφτομαι πως η αναδοχή ενός παιδιού θα είναι καλή από πολλές απόψεις.

Θα έχει ο Βασίλης ένα συνομήλικο αδελφό ή αδελφή που θα μεγαλώνουν μαζί, που θα παίζουν, θα μοιράζονται πράγματα κι επιθυμίες και παράλληλα θα πραγματοποιήσω το όνειρό μου να προσφέρω σε κάποιο παιδάκι την οικογενειακή θαλπωρή που τόσο θα είχε ανάγκη.

Το συζήτησα πρώτα με τον άντρα μου , μετά με τα μεγάλα αγόρια μου, ακόμα και με τον Βασίλη.

Του είπα όσο πιο απλά μπορούσα για τα παιδιά που δεν έχουν τους γονείς τους όπως εκείνος και μένουν σε ιδρύματα, για το πόσο λυπούνται κι υποφέρουν και τον ρώτησα πώς θα αισθανόταν να παίρναμε ένα παιδάκι σπίτι μας, να μεγαλώνει μαζί μας.

Με δακρυσμένα τα ματάκια του μου είπε «ναι μαμά, να πάρουμε.. αχ πόσο λυπάμαι αυτά τα παιδάκια»…

Όλοι βρήκαν πολύ καλή την σκέψη, κανείς τους δεν είχε αντίρρηση.

Μόνο ο δεύτερος γιος μου εξέφρασε μερικές επιφυλάξεις που είχαν να κάνουν περισσότερο με τις δικές μου αντοχές.

Μου είπε δηλαδή πως τώρα που ο Βασίλης είχε πια μεγαλώσει, που η ζωή μου είχε τακτοποιηθεί και μπορούσα να χαρώ και να απολαύσω πράγματα θα έβαζα καινούργιες έγνοιες στο κεφάλι μου, αλλά αυτά για μένα δεν βάραιναν και κατά βάθος την απόφαση την είχα ήδη πάρει απ’ τη στιγμή που τους είδα όλους θετικούς.

Έτσι ένα φθινοπωρινό πρωϊνό τηλεφώνησα στο «Μητέρα», τους εξήγησα τί ακριβώς ήθελα και ζήτησα να κλείσουμε ένα ραντεβού.

Από κει και πέρα τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους, αν και δεν ήταν τόσο απλά τελικά.

Άρχισαν οι επαφές με την κοινωνική υπηρεσία του ιδρύματος, πότε μόνη μου, πότε μαζί με τον άντρα μου και πότε μόνος ο άντρας μου.

Ερωτήσεις, συζητήσεις και ατέλειωτα πήγαινε – έλα για να καταλάβουν τον λόγο της επιθυμίας αυτής.

Το πρώτο που μου εξήγησαν ήταν πως τα υγιή παιδιά δίνονταν προς υιοθεσία.

Για αναδοχή δίνονται τα παιδιά που έχουν κάποιο πρόβλημα, παιδιά με σύνδρομο down, με ψυχοκινητικά ή άλλα προβλήματα υγείας.

Όλα αυτά τα παιδιά βρίσκονταν στα «αζήτητα» του ιδρύματος και μέναν εκεί για χρόνια.

Τον καιρό εκείνο είχα απολυθεί απ’ τη δουλειά μου και είχα ανοίξει ένα μικρό μίνι μάρκετ που μας είχε σκλαβωμένους εμένα απ’ το πρωί μέχρι το απόγευμα και τον άντρα μου από το απόγευμα που γύριζε απ τη δουλειά του μέχρι αργά το βράδυ, επτά μέρες την εβδομάδα.

Τους εξηγήσαμε λοιπόν πως δεν είχαμε αντίρρηση να πάρουμε κάποιο παιδί με πρόβλημα αρκεί να μην ήθελε πχ καθημερινές φυσιοθεραπείες ή άλλου είδους αγωγές που εκ των πραγμάτων δεν είχαμε τον χρόνο να διαθέσουμε σ’ αυτές.

Επίσης μας ζήτησαν να τους πάμε διάφορα έγγραφα, όπως χαρτί από δημόσιο νοσοκομείο όπου να αναφέρεται η κατάσταση της υγείας μας, φορολογική ενημερότητα, συστάσεις προφορικές αλλά και γραπτές από κάποιους ανθρώπους που μας ήξεραν και φυσικά ήρθαν να δουν το σπίτι μας και μίλησαν με γείτονες.

Όλα αυτά ήταν κουραστικά αλλά και απόλυτα κατανοητά.

Έπρεπε να διαφυλάξουν και να προστατέψουν το όποιο παιδί θα μας εμπιστεύονταν.

Ο καιρός εν τω μεταξύ περνούσε κι από φθινόπωρο είχαμε φθάσει πια στο καλοκαίρι.

Με βάση όσα είχαμε κατά καιρούς συζητήσει με την κοινωνική υπηρεσία μου πρότειναν δυο παιδάκια, το ένα ήταν αγόρι (ο Παναγιώτης) και το άλλο ένα κοριτσάκι.

Εδώ προς στιγμή μπήκε μπροστά η λαχτάρα μου για μια κόρη, σκέφτηκα πόσο όμορφο θά ταν να αποκτούσα το κοριτσάκι που τόσο ήθελα και τελικά δεν μπόρεσα να γεννήσω.

Αμέσως μετά όμως σκέφτηκα το συμφέρον των ίδιων των παιδιών.

Πως δηλαδή έχοντας ίδιο φύλλο θα είχαν κοινά ενδιαφέροντα, κοινά παιχνίδια και το ταίριασμα θα γινόταν πιο εύκολο.

Είχα παράδειγμα και τους μεγάλους μου γιούς που ήταν αυτοκόλλητοι κι αποφάσισα να ξεχάσω την επιθυμία μου για μια κόρη μπροστά στο όφελος των ίδιων των παιδιών.

Αρχές καλοκαιριού λοιπόν μου μιλάνε για τον Παναγιώτη.

Ήταν τριάμισι χρονών και είχε γεννηθεί με ιχθύαση.

Για όσους δεν ξέρουν είναι μια δερματοπάθεια όπου το δέρμα εμφανίζει έντονη ξηρότητα με σημάδια σαν τα λέπια των ψαριών και χρειάζεται φροντίδα πρωί βράδυ με ειδικά αφρόλουτρα και κρέμες για ατοπικά δέρματα.

Όταν μπήκα στο ίντερνετ και είδα φωτογραφίες ατόμων με ιχθύαση έπαθα σοκ.

Όμως η κοινωνική λειτουργός μου εξήγησε πως η περίπτωση του Παναγιώτη ήταν από τις πιο ήπιες.

Πράγματι, αν εξαιρέσεις τα πρώτα δυό τρία χρόνια της ζωής του που η ιχθύαση ήταν πολύ έντονη, στη συνέχεια κανείς δεν καταλάβαινε πως υπήρχε πρόβλημα.

Φέτος, μάλιστα, τον χειμώνα που κάναμε καινούργιες εξετάσεις οι γιατροί στο ΠΑΙΔΩΝ, όπου υπάρχει ειδικό τμήμα, μας είπαν πως η ιχθύαση είναι σε πολύ μικρό ποσοστό πια και ο Παναγιώτης από δω και πέρα θα μπορούσε να κάνει μπάνιο με τα αφρόλουτρα και τα σαμπουάν του εμπορίου κι όχι με τα ειδικά για ατοπικά δέρματα που έκανε όλα αυτά τα χρόνια, κρατώντας μόνο απ’ την θεραπεία την ενυδάτωση μετά το μπάνιο με μια ειδική κρέμα, κάτι που έκανε τον μικρό να χαρεί αφάνταστα …

Με λίγα λόγια η ιχθύαση υπήρχε τον καιρό που τον γνωρίσαμε αλλά δεν φαινόταν καθόλου.

Μόνο αν δεν έκανε το μπάνιο του πρωί και βράδυ το δέρμα άρχιζε να ξεραίνεται και ήταν όπως μετά από έντονη ηλιοθεραπεία όταν σκάει και παρουσιάζει μικρές φλουδίτσες, αλλά έτσι κι αλλιώς το βραδινό μπάνιο κυρίως είναι κάτι που γίνεται απ’ όλους μας.

Το επιπλέον στην περίπτωση του Παναγιώτη ήταν πως είχε να κάνει ακόμα ένα μπάνιο κάθε πρωί, χειμώνα καλοκαίρι κι αυτό ήταν όλο..

Έτσι, αρχές Σεπτέμβρη , ένα χρόνο σχεδόν μετά από την πρώτη επαφή μας με το ίδρυμα, κλείστηκε επιτέλους το ραντεβού της γνωριμίας μας μαζί του…

συνεχίζεται…

Η Αρχή Του Όνειρου

O δικός μου ρόλος σ΄αυτή την συνύπαρξη των τριών μας σε τούτο δω το μπλογκ, είναι η κατάθεση της εμπειρίας μου – όχι σαν ειδικός- αλλά από την πλευρά της καθημερινότητας και της ουσιαστικής τριβής με το παιδί κι αυτήν θα σας καταθέτω με τις αναρτήσεις μου.

Θέλω όμως να πάρω την ιστορία απ’ την αρχή ξεκινώντας χρόνια πριν..

Στην οικογένειά μου ο θεσμός της αναδοχής περνούσε από γενιά σε γενιά.

Η μαμά μου όσο ήταν ελεύθερη συνήθιζε να πηγαίνει στο Δημοτικό Βρεφοκομείο που τότε στεγαζόταν σε ένα παλιό κτίριο της οδού Πειραιώς και να προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες της.

Η μαμά στο κέντρο με βρεφοκόμες και παιδιά του ιδρύματος. Στο πίσω μέρος υπάρχει αφιέρωση..

Έτσι συχνά συνέβαινε να δεθεί συναισθηματικά με κάποιο από τα παιδιά και τότε ήταν που άρχιζε τα παρακάλια στην δική της μαμά.

– σε παρακαλώ μαμά μου, είναι τόσο γλυκό παιδάκι, έλα να το πάρουμε εδώ στο σπίτι να το μεγαλώνουμε…

Και η γιαγιά – χήρα με τρία δικά της παιδιά – δεν ήθελε και πολύ για να πειστεί.

Η γιαγιά

Η αρχή έγινε με τον Στέλιο που μπήκε μωρό στην οικογένεια κι έγινε σπαραγμός όταν βρέθηκε το ζευγάρι που τον υιοθέτησε και τον πήρε στην Αμερική.

   

Στέλιος

Από τη μια να κλαίει η γιαγιά κι η μάνα μου (τα αδέλφια της ήταν αγόρια και σαν άντρες δεν έδειχναν την ευαισθησία τους, εξ’ άλλου «οι άντρες δεν κλαίνε») κι από την άλλη ο πεντάχρονος Στέλιος που μέσα απ’ τους λυγμούς του ορκιζόταν στην γιαγιά μου πως όπου και να τον πήγαιναν εκείνος θα έπαιρνε ένα αεροπλάνο και θα γύριζε να την βρει.

Μετά απ’ αυτό η γιαγιά ορκίστηκε να μη το ξανακάνει καθώς ο πόνος του χωρισμού ήταν αβάσταχτος και πέρασε καιρός για να κλείσουν οι πληγές.

Δεν κράτησε όμως τον όρκο της.

Όσο ακόμα ο Στέλιος ήταν στο σπίτι η μαμά, που συνέχιζε την εθελοντική της προσφορά στο Βρεφοκομείο, έβαζε πάλι μπροστά τα μεγάλα μέσα για να φέρει σπίτι το επόμενο μωρό, την έξι μηνών Δήμητρα.

Για να πείσει μάλιστα την γιαγιά, της έλεγε πως ήταν ένα ασθενικό μωράκι που μόνο εκείνη μπορούσε να το μεγαλώσει (η γιαγιά ήταν νοσοκόμα) κι επιπλέον είχε και το όνομά της!

Δεν ξέρω τί απ’ όλα έπεισε την γιαγιά, σημασία ήταν πως το μωρό ήρθε στην οικογένεια έγινε το τέταρτο παιδί της γιαγιάς, η μικρή αδελφή της μαμάς μου κι έφυγε νύφη όταν έκανε την δική της οικογένεια.

Η Δήμητρα κι ο Στέλιος

Η μαμά, η Δήμητρα, στο κέντρο εγώ κι ένα γειτονόπουλο.

Παράλληλα με την Δήμητρα, αλλά πολλά χρόνια αργότερα, ήρθε στο σπίτι της γιαγιάς και η εννιάχρονη τότε Μαρία που έγινε αγαπημένη φίλη και συντροφιά των παιδικών μου χρόνων καθώς ήμασταν σχεδόν συνομήλικες.

Ας μην τρέχω όμως…

Τα χρόνια πέρασαν η μαμά μου παντρεύτηκε έκανε εμένα και έχοντας σοβαρό πρόβλημα υγείας οι γιατροί της απαγόρευσαν να κάνει άλλο παιδί.

Έτσι λαχταρώντας ένα ακόμα μωρό, έκανε αυτό που γνώριζε ήδη πολύ καλά, πήρε τον αδελφό μου που έγινε το δεύτερο παιδί της οικογένειας όταν εγώ ήμουν ήδη έντεκα χρονών.

Ο Α. έγινε η μεγάλη της αδυναμία, έδινε για κείνον και την ψυχή της.

Όταν ανακαλύφθηκε πως είχε νοητική υστέρηση τον πήγε παντού και ουσιαστικά δεν το παραδέχτηκε ποτέ.

Μάζευε ρούχα και προικιά για την ώρα του γάμου του και δεν ήθελε να ακούσει πως κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν ποτέ.

Όταν ήταν στα τελευταία της – «έφυγε» 65 χρονών – ήταν για κείνον οι τελευταίες της κουβέντες.

Να τον προσέχω, να μη τον παραμελήσω, να τον έχω το νου μου σε ότι χρειαστεί….

Λες και γινόταν να μη το κάνω…

Αλλά είπαμε ήταν η αδυναμία και η έγνοια της.

Έτσι λοιπόν, με αυτά τα βιώματα, σαν μικρό κορίτσι τα όνειρά μου ήταν όταν μεγαλώσω και παντρευτώ να κάνω ένα δικό μου παιδί και το δεύτερο να το πάρω απ’ το βρεφοκομείο.

Θάμουν 16 με 17 όταν πέρασα για πρώτη φορά την πόρτα του Βρεφοκομείου στην οδό Πειραιώς..

Μίλησα με κάποια κοινωνική λειτουργό της ζήτησα να βαφτίσω κάποιο παιδάκι και σαν νονά του να το βλέπω, να το φροντίζω, να το παίρνω σπίτι.

Αρνήθηκε, μου εξήγησε πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται, πως τα παιδιά δίνονται μόνο για αναδοχή ή υιοθεσία.

Έφυγα απογοητευμένη, αλλά δεν το έβαλα κάτω… ήξερα από τότε πως κάποια στιγμή θα κατάφερνα να πάρω κι εγώ ένα παιδί , να το «κλέψω» από το άψυχο ίδρυμα και να του προσφέρω την αγάπη και την οικογένεια που θα είχε ανάγκη.

Η αλήθεια είναι πως μεσολάβησαν πολλά χρόνια μέχρι να το κατορθώσω.

Παντρεύτηκα νωρίς, έκανα δυό παιδιά, χώρισα..

Ξαναπαντρεύτηκα κι έκανα τον τρίτο μου γιό και τότε… όταν πια η ζωή μου είχε τακτοποιηθεί, τότε που ήμουν πια ευτυχισμένη με τα παιδιά και τον άντρα μου, τότε ήταν που άρχισα πάλι να σκέφτομαι έντονα εκείνο το παλιό όνειρο..

συνεχίζεται….