Κι ήγγικεν η ώρα!
Ήρθε κι η δική μου η σειρά λοιπόν. Σκεφτόμουν μέρες πώς να ξεκινήσω. Για πολλές φίλες και φίλους δεν χρειάζονται συστάσεις. Υπάρχουν όμως -κι εύχομαι ότι θα υπάρξουν κι άλλοι αναγνώστες στην πορεία- που ίσως να αναρωτιούνται γιατί είμαι στην παρέα, μαζί με τα άλλα γλυκά βοτσαλάκια.
Με σπουδές στην Κοινωνική Εργασία κι ειδίκευση στις μαθησιακές δυσκολίες ασχολήθηκα για χρόνια με παιδιά χαρισματικά. Παιδιά που εύκολα το σχολείο τα περιθωριοποιεί αντί να τα βοηθήσει, όπως δυσλεξικά παιδιά, παιδιά με υπερκινητικότητα ή νοητική καθυστέρηση, αλλά και παιδιά έξυπνα αλλά αδιάφορα για τα μαθήματα. Σε αυτά προστέθηκαν και παιδιά από τριθέσια ή ακόμα χειρότερα από διθέσια σχολεία, από κοντινά προς την πόλη μου χωριά, όπου οι γονείς ανήσυχοι για την ποιότητα της μάθησης, απευθύνονταν σε μένα,για να καλύψουμε όσα το σχολείο θα έπρεπε να προσφέρει.
Ασχολήθηκα μέσω των ιδιαίτερων μαθημάτων με πολλά παιδιά. Με αγάπη για αυτό που έκανα, με ώρες παραπάνω από αυτό που πληρωνόμουν, με κόπο πολύ και δύσκολες πολλές φορές συνθήκες κι όχι πάντα καλή συνεργασία με τον εκάστοτε εκπαιδευτικό.
Ασχολήθηκα με πολλά παιδιά. Αλλά δικά μου δεν απέκτησα ποτέ. Κάποτε μου στοίχισε πολύ. Όλο αυτό που έζησα κάποια στιγμή το μοιράστηκα στο μπλογκ μου, μέσω μιας καθημερινής πρόκλησης που έκανα, γράφοντας για μία λέξη κάθε μέρα από κάθε γράμμα της αλφαβήτου. Φτάνοντας στο Η επέλεξα την ήττα. Και σήμερα, θα μου επιτρέψτε αυτό το κείμενο να είναι η πρώτη δημοσίευση στα Βότσαλα.
Η μεγαλύτερη ήττα μου, ήταν που δεν κατάφερα να γίνω μάνα. Τόσο που το ήθελα! Και μου έλεγαν κιόλας ότι το’χα στο αίμα μου! Βλέπεις λάτρευα από μικρή τα παιδιά.Κι είχα ένα πλησίασμα που με γέμιζε σιγουριά. Κι εγώ εφησυχάστηκα κατά κάποιο τρόπο. Όλα έρχονται έλεγα εν καιρώ. Θα έρθει και η σειρά του. Και ήρθε! Και με προσπέρασε. Με τρομερούς ελιγμούς κι απίστευτη ταχύτητα! Όχι ότι δεν το προσπάθησα και μάλιστα με πάθος και πόθο πολύ. Σε σημείο που με διέλυσε. Εξάλλου αυτός ήταν ο λόγος που επισημοποίησα την δεκαπεντάχρονη τότε σχέση μου, αλλιώς θα είχαμε μείνει σχέση. Που ήταν υπέροχη και δυνατή ως τότε, να πω. Όχι δεν θα τα παρουσιάσω όλα παραμυθένια. Ήταν όμως ένα όμορφο παραμύθι. Και το έζησα. Όσο διήρκησε κι όσο μπορούσα!
Κι έπειτα ήρθαν οι μέλισσες! Τα δύσκολα! Εκεί να δείτε ήττες! Τελικά δεν ήταν καθόλου εύκολο να γίνω μάνα κατά παραγγελία! Μετά τα τριάντα και κάτι, το σώμα μεγαλώνει, αρνείται να δράσει όπως όταν ήταν ο καιρός του, μπαίνει στη μέση και η λεξούλα άγχος και δένει το γλυκό! Και να πώς τόσες γυναίκες τρέχουν μετά για τεχνητές γονιμοποιήσεις, για εξετάσεις, αγωνίες, τεστ και πάλι τεστ, δάκρυα, απογοήτευση, θυμός, νεύρα, πόνος και στο τέλος να νιώθεις και ανεπαρκής! Πονεμένη ιστορία και μόνο όποια τα έχει ζήσει το νιώθει.
Και κάπου εκεί διαλύθηκε κι αυτό που είχα σταθερό και σίγουρο στη ζωή μου. Μαζί κόπηκαν κι ελπίδες και φτερά κι όλα! Πόνεσα, έκλαψα, έπεσα και σε μια καταθλιψούλα νααα! μετά συγχωρήσεως! Αλλά μια φωνή που αντηχούσε στα αυτιά μου κατάφερε να με βγάλει από τα σκοτάδια μου: «Γίνε πρώτα ευτυχισμένη ρε Αριστέα εσύ, για να μπορέσεις να κάνεις ευτυχισμένους ανθρώπους μετά!»
Έτσι έβαλα σκοπό της ζωής μου να είμαι καλά. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Να ζω, παρά τις δυσκολίες. Να χαμογελώ, παρά τις ήττες.
Ο χρόνος είναι στυγνός κι αμείλικτος. Πέρασε και δεν μου έδωσε τα δικαιώματα που νόμιζα ότι μου ανήκαν. Δεν του κρατώ κακία. Σε κανέναν δεν κρατώ κακία!
Το θέμα είναι να παίρνεις τις ήττες σου αγκαλιά και να τις αφουγκράζεσαι! Για κάποιο λόγο σου έρχονται. Ίσως για σε κάνουν ακόμα πιο δυνατό. Ίσως για να βρεις αυτά που πραγματικά αξίζουν σε αυτή τη ζωή.
Δεν είμαστε όλοι πλασμένοι για να ζήσουμε τα ίδια. Κι ευτυχώς δηλαδή.
Γιατί κάνει κάποιος παιδιά; Για μένα δεν υπάρχει απάντηση άλλη εκτός από αυτή: για να δώσει αγάπη! Δεν υπάρχουν εξηγήσεις μέσα μου όπως : συνέχεια του εαυτού μου, για να έχω στήριγμα στα γεράματα κι άλλα τινά! Για να δώσω αγάπη ήθελα! Κι εγώ, βρήκα άλλους τρόπους να δίνω αγάπη!
Κι όσο δίνω αγάπη δεν θα υπάρχουν ήττες με διάρκεια σε αυτή τη ζωή. Ίσως να υπάρχουν χαμένες μάχες. Όχι χαμένος πόλεμος.
Αριστέα
Τα βότσαλα στη λίμνη 