Οι γονείς απεγνωσμένοι, έχουν ακούσει για τη δουλειά μου και στρέφονται σε μένα για βοήθεια.
Οι πρώτες επαφές με το παιδί με οδηγούν στο συμπέρασμα πως είναι ανώριμο κι ανέτοιμο να παρακολουθήσει την πρώτη δημοτικού, καθώς δεν είχε κατακτήσει τις δεξιότητες της νηπιακής ηλικίας, πόσο μάλλον της πρωτοσχολικής.
Βρίσκομαι σε δίλημμα. Πρόκειται για δύσκολη περίπτωση, ανησυχώ για τις προσδοκίες που μπορεί να έχει η οικογένεια από μένα. Από την άλλη εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν άλλοι ειδικοί! Ούτε καν Ιατροπαιδαγωγική υπηρεσία. Μετά από την προτροπή μου απευθυνόμαστε στην πιο κοντινή Υπηρεσία που είναι στην Πάτρα και το ραντεβού κλείνεται για την άνοιξη! Τόσο καλά!
Οι πρώτες πληροφορίες που συλλέγω θα είχαν τρομοκρατήσει πολλούς:
-Θορυβώδης συμπεριφορά μέσα στην αίθουσα, διέκοπτε το μάθημα, γινόταν ο κλόουν της τάξης, πολλές φορές παρουσίαζε επιθετική συμπεριφορά προς τους άλλους συμμαθητές του. Δεν πρόσεχε, δεν έκανε καμία εργασία, δεν συμμετείχε στο μάθημα
-Είχε αδέξια κίνηση,συναισθηματική αστάθεια (από το γέλιο στο κλάμα κι αντίστροφα), παρουσίαζε ξαφνικά ευερεθιστότητα κι εκνευρισμό, αγνοούσε οδηγίες, δεν συνεργαζόταν, πηδούσε από το ένα θέμα στο άλλο, ήθελε άμεση ικανοποίηση των απαιτήσεων του, δεν είχε διακριτικότητα, άγγιζε τους πάντες και τα πάντα, παραπονιόταν για τους θορύβους και τις μυρωδιές γύρω του, βασικά ενοχλούνταν από τα πάντα, γκρέμιζε ή έσπαγε πράγματα μέσα στο σπίτι, ενώ η μικρή του αδερφή δεν έπρεπε να μένει χωρίς επίβλεψη μαζί του καθώς είχε κινδυνέψει πολλές φορές στο παρελθόν.
Αυτά που περιέγραψα ήταν ένα απλά ένα μέρος από τις εξωτερικές αντιδράσεις του παιδιού.
Εγώ συναντώ ένα χαρούμενο αρχικά παιδάκι που προσπαθούσε και ήθελε να συνεργαστεί, αλλά γρήγορα έχανε το ενδιαφέρον του, καθώς θόρυβοι, εικόνες και μυρωδιές του αποσπούσαν πολύ εύκολα την προσοχή! Σταματούσε συχνά το μάθημά μας και μιλούσε ακατάπαυστα και για άσχετα θέματα, άλλες φορές με υποδεχόταν με χαρά κι άλλες με θυμό, πολλές φορές δεν ήθελε να συνεργαστεί, μου τραβούσε τα μαλλιά μου ή μου κολλούσε ακαθαρσίες από τη μυτούλα του πάνω στο πρόσωπό μου.
Δεν θυμώνω, δεν διώχνω, δεν τιμωρώ. Ήρεμα και σταθερά αγνοώ, και προχωρώ σε αυτό που ζητώ, σαν να μην είχα ενοχληθεί καθόλου. Το παιδί έχοντας συνηθίσει διαρκώς να δέχεται τιμωρίες, φωνές κι επιπλήξεις, τα χάνει. Επιμένει. Με δοκιμάζει.
Πίσω από όλα αυτά εγώ βλέπω ένα ταλαιπωρημένο παιδί που θέλει να γίνει αποδεκτό.
Όλες οι πληροφορίες που συλλέγω με οδηγούν στο σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής ή αλλιώς υπερκινητικό σύνδρομο.
Τα υπερκινητικά παιδιά βρίσκονται διαρκώς σε υπερδιέγερση ή κίνηση. Αυτό γνωρίζει ο πολύς κόσμος.Στην πραγματικότητα, πρόκειται για αδυναμία του παιδιού να αντιδρά σωστά στα ερεθίσματα που δέχεται από το περιβάλλον του. Μερικοί ειδικοί μιλούν για βλάβη στην επιλογή των ερεθισμάτων. Με άλλα λόγια δεν γίνεται «φιλτράρισμα» και κατά συνέπεια δεν γίνεται απόρριψη των περιττών ερεθισμάτων τα οποία δεχόμαστε όλοι μας κάθε στιγμή από το περιβάλλον μας!
Τι πληροφορία! Θαυματουργή! Σκεφτείτε ένα τόσο δα μικρό μυαλουδάκι που προσπαθεί να μάθει τον κόσμο και να επικοινωνήσει, να δέχεται διαρκώς πληροφορίες. Να εισβάλλουν στο συνειδητό του όλα τα ερεθίσματα και κυριολεκτικά να το αλώνουν! Μπρρ! Η σκέψη και μόνο με τρομοκρατεί! Πόσο βασανισμένο πλασματάκι σκέφτομαι! Πόσο θέλει να ανακουφιστεί! Να ηρεμήσει. Αντ΄αυτού προσπαθούσαμε να διαβάσουμε σε ένα σπίτι που έπαιζε η τηλεόραση στο διπλανό δωμάτιο, ένα μωρό ( η αδερφή του) έκλαιγε ή φώναζε, σε μια πολυκατοικία, πάνω σε ένα πολυσύχναστο δρόμο,με μαγαζιά από κάτω, φωνές κόσμο….ω θεέ μου! Φρίκη!
Με αυτό τον απλό τρόπο εξηγώ την κατάσταση στους γονείς. Προσπαθούμε λοιπόν να επιτύχουμε περιβάλλον με τα λιγότερα δυνατά ερεθίσματα. Πιστεύω σε αυτό το παιδί! Ξέρω πως μπορεί να μάθει. Παράλληλα το ενισχύω διαρκώς με ενθάρρυνση κι επιβραβεύσεις. Μικρές εύκολες εργασίες στην αρχή. Τα πρώτα μπράβο! «Έλα, μπορείς Θανάση»!
Συνεχίζω έπειτα στο δικό μου χώρο. Κανένας θόρυβος εκεί. Δοκιμάζω σταδιακά κλασσική μουσική, πολύ χαμηλά. Πόσο το χαλαρώνει. Έχω αρχίσει και πετυχαίνω τη συνεργασία του!
Εν τω μεταξύ φτάνει ο καιρός και περνάει από αξιολόγηση στην Ιατροπαιδαγωγική Υπηρεσία. Τα αποτελέσματα καταδεικνύουν ότι το παιδί έχει μέτρια προς φυσιολογική νοημοσύνη αλλά κυρίως υπερκινητικό σύνδρομο. Συνιστάται να επαναλάβει την πρώτη τάξη.
Συνεχίζουμε μαζί και την επόμενη χρονιά.
Μετά από πολύ ψάξιμο ανακαλύπτω ότι η διατροφή μπορεί να βοηθήσει. Έτσι μπαίνει στο παιχνίδι η διατροφή και φεύγουν το λευκό αλεύρι, οι σοκολάτες, οι επεξεργασμένες τροφές με χημικά πρόσθετα από το σούπερ μάρκετ, τα αναψυκτικά. Καθόλου εύκολο να σας πω. Έδωσα αγώνα να μην δίνονται κρυφά από τους παππούδες κρουασάν με σοκολάτα. Δεν μπορείτε όμως να φανταστείτε τη βελτίωση που πετύχαμε σε όλα συμπτώματα όταν η διατροφή του παιδιού άλλαξε εντελώς!
Όταν τελείωσε κι η δεύτερη χρονιά το παιδί είχε ηρεμήσει σημαντικά, είχε βελτιωθεί σε όλους τους τομείς, είχε μειώσει στο ελάχιστο την επιθετική συμπεριφορά, και κυρίως έμαθε να διαβάζει, να γράφει και κάλυψε όλη την ύλη στα μαθηματικά.
Δεν χρειάστηκα τρίτη χρονιά.
Το έργο μου είχε ολοκληρωθεί.
Πριν λίγο καιρό η μαμά μου συνάντησε τη μαμά του στο λογιστικό γραφείο της αδελφής της και θείας του παιδιού (όπου πήγε για τη φορολογική της δήλωση). Ο Θανάσης σήμερα είναι ένα παλικάρι. Τελείωσε το σχολείο κανονικά και τη στρατιωτική του θητεία και είναι ένας χαρούμενος κι ευτυχισμένος νέος.
Το «ευχαριστώ» που μου έστειλε εκείνη την ημέρα η μητέρα του μέσω της δικής μου, είναι από αυτά που θα κρατήσω για πάντα στην καρδιά μου. Η πορεία και η εξέλιξη του παιδιού όμως για μένα είναι η δικαίωση: Όταν πιστέψεις στο παιδί και το πλησιάσεις με αγάπη, όσο κι αν η συμπεριφορά του σε κάνει να θέλεις να το βάλεις στα πόδια, αν μείνεις, αν το αποδεχτείς όπως είναι θα δεις ότι τα θαύματα γίνονται εδώ στη γη!
Εύχομαι ολόψυχα να υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα πιστεύουν, θα ονειρεύονται και θα παλεύουν να αποδείξουν πως όλα είναι εφικτά!
Εύχομαι όμως ακόμα περισσότερο να υπάρχουν Δάσκαλοι πραγματικοί, δάσκαλοι που δεν θα διώχνουν παιδιά από την τάξη τους γιατί αναστατώνουν την ηρεμία τους. Δάσκαλοι που δεν θα καθοδηγούνται από τις προσδοκίες τους και δεν θα βοηθούν μονάχα όσα παιδιά νομίζουν ότι μπορούν, αφήνοντας πίσω τα αδύναμα.
Αριστέα
Εκείνον τον καιρό είχα το μαγαζί μου (πριν το πουλήσουμε και μετακομίσουμε στην εξοχή) , έτσι λοιπόν τον πρώτο μήνα τον είχα μαζί μου όλη μέρα.
Έντρομη τον είδα μια μέρα να έχει βγει στον δρόμο (κεντρικός απ’ όπου περνούσαν πολλά αυτοκίνητα και το λεωφορείο) να παίζει μες την μέση.. κουτσό!
Τότε πείστηκα πως πράγματι τα μικρά παιδιά εχουν άγγελο που τα προσέχει.
Θυμάμαι τα μεσημέρια που ήταν συνηθισμένο να κοιμάται και βέβαια στο μαγαζί δεν υπήρχε τέτοια δυνατότητα, τον έπαιρνα λοιπόν στην αγκαλιά μου καθιστό με το στήθος του να ακουμπά στο δικό μου, τα ποδαράκια του να βγαίνουν προς την μεριά της πλάτης μου και κοιμόταν.
Άλλες φορές, όταν υπήρχαν πελάτες, τον είχα πετύχει να έχει γονατίσει μπροστά στην καρέκλα και με ακουμπισμένο το κεφαλάκι του στο κάθισμά της να τον έχει πάρει ο ύπνος.
Ταλαιπωρία, όμως δεν ήθελα αμέσως να τον στείλω στον παιδικό σταθμό, ήθελα να δεθεί λίγο μαζί μου, ΄να μας μάθει καλά, να σιγουρευτεί για την θέση του στην οικογένεια.
Όταν τελικά τον πήγα στον παιδικό σταθμό δεν του άρεσε καθόλου και το θυμάται ακόμα και τώρα που έχει μεγαλώσει.
Τα μεσημέρια που πήγαινα να τον πάρω τον έβρισκα σε μια γωνιά καθισμένο στο πάτωμα, απομονωμένο από τα άλλα παιδιά να με περιμένει και μόλις με έβλεπε ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφιζόταν στο προσωπάκι του.
Η καρδιά μου σκιζόταν στα δύο, όμως δεν γινόταν διαφορετικά….
Τα βότσαλα στη λίμνη 