«Κι εγώ έτσι μεγάλωσα…Και τι έπαθα; Μια χαρά δεν έγινα; Οι γονείς μου δεν ήξεραν τίποτα. Κι όμως μεγάλωσα! Έτσι θα μεγαλώσει και το παιδί μου. Τέλος!»
Και εκεί είναι που μου σηκώνεται η τρίχα και δεν ξέρω αν η σιωπή είναι η ενδεδειγμένη λύσις! Τι να απαντήσω; Και να απαντήσω…Θα με καταλάβει;
Αν όντως όλα είναι έτσι μια χαρά, τότε γιατί αυτός ο κόσμος δεν είναι όμορφος, αγγελικά πλασμένος; Γιατί τόσα προβλήματα στις σχέσεις, τόσα διαζύγια, χωρισμοί και πόνος;
Τόσα απωθημένα, εξαρτημένες προσωπικότητες…ανύπαρκτες προσωπικότητες;
Όχι! Τίποτα δεν είναι μια χαρά. Πάντα το πίστευα, η αγάπη είναι η μόνη απάντηση …αλλά φτάνει η αγάπη; Και όταν λέμε αγάπη..ισχύει κι αυτή που βαφτίζουμε ως αγάπη;…Αυτό το συνονθύλευμα αισθημάτων… εγωισμός, εξάρτηση, ανάγκες, που συνηθίσαμε να το αποκαλούμε αγάπη,που τελικά μόνο τέτοια δεν είναι!
Μα άντε να κάνεις κάποιον που χορεύει σε αυτό το χορό να καταλάβει ότι χορεύει ζεϊμπέκικο ενώ το κομμάτι είναι καρσιλαμάς! Γιατί χρειάζεται να ξέρεις! Πάντα χρειάζεται η γνώση!
Να γνωρίζεις τι είναι τι, πως μεγαλώνεις έναν νέο άνθρωπο, τα λάθη και τα σωστά. Όχι για να μην κάνεις κανένα λάθος… Αλλά για να μπορείς να συνεχίζεις παρά τα λάθη και να προσπαθείς για το καλύτερο!
Δεν πιστεύω στον τέλειο γονιό. Πιστεύω στον γονιό που έχει ενσυναίσθηση. Που ξέρει γιατί έγινε γονιός και είναι έτοιμος για το ρόλο του.
Που θέλει να δοκιμαστεί και να προσπαθήσει. Θέλει να δώσει!
Δεν φτάνει μια στιγμή πάθους, μια επιθυμία, ένας σκοπός μόνο, ένα λάθος (πόσα τέτοια λάθη δεν έγιναν!). Δεν φθάνει ένας γάμος, μια επισημοποίηση, ένα ανδρόγυνο.
Το θέμα παιδί είναι πάνω από όλα αυτά, κατά την ταπεινή μου άποψη. Είναι θέμα καθαρά ανιδιοτελούς συμπεριφοράς και σκέψης…Είναι θέμα συναισθηματικής ωρίμανσης!
Η ανάγκη να δώσεις αγάπη πέρα και πάνω από το είναι σου…ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα αυτό.
Θλίβομαι όταν βλέπω μικρά κοριτσόπουλα 16,17, 18 ακόμα και 20 ετών που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, να μορφωθούν, να αγαπήσουν, να μάθουν στα δύσκολα προτού πέσουν κατευθείαν μέσα σε αυτά, να μεγαλώνουν αθώα πλάσματα σύμφωνα με το …ένστικτο! Μεγάλη πλάνη το ένστικτο…εκτός κι αν ομιλούμε για σκυλάκια και γατάκια…
«Κι εγώ έτσι μεγάλωσα…Και τι έπαθα; Μια χαρά δεν έγινα; Οι γονείς μου δεν ήξεραν τίποτα. Κι όμως μεγάλωσα! Έτσι θα μεγαλώσει και το παιδί μου. Τέλος!»
Για αυτό πάμε κατά διαόλου…γιατί όλα τα θεωρούμε δεδομένα…Γιατί όχι, δεν γίναμε μια χαρά! Γιατί τα κάνουμε σκατά στις πρώτες δυσκολίες…..γιατί δεν ξέρουμε την τύφλα μας για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας αλλά γνωρίζουμε τα πάντα για την ομάδα που αγαπούμε, για το σήριαλ που παρακολουθούμε, για το μακιγιάζ της σεζόν! Για το σόου της Βίσση στη Μύκονο! Αλλά αν μας μιλήσουν για Ντράικωρς, για άτοπη προσοχή, ή για αγώνα για την υπεροχή, νομίζουμε ότι μας μιλούν εις την κινεζική!
Μια εισαγωγή έκανα σήμερα εδώ…προβληματισμοί να πέφτουν στο τραπέζι… οι περισσότερες φίλες έχετε παιδιά…πολλές όμως είστε σε νεαρή ηλικία..θα επιθυμούσα να σκέφτεστε πολύ σοβαρά και πολύ συχνά το θέμα «φέρνω μια ζωή σε τούτο τον δύσκολο κόσμο»!
Ευελπιστώ να γράφω πιο συχνά εδώ, σε τούτο το μπλογκ που κόντεψε να πιάσει αράχνες…
Οι αναρτήσεις, όταν κι όποτε γίνουν, είναι όλες αφιερωμένες στις μανούλες, είτε έχουν ήδη αποκτήσει το αγγελούδι τους, είτε το αναμένουν, είτε το επιθυμούν! Αφιερωμένες κυρίως σε σένα …ξέρεις εσύ!
….άντε μπας κι αλλάξουμε κάποτε τούτο τον κόσμο!
@ριστέα
υγ: δεν ξέρω να κλείνω τα σχόλια στο wordpress… κι έτσι εδώ, αν το θελήσετε, θα μιλήσουμε ☺
Τα βότσαλα στη λίμνη 
Ιολ. 30, 2014 @ 06:32:52
Καλημέρα Αριστέα μου!
Δε ξερεις να κλεινεις τα σχολια ε;
Θα μιλησουμε σημερα! χιχιχι
Ενταξει, εμεις μιλαμε ετσι κι αλλιως!
Καταρχας επειδη παρακολουθω τις αναρτησεις σου συγχαρητηρια για τις υπεροχες ντεκουπαριστες δημιουργιες σου!
Ακομη κ αυτα που ονομασες αποτυχια εγω τα ονοματισα πανεμορφα! Ειλικρινα!
Μ αρεσει το θεμα που αναλυεις σημερα! Ετσι νοιωθω κι εγω!
Γεμισε ο τοπος μικρομεγαλα! Με θλιβει αυτο!
Βιαζονται να μεγαλωσουν! Οπως κι εγω θυμαμαι καποτε!
Σε λιγα χρονια θα τους λειπουν ομως!
Τροχος η ζωη!
Φιλακια πολλα αγαπη!
Ιολ. 31, 2014 @ 17:40:44
Αγαπημένη μου Κικίτσα , σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια :)))
Ό,τι μπορώ κάνω για να κρατάω και να κοιτάω την αισιόδοξη πλευρά της ζωής. Επί του θέματος απαντώ στο από κάτω σχόλιο ευθύς αμέσως :))
Ιολ. 30, 2014 @ 06:37:52
ενταξει εσυ μιλας για τη πλευρα κυριως του γονιου αλλα νοιωθω πως τα παιδια θελουν τοσο να μεγαλωσουν που απο μονα τους «τρελενονται» με αυτη τη σκεψη και χανουν ομορφες στιγμες.
με αγαπη και υπομονη μεγαλωνουν τα παιδια σωστα. καπως ετσι το σκεφτομαι.
και εχεις πολυ δικιο. οσοι φερνουν ζωη στον κοσμο πρεπει να ξερουν γιατι το κανουν και να μπορουν να την αναθρεψουν σωστα.
το παιδι δεν ειναι ενα βημα στην κοινωνια, ουτε το κανουμε γιατι ετσι πρεπει. το παιδι ειναι θησαυρος και οφειλουμε να ειμαστε προσεκτικοι μαζι του.
φιλακια αγαπη!
Ιολ. 31, 2014 @ 17:43:12
Χαίρομαι που δίπλα στην αγάπη τοποθετείς και την υπομονή…Αλίμονο αν δεν έχουμε υπομονή με τα παιδιά μας… αλλά και με τον εαυτό μας :))
Μεγάλη απόφαση να φέρεις μια ζωή σε τέτοιους μάλιστα δύσκολους καιρούς και πρέπει να παίρνεται υπό ώριμη σκέψη.
Φιλάκια πολλά καρδιά μου!
Ιολ. 30, 2014 @ 09:38:18
Αυτό που λέω συχνά, για τον εαυτό μου, είναι πως προσπαθώ να είμαι καλή μαμά επαναλαμβάνοντας όσα μου έκανε η δικιά μου μαμά και μου άρεσαν και αποφεύγοντας να κάνω στα παιδιά μου όσα μου έκανε εκείνη και δεν μου άρεσαν. Το αν θα το καταφέρω να λάβω ποτέ τον τίτλο της «Καλής Μαμάς», θα δείξει. Μηδένα προ του τέλους μακάριζε. Η προσπάθεια είναι όμως … … … όλα τα λεφτά !!! 🙂
Καλή σας μέρα σε όλους !!! 🙂
Ιολ. 31, 2014 @ 17:51:10
Είναι μια καλή μέθοδος (αν μπορούμε να την αποκαλέσουμε έτσι ) αυτό που κάνεις Αγγελική μου. Αντίθετα βλέπω συχνά πυκνά νέους ανθρώπους, γονείς πια, που γνωριζόμαστε από την παιδική μας ηλικία να επαναλαμβάνουν τα λάθη των γονιών τους. Αν μιλήσεις μαζί τους λίγο θα παραδεχτούν ότι είναι λάθος πολλές συμπεριφορές τους κι όμως τις επαναλαμβάνουν. Δύναμη που έχει η μιμητική συμπεριφορά …..
Εύχομαι να συνεχίζεις πάντα να προσπαθείς Αγγελική μου. Κανείς δεν είναι τέλειος και φυσικά δεν χρειαζόμαστε την τελειότητα για να είμαστε καλοί γονείς για τα παιδιά μας!
Σε φιλώ γλυκά ( κι ανυπομονώ να σε συναντήσω σε λίγες μέρες κι από κοντά!!!) ♥
Αυγ. 01, 2014 @ 04:12:58
Όλο για συναντήσεις ακούω… 😛 Να περάσετε υπέροχα!
Ιολ. 30, 2014 @ 19:26:20
Καλώς την! Αχ πόσο λείπεις, και να’ξερες…
Ότι οι απόψεις και τα κείμενά σου είναι ευαγγέλιο, το έχουμε ξαναπεί. Ότι μυαλά σαν το δικό σου, θα έπρεπε να διδάσκουν σε σχολές μελλοντικών γονέων, το νιώθω έντονα κάθε φορά που σε διαβάζω. Αν υπήρχαν τέτοιες δομές, αν δεν ήμασταν μια απόλυτα καταναλωτική κοινωνία κι αν δεν θεωρούσαμε ως «γάμο» την αγορά νυφικού και την επιλογή κτήματος. Αν…
Αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ Αριστέα μου. Μόνο μικροί υγιείς πυρήνες θα φωτίζουν το σκοτάδι μας και θα λάμπουν σα μικροί φάροι.
Δυστυχώς τις διαπιστώσεις αυτές, τις κάνουμε πολύ αργότερα και αφού έχουμε επαναλάβει στερεότυπα και αγκυλώσεις που εμείς βιώσαμε.
Να είσαι και να περνάς καλά! Φιλιά πολλά κι ένα δυνατό «μπράβο» για την προσπάθειά σου!
Ιολ. 31, 2014 @ 18:03:36
Μαρία μου τα λόγια σου με τιμούν και με συγκινούν ♥
Ξέρεις έχω αμφισβητηθεί ουκ ολίγες φορές… «κάνε παιδιά και μετά να μιλάς» έχω ακούσει κάποιες στιγμές! :))
Φυσικά και κατανοώ ότι όταν είσαι έξω από το χορό είναι δύσκολο να καταλάβεις τις δυσκολίες… Έχω συμμετάσχει όμως σε Σχολή Γονέων πριν πολλά χρόνια, επικουρικά και ξέρω πως ο σωστός καθοδηγητής δεν μιλάει καθέδρας, δεν νουθετεί, δεν κηρύττει. Προτείνει, προβληματίζει, κατευθύνει, δίνει παραδείγματα και παραβολές. Αυτό έχω πάντα κατά νου.
Δόθηκα για χρόνια στην παιδαγωγική και προσπαθούσα να είμαι μητέρα με όλα τα παιδιά που ερχόμουν σε επαφή μαζί τους. Ακόμα και τώρα, κάθε φορά που έχω ένα παιδί απέναντί μου, όσο ξένο κι αν είναι νιώθω ότι έχω ευθύνη για αυτό. Ό,τι πω ή πράξω μπροστά του διδάσκει. Μπορεί να τραυματίσει ή να παραδειγματίσει.
Αν το σκεφτόμασταν όλοι έτσι για όλα τα παιδιά -όχι μόνο τα δικά μας- ο κόσμος αυτός θα είχε περισσότερες ελπίδες πιστεύω.
Αλλά όπως λες εσύ «δύσκολα αλλάζουν τα πράγματα»… «Μόνο μικροί υγιείς πυρήνες θα φωτίζουν το σκοτάδι μας και θα λάμπουν σα μικροί φάροι». Ας φροντίσουμε να μη σβήσουν και οι ελάχιστοι φάροι!
Να’σαι καλά Μαρία μου…Μου έχει λείψει η επικοινωνία μας… Η αγάπη σας όμως φτάνει ακόμα και από την απόσταση που έχω εγώ επιβάλλει κατά κάποιο τρόπο!
Φιλιά καρδιάς! ♥
Ιολ. 30, 2014 @ 20:53:17
Έχεις δίκιο.. το εγκαταλείψαμε.. όμως το είχα τονίσει απ’ την αρχή πως η μόνη που έχεις να πεις πολλά είσαι εσύ…
Περιμένουμε λοιπόν.. συνέχισε να γράφεις γιατί πάντα τα γραπτά σου είναι το έναυσμα για όμορφους προβληματισμούς..
Φιλί 🙂
Ιολ. 31, 2014 @ 18:07:37
Τζίνα μου γλυκιά, σε ευχαριστώ πολύ για τη ψήφο εμπιστοσύνης! Ποτέ δεν σκάφτηκα πως το εγκατέλειψα αυτό το μέρος! Όταν έχω στο νου κάποια πράγματα πάντα τα υλοποιώ έστω κι αν περάσει καιρός. Σπάνια ακυρώνω επιθυμίες, σκέψεις, ανάγκες… Έχω μάθει να πηγαίνω αργά, γιατί μοιράζομαι σε πολλά :))
Έχω κι έναν ακόμα πιο σημαντικό λόγο που θέλω να γράφω κι εδώ πιο τακτικά… Εν καιρώ ίσως τον αποκαλύψω ! Φιλιά πολλά πολλά :)))
Ιολ. 31, 2014 @ 12:03:40
Αυτό που με θλίβει στην αναπαραγωγή αυτού του «μοτίβου» είναι το πόσο εύκολα ξεχνάμε κι αφηνόμαστε στο να γινόμαστε φερέφωνο όλων αυτών που κάποτε καταδικάζαμε. Ζούμε στην εποχή της ευκολίας, με ό,τι περιλαμβάνει και όσα λέει αυτό – και νομίζω πως ρίχνει φως σε κάθε πιθαμή των ερωτημάτων μας.
Ανάρτηση – αριστούργημα.
Πόσο μου είχες λείψει σ’ αυτό. ❤
Ιολ. 31, 2014 @ 18:22:18
Αγαπάκι μου σε ευχαριστώ πολύ για τη στήριξη !
Κάποτε υπήρχε μια τεράστια δικαιολογία: οι γονείς μας δεν ήξεραν. Έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν. Και δεν λέω, πολλοί υπήρξαν άξιοι πέρα από γνώσεις και περγαμηνές. Παλιά αρκούσε η αγάπη. Ο καταναλωτικός τρόπος ζωής έφερε στην επιφάνεια τον εγωισμό… γονείς που θέλουν την καλοπέραση τους πάνω από την ευθύνη του γονεϊκού τους ρόλου! Αυτά ευελπιστώ να συζητούμε εδώ.
Οι γνώσεις της παιδαγωγικής έρχονται απλά ως συμπλήρωμα στο δύσκολο έργο του γονιού!
Φιλάκια πολλά περιστέρα μου! ♥
Ιολ. 31, 2014 @ 16:17:05
Nα ήξερες πόσες φορές Αριστέα μου…έχουν περασει απο το μυαλό μου αυτά που γράφεις..!!!!! απλα δεν ξερω τον τρόπο να τα εκφρασω… έτσι…. και σε ευχαριστούμε πολύ γι αυτό ο σκοπος ειναι ομως… ποσα κορίτσια εχουν την παιδεία μεσα απο το σπίτι τους… ειναι πολύ δύσκολο να είσαι γονιος… ακομα ειναι φυσικό να κανεις λαθη… αλλα το σωστο ειναι να προσπαθείς να βελτιώνεσαι μεχρι να γερασεις….ναι… και γιατί μεχρι τότε κανεις λαθη…μιλας για τα σημερινα κορίτσια… .. έχεις δικιο.. αλλα τα κορίτσια αυτά τα έκαναν σημερινοί γονείς… δεν ξερω αγαπη μου αλλα νομίζω οτι ολο το βαρος αυτό πέφτει στους ώμους μας…να μάθουμε στο παιδι μας συναισθήματα που έχουν αξίες…… τοτε αυτές θα είναι και ο οδηγός στην δική του ζωή…….πόσοι όμως το κανουμε αυτό; σε φιλώ προβληματιμένη… μας λείπεις..!!!!
Ιολ. 31, 2014 @ 18:40:02
Ρούλα μου είσαι ένα θαυμαστό παράδειγμα! Μια έφηβη ψυχή με ώριμη σκέψη που προσπαθεί, εξελίσσεται , μαθαίνει! Μακάρι να είχαν όλες οι μαμάδες την αισιοδοξία σου, το γάργαρο γέλιο σου, την ηρεμία σου να τα αντιμετωπίζεις όλα σιωπηρά αλλά δυναμικά!
Ναι έχουμε συνηθίσει το βάρος να πέφτει πάνω στις μητέρες… Στις μέρες μας πια όμως καλό είναι τα βάρη να μοιράζονται και να συμμετέχει ενεργά και ο πατέρας. Οι εποχές αλλάζουν μην ξεχνάμε :)))
Να ‘σαι καλά καρδιά μου! Κι εμένα μου λείψατε…Μάλλον από αύριο επιστρέφω ξανά όπως με ξέρατε, με λιγότερες αναρτήσεις ίσως αν δω ότι δεν τα βγάζω πέρα :)))
Φιλάκια πολλά !
Αυγ. 01, 2014 @ 04:12:03
Τι να γράψω τώρα εγώ; Ό,τι κι αν πω, δεν αρκεί.. Αρχικά, να πω πόσο χάρηκα που έφυγαν οι αραχνούλες από εδώ μέσα.. Το να είσαι γονιός είναι σοβαρή υπόθεση, και μακάρι όλοι να έπαιρναν τον ρόλο τους πιο σοβαρά. Το ζήτημα που θίγεις λιγάκι πιο πάνω, το βάρος το οποίοι πέφτει σχεδόν εξολοκλήρου στις μητέρες, είναι κάτι το οποίο ελπίζω να αντιστραφεί. Το θρέφουμε εμείς μέσα από τις πράξεις μας ή/και την ανοχή μας, θα τολμούσα να πω! Ούτε εγώ πιστεύω στον τέλειο γονιό – πιστεύω σε αυτόν που εξελίσσεται, που μαθαίνει, που προβληματίζεται. Φιλί γλυκό από τη βροχερή Μελβούρνη 🙂 Μου έλειψες!
Αυγ. 04, 2014 @ 13:41:59
Τέλειος γονιός δεν υπάρχει ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ κάποιος που τα γνωρίζει όλα από πριν. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που νιώθουν γονείς και ας μην είναι, υπάρχουν άνθρωποι που είναι πιο έτοιμοι από άλλους και πάλι κάνουν μεγάλα λάθη και άλλοι που ποτέ δεν ήθελαν παιδιά και βγαίνουν διαμάντια γονείς! Η ουσία και για εμένα είναι ο γονιός να μαθαίνει απ το παιδί του και να αφουγκράζεται τις αγωνίες, τους προβληματισμούς και ότι απασχολεί το παιδί του, καλό ή κακό και να υπάρχει συνεχής επικοινωνία! Να μιλάνε! Να μη σταματάνε να μιλάνε! Αυτό είναι… Και όσο μιλάς στο παιδί σου, εκείνο τα αφομοιώνει και έπειτα όταν χρειαστεί έχει τις βάσεις για να προστατευθεί και να βγει νικητής στη ζωή.
Μακάρι Αριστεά μου, αυτή εδώ η σελίδα να γίνει μεγάλη πηγή γνώσης και έμπνευσης για όλους μας!
Καλές συνέχειες!
Πολλά φιλιά!
Φεβ. 06, 2018 @ 23:24:35
Αριστέα μου χάρηκα πραγματικά που σε διάβασα.
Είναι ένα θέμα το οποίο με απασχολεί πάρα πολύ. Είναι ένα πράγμα που ακούω συνεχώς, «εγώ έτσι μεγάλωσα τον τάδε, κάνε αυτό». Και δυστυχώς το ακούω από το άμεσο περιβάλλον μου.
Ανεξάρτητα από την όποια πλάκα μπορεί να κάνουμε, από το κάθε αστείο, θεωρώ ότι το μεγάλωμα του παιδιού είναι τεράστια ευθύνη.
Σίγουρα ο τέλειος γονιός δεν υπάρχει. Το μόνο βέβαιο στην πορεία μας είναι ότι θα κάνουμε λάθη, έχω συμβιβαστεί με αυτή την κατάσταση πλέον.
Συνεχώς όμως και με αγωνιά προσπαθώ να μάθω, να σκέφτομαι, να αναρωτιέμαι.
Να μη φοβάμαι να πω τη δική μου αλήθεια, να μη φοβάμαι να υπερασπιστώ ή να καταδείξω καταστάσεις.
Πραγματικά δεν ξέρω τι είναι ακριβώς αυτό που θέλω να σου πω, είναι ένα θέμα που τον τελευταίο καιρό με βαραίνει όλο και περισσότερο και μια κατάσταση η οποία εμπεριέχει πράγματα τα οποία θίγεις και προσπαθώ να βγω δυνατή.
Δυστυχώς για εμένα η αγάπη δεν αρκεί όσο σκληρό και αν ακούγεται.
Η αγάπη χωρίς οικειότητα είναι χαμένος κόπος, και η οικειότητα δεν κερδίζεται, χτίζεται. Οι σχέσεις για εμένα τότε εδραιώνονται και μπαίνουν σε σωστή βάση.
Αν κατάλαβες κάτι από όλα καλώς, αν όχι σύντομα θα υπάρξει ανακεφαλαίωση, ελπίζω πιο συγκροτημένη.
υ.γ ξέρω πως κλείνουν τα σχόλια αλλά σιγά μη σου πω, αν τα είχες κλείσει τώρα εμένα δεν θα μου είχε φύγει κανένα βάρος! 🙂
σε φιλώ!
Φεβ. 07, 2018 @ 08:17:28
Ευτυχώς που ήρθε μέιλ με το σχόλιό σου!
Δεν μπαίνω σε αυτό το μπλογκ πια. Ξέρω ότι το θέμα καίει αρκετούς νέους γονείς και διαρκώς σκέφτομαι ότι καλό θα ήταν να γράφω κάπου, όχι γιατί γνωρίζω περισσότερα- προς θεού- απλά για να υπάρχει μοίρασμα σκέψεων και μια γόνιμη συζήτηση. Το ψάχνω πάντως. Ίσως κάνω ένα μπλογκ ακόμα στον μπλόγκερ. Η wordpress δεν με εξυπηρετεί καθόλου 😦
Θίγεις πολλά θέματα, οπότε αν θες ή στο μέιλ ή στο φέις, για πιο προσωπική συζήτηση, γράψε μου 😉
Πολλά φιλιά Νικολέτα μου ♥