Το κόκκινο πανί: Αντιμετώπιση κρίσεων

*

*

Πριν λίγο καιρό με αφορμή το παραπάνω βιντεάκι, στο μπλογκ μου Η ζωη Ειναι Ωραια, είχα ζητήσει την άποψη των φίλων-αναγνωστών μου, για το ποια θα έπρεπε, κατά τη γνώμη τους, να είναι η αντίδραση της μητέρας. Εκεί πολλοί αγαπητοί αναγνώστες εξέφρασαν τις απόψεις τους και τους ευχαριστώ όλους θερμά για τη συμμετοχή τους.Οι απόψεις που διατυπώθηκαν ήταν όλες ενδιαφέρουσες. 

Κατά αρχήν θα παρακάμψω τις αμφιβολίες για το πόσο αληθινό ή στημένο είναι το βιντεάκι και θα δεχθώ για χάρη της συζήτησης, ότι πρόκειται για ένα πραγματικό γεγονός, από αυτά που μπορεί κι εμείς να γίναμε κάποτε μάρτυρες.

Εκφράστηκαν επίσης αμφιβολίες κατά πόσο ασφαλές είναι να βγάζουμε συμπεράσματα από ένα και μόνο περιστατικό. Για παράδειγμα παρατηρήθηκε  (σωστά κατά τη γνώμη μου) ότι μπορεί να μην είναι απλά και μόνο μια αρρύθμιστη συμπεριφορά λόγω έλλειψης σωστής αγωγής, αλλά αποτέλεσμα κάποιας παθολογικής κατάστασης και το παιδάκι υπό φαρμακευτική αγωγή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα μεμονωμένο περιστατικό.Δεν μας αφορά γιατί θύμωσε το παιδί ή πόσο κουρασμένη είναι η μητέρα από τη συμπεριφορά του. Δεν μας απασχολεί αν βιαζόταν, αν είχε παρκάρει παράνομα,αν το παιδί είχε υπερκινητικό σύνδρομο αν, αν αν…. 

Τα δεδομένα μου είναι : 

►το παιδί έχει μια συμπεριφορά που με εκθέτει ως γονιό,

►ενοχλεί τους άλλους-καταστρέφει το χώρο

►δεν με αφήνει εν τέλει να εξυπηρετηθώ  

Φυσικά και η συμπεριφορά ενός παιδιού μιλάει.Μιλάει και μάλιστα πολύ και δυνατά για την αγωγή που δέχεται στο σπίτι του (ή που δεν δέχεται).Στην περίπτωση όμως κρίσης σημασία έχει πώς το αντιμετωπίζω ως γονιός.

Το γιατί έχει καταλήξει εκεί η ιστορία είναι ένα τεράστιο κουβάρι,που ελπίζω να το ξετυλίξουμε παρέα στη συνέχεια, εδώ στα βότσαλα. 

Όταν ένα παιδί συμπεριφέρεται έτσι όπως το παιδάκι στο βίντεο, πιθανόν επιδιώκει την άτοπη προσοχή.Το να το αγνοούμε, δεν θα σταματήσει, όσο κι αν το ευχόμαστε.Το πρώτο πράγμα που κάνω λοιπόν είναι να κατέβω στο επίπεδο του παιδιού.

Να το κοιτάξω στα μάτια. 

Όχι από ψηλά. 

Πώς θα με ακούσει και θα το ακούσω αν δεν κάνω επαφή πρώτα με τα μάτια; Πώς θα του δείξω ότι «ναι με ενδιαφέρει τι έχεις να μου πεις, και σου αφιερώνω το χρόνο που χρειάζεσαι;» Αυτό θα επιτευχθεί έχοντάς το απέναντί μου κι όχι από κάτω μου!

Το ρωτώ.

Το ακούω.

Μπορεί να έχει παράλογες απαιτήσεις, δεν αντιλέγω. Μα θα το ακούσω πρώτα με προσοχή. 

Προφανώς θα έχει χρειαστεί να έχω εξηγήσει από πριν:

«Θα μπούμε σε αυτήν την υπηρεσία για κάποιο χρονικό διάστημα,

γιατί πρέπει να κάνω αυτό. Θέλω από σένα να με περιμένεις,

όπως σε περιμένω κι εγώ πολλές φορές όταν μου ζητάς λίγο χρόνο

ακόμα να ολοκληρώσεις αυτό που κάνεις.

Θα μιλήσω με κάποια κυρία.

Ίσως να είναι κουραστικό αυτό για σένα.

Αλλά θα είναι σπουδαίο να αντέξεις.

Σημαίνει ότι έχεις υπομονή όπως οι μεγάλοι. 

Αν τώρα παρ’όλα αυτά σε αγνοήσει ή όντως είναι παιδάκι με υπερκινητικό σύνδρομο κι οι εξηγήσεις αυτές δεν αρκούν, ή «δεν πιάνουν», δεν ωφελεί ούτε να το αγνοείς, ούτε να το μαλώνεις. 

Σταματάς και το παίρνεις αγκαλιά.

Η αγκαλιά έχει αποδειχτεί ότι είναι το πιο ηρεμιστικό φάρμακο που υπάρχει. Ίσως χρειαστεί να αποχωρίσετε από το χώρο. Γιατί απλά του δείχνεις ότι δεν μπορεί να καταστρέφει ξένα πράγματα. 

Βγαίνεις έξω και του εξηγείς.

Βγαίνεις έξω και ζητάς τη συνεργασία του.

Δεν υποκύπτεις σε παράλογες απαιτήσεις.Δεν του δίνεις κάτι που ζητά προκειμένου να ησυχάσει.

(Μια μικρή παρενθεσούλα: χτες στο σούπερ μάρκετ. Ένα παιδάκι στο καρότσι. Έκλαιγε. Ζητούσε να ανοίξει μια συσκευασία με μικρές σοκολατένιες μπιλίτσες. Η μητέρα για να αποφύγει προφανώς το κλάμα το αφήνει να ανοίξει τη συσκευασία.Το προϊόν σκορπίζει όπως πολύ καλά υποπτεύτηκες στο πάτωμα.Ποιος φταίει;)

Αν το παιδί μας τώρα,δεν έχει μάθει σε αυτή τη γλώσσα πιθανόν τις πρώτες φορές που θα τη χρησιμοποιήσεις, να σε αγνοήσει. Οι αλλαγές δεν γίνονται ποτέ από τη μια στιγμή στην άλλη. Θα υπάρχουν πάντα πισωγυρίσματα. Να τα αναμένεις, όπως αναμένεις μια καταιγίδα. Θα υπάρχουν στιγμές που θα νιώσεις ανεπαρκής ως γονιός. Στιγμές που θα θέλεις να βάλεις τα κλάματα. Ή θα νιώθεις ενοχές. 

Θυμήσου τότε σε παρακαλώ πως είσαι άνθρωπος. 

Θυμήσου πως λάθη θα κάνεις πολλά, μα μέσα από αυτά θα μάθεις.

Και θα γίνεσαι καλύτερος όσο δεν εγκαταλείπεις.

Πως έχεις χρέος να μην εγκαταλείψεις.

 

Το θέμα δεν κλείνει εδώ. 

Νομίζω πως απλά έγινε η αρχή.

 Αριστέα