Σε Σένα Που Διάλεξε Η Καρδιά Μου

 

 Η αφήγηση της μικρής οικογενειακής μας ιστορίας κάπου εδώ τελειώνει.

Οι δυσκολίες προσαρμογής έχουν γίνει πια παρελθόν.

Ο Παναγιώτης εδώ και χρόνια είναι πια αναπόσπαστο μέλος μας.

Ενημερώνει ο ίδιος τους δάσκαλους – και τώρα πια τους καθηγητές του – με άνεση και απλότητα πως ήταν σε ίδρυμα κι από κει τον πήραμε στην οικογένειά μας.

Παρ’ όλα αυτά, με κάποιο μαγικό τρόπο φαίνεται πως είμαι η μαμά που γέννησε και τους δυο.

Δεν εξηγείται αλλιώς, όταν η κουβέντα γυρίζει σε κάτι που συνέβη στην εγκυμοσύνη μου να ακούω τον Βασίλη να ρωτά: «στον Παναγιώτη μαμά πώς ήσουν;»… περιμένοντας να του πω αντίστοιχες ιστορίες απ’ τον καιρό που .. ήμουν έγκυος στον αδελφό του!

Η αρχή της ιστορίας έχει ξεχαστεί από όλους μας.

Έχουμε κρατήσει την ουσία..

Και ουσία είναι η αγάπη και το δέσιμο μεταξύ μας.

Η σχέση των δυο παιδιών καλυτερεύει καθώς μεγαλώνουν.

 

Οι δυο τους είναι τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες.

Έχουν πολλές προστριβές και αντιθέσεις, ξέρω όμως πως αγαπιούνται και κατά ένα περίεργο τρόπο, είμαι σίγουρη πως στο μέλλον θα στηρίξει και θα «σταθεί» ο ένας στον άλλον.

Ο Παναγιώτης είναι ένα χαρισματικό παιδί.

Είναι τολμηρός, ανεξάρτητος, χαμογελαστός, τρυφερός.

Του αρέσει να φροντίζει τους άλλους.

Ειδικά όταν αρρωσταίνω είναι συνέχεια πλάι μου κουβαλώντας τον δίσκο με το φαγητό στο κρεββάτι, μαλώνοντας με όταν δεν ξεκουράζομαι, απαιτώντας με αυστηρό ύφος, που μου φαίνεται τόσο αστείο, να πιω τα φάρμακά μου ..

Είναι κοινωνικός και χαρούμενος.

Έξυπνος, δημιουργικός κι εργατικός.

Και για να μη βιαστείτε να σκεφτείτε πως είμαι μαμά-κουκουβάγια θα σας πω ότι παράλληλα είναι πεισματάρης και ξεροκέφαλος πολύ, πάρα πολύ !

Όταν μένουμε οι δυο μας μιλάμε για πολλά.

Για το παρελθόν αλλά και για το μέλλον.

Έχουμε τα δικά μας μικρά μυστικά, τους κρυφούς μας κώδικες.

Κι είναι συνηθισμένη πια η στιχομυθία. σε ανύποπτο χρόνο, όταν βρισκόμαστε οι δυό μας.

– Παναγιώτη;

– ναι

– σ’ αγαπάω πολύ, πάρα πολύ!

– κι εγώ μαμά !