Μελωδίες..

Μουσική. Η αρχή και το τέλος μιας ακόμη γεμάτης ημέρας. Με την καρδιά να ταξιδεύει στα χνάρια των Κουρητών. Στο νησί του Δία. Τα πνεμόνια να γεμίζουν Κρήτη. Η ψυχή να αντλεί δύναμη από τη μακρινή μυρωδιά της ρακής, τον παφλασμό των κυμάτων στην αμμουδιά, τη θέα του λιμανιού από απόσταση. Κι εκείνο το πρώτο βήμα στη στεριά, σε μια γη πλανεύτρα κι ερωτιάρα.

Κι όλα αυτά, πολύ μακριά από το μικρό μας σπιτάκι στην Μελβούρνη αλλά τόσο μα τόσο ζωντανά στη μνήμη.. Με καινούρια παιδιά και τέτοια αγωνία από πλευράς όλων μας για το αν θα ταιριάξουν, αν θα προσαρμοσθούν, αν θα προσαρμοστούμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι..

Κι όλα εκείνα τα τικ που πρέπει να βάλεις στις λίστες σου..

– Αγορά επίπλων για το παιδικό δωμάτιο,

– Έξοδος με τα παιδιά ώστε να γνωριστούν πριν από την συγκατοίκηση,

– Συνάντηση με τους υπεύθυνους του υπουργείου και της ομάδας μας για ενημέρωση,

– Τακτοποίηση φακέλων με στοιχεία πελατών/παιδιών,

κι ένα σωρό άλλα. Τυπικά. Γραφειοκρατικά. Στεγνά. Απρόσωπα. Χρονοβόρα και βαρετά. Σίγουρα όχι αξιοκρατικά ως προς το ΠΟΙΟΣ πάει ΠΟΥ, ΠΩΣ γίνεται η ανακατανομή των υλικών ή το ΓΙΑΤΙ έγιναν συγκεκριμένες επιλογές.

Κάπου εκεί οι μικροί πρωταγωνιστές κι αφανείς ήρωες της ιστορίας, τα παιδιά και οι έφηβοι αυτοί καθ’εαυτοί, οι οποίοι δίνουν τις δικές τους προσωπικές μάχες.. ενάντια στο σύστημα, μέσα από το σύστημα. Κι όλοι εμείς που ζούμε μαζί τους ή δουλεύουμε μαζί τους, τα πονάμε. Γιατί το μαζί είναι μεγάλη κουβέντα. Δεν δουλεύεις για αυτά ή για το κράτος. Δουλεύεις ΜΕ αυτά, πολλές φορές αντιτιθέμενος στο σύστημα, ΓΙΑ αυτά.

Και λίγο πριν το τέλος της ημέρας, η αγαπημένη φράση όλων μας, που έστησε το ίδιο το ιστολόγιο.. να ηχεί μελωδικά στα αυτιά μας. Άπλωσε το χέρι, λοιπόν..