Η Αρχή Του Όνειρου

O δικός μου ρόλος σ΄αυτή την συνύπαρξη των τριών μας σε τούτο δω το μπλογκ, είναι η κατάθεση της εμπειρίας μου – όχι σαν ειδικός- αλλά από την πλευρά της καθημερινότητας και της ουσιαστικής τριβής με το παιδί κι αυτήν θα σας καταθέτω με τις αναρτήσεις μου.

Θέλω όμως να πάρω την ιστορία απ’ την αρχή ξεκινώντας χρόνια πριν..

Στην οικογένειά μου ο θεσμός της αναδοχής περνούσε από γενιά σε γενιά.

Η μαμά μου όσο ήταν ελεύθερη συνήθιζε να πηγαίνει στο Δημοτικό Βρεφοκομείο που τότε στεγαζόταν σε ένα παλιό κτίριο της οδού Πειραιώς και να προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες της.

Η μαμά στο κέντρο με βρεφοκόμες και παιδιά του ιδρύματος. Στο πίσω μέρος υπάρχει αφιέρωση..

Έτσι συχνά συνέβαινε να δεθεί συναισθηματικά με κάποιο από τα παιδιά και τότε ήταν που άρχιζε τα παρακάλια στην δική της μαμά.

– σε παρακαλώ μαμά μου, είναι τόσο γλυκό παιδάκι, έλα να το πάρουμε εδώ στο σπίτι να το μεγαλώνουμε…

Και η γιαγιά – χήρα με τρία δικά της παιδιά – δεν ήθελε και πολύ για να πειστεί.

Η γιαγιά

Η αρχή έγινε με τον Στέλιο που μπήκε μωρό στην οικογένεια κι έγινε σπαραγμός όταν βρέθηκε το ζευγάρι που τον υιοθέτησε και τον πήρε στην Αμερική.

   

Στέλιος

Από τη μια να κλαίει η γιαγιά κι η μάνα μου (τα αδέλφια της ήταν αγόρια και σαν άντρες δεν έδειχναν την ευαισθησία τους, εξ’ άλλου «οι άντρες δεν κλαίνε») κι από την άλλη ο πεντάχρονος Στέλιος που μέσα απ’ τους λυγμούς του ορκιζόταν στην γιαγιά μου πως όπου και να τον πήγαιναν εκείνος θα έπαιρνε ένα αεροπλάνο και θα γύριζε να την βρει.

Μετά απ’ αυτό η γιαγιά ορκίστηκε να μη το ξανακάνει καθώς ο πόνος του χωρισμού ήταν αβάσταχτος και πέρασε καιρός για να κλείσουν οι πληγές.

Δεν κράτησε όμως τον όρκο της.

Όσο ακόμα ο Στέλιος ήταν στο σπίτι η μαμά, που συνέχιζε την εθελοντική της προσφορά στο Βρεφοκομείο, έβαζε πάλι μπροστά τα μεγάλα μέσα για να φέρει σπίτι το επόμενο μωρό, την έξι μηνών Δήμητρα.

Για να πείσει μάλιστα την γιαγιά, της έλεγε πως ήταν ένα ασθενικό μωράκι που μόνο εκείνη μπορούσε να το μεγαλώσει (η γιαγιά ήταν νοσοκόμα) κι επιπλέον είχε και το όνομά της!

Δεν ξέρω τί απ’ όλα έπεισε την γιαγιά, σημασία ήταν πως το μωρό ήρθε στην οικογένεια έγινε το τέταρτο παιδί της γιαγιάς, η μικρή αδελφή της μαμάς μου κι έφυγε νύφη όταν έκανε την δική της οικογένεια.

Η Δήμητρα κι ο Στέλιος

Η μαμά, η Δήμητρα, στο κέντρο εγώ κι ένα γειτονόπουλο.

Παράλληλα με την Δήμητρα, αλλά πολλά χρόνια αργότερα, ήρθε στο σπίτι της γιαγιάς και η εννιάχρονη τότε Μαρία που έγινε αγαπημένη φίλη και συντροφιά των παιδικών μου χρόνων καθώς ήμασταν σχεδόν συνομήλικες.

Ας μην τρέχω όμως…

Τα χρόνια πέρασαν η μαμά μου παντρεύτηκε έκανε εμένα και έχοντας σοβαρό πρόβλημα υγείας οι γιατροί της απαγόρευσαν να κάνει άλλο παιδί.

Έτσι λαχταρώντας ένα ακόμα μωρό, έκανε αυτό που γνώριζε ήδη πολύ καλά, πήρε τον αδελφό μου που έγινε το δεύτερο παιδί της οικογένειας όταν εγώ ήμουν ήδη έντεκα χρονών.

Ο Α. έγινε η μεγάλη της αδυναμία, έδινε για κείνον και την ψυχή της.

Όταν ανακαλύφθηκε πως είχε νοητική υστέρηση τον πήγε παντού και ουσιαστικά δεν το παραδέχτηκε ποτέ.

Μάζευε ρούχα και προικιά για την ώρα του γάμου του και δεν ήθελε να ακούσει πως κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν ποτέ.

Όταν ήταν στα τελευταία της – «έφυγε» 65 χρονών – ήταν για κείνον οι τελευταίες της κουβέντες.

Να τον προσέχω, να μη τον παραμελήσω, να τον έχω το νου μου σε ότι χρειαστεί….

Λες και γινόταν να μη το κάνω…

Αλλά είπαμε ήταν η αδυναμία και η έγνοια της.

Έτσι λοιπόν, με αυτά τα βιώματα, σαν μικρό κορίτσι τα όνειρά μου ήταν όταν μεγαλώσω και παντρευτώ να κάνω ένα δικό μου παιδί και το δεύτερο να το πάρω απ’ το βρεφοκομείο.

Θάμουν 16 με 17 όταν πέρασα για πρώτη φορά την πόρτα του Βρεφοκομείου στην οδό Πειραιώς..

Μίλησα με κάποια κοινωνική λειτουργό της ζήτησα να βαφτίσω κάποιο παιδάκι και σαν νονά του να το βλέπω, να το φροντίζω, να το παίρνω σπίτι.

Αρνήθηκε, μου εξήγησε πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται, πως τα παιδιά δίνονται μόνο για αναδοχή ή υιοθεσία.

Έφυγα απογοητευμένη, αλλά δεν το έβαλα κάτω… ήξερα από τότε πως κάποια στιγμή θα κατάφερνα να πάρω κι εγώ ένα παιδί , να το «κλέψω» από το άψυχο ίδρυμα και να του προσφέρω την αγάπη και την οικογένεια που θα είχε ανάγκη.

Η αλήθεια είναι πως μεσολάβησαν πολλά χρόνια μέχρι να το κατορθώσω.

Παντρεύτηκα νωρίς, έκανα δυό παιδιά, χώρισα..

Ξαναπαντρεύτηκα κι έκανα τον τρίτο μου γιό και τότε… όταν πια η ζωή μου είχε τακτοποιηθεί, τότε που ήμουν πια ευτυχισμένη με τα παιδιά και τον άντρα μου, τότε ήταν που άρχισα πάλι να σκέφτομαι έντονα εκείνο το παλιό όνειρο..

συνεχίζεται….